Gezien: Laura Marling
Waar: 23 september in Vredenburg Leidsche Rijn (seated concert)
Klinkt als: Joni Mitchell, Regina Spektor, PJ Harvey.
Met haar 23 jaar en een vierde album Once I Was An Eagle op zak is Laura Marling eigenlijk geen jonkie in de muziekwereld meer te noemen. Waar Joni Mitchell (daar wordt ze dan ook vaak mee vergeleken) geleidelijk met de jaren en platen ouder en donkerder klinkt, lijkt Laura dit in sneltreinvaart te doen. Binnen vier albums klinkt ze als een vrouw met bagage. Vanavond treedt ze op in Vredenburg Leidsche Rijn. Soms is ze tijdens het optreden wat rommelig, maar dat deert niet. Ze doet het met charme.
Bescheiden fluistert de hoogblonde Marling “hello, my name is Laura”, in de microfoon. Ze staat op haar blote voeten, omringd door drie gitaren. Alleen. Voor een flinke 1500 zittende bezoekers. Direct verontschuldigt ze zich: ze is “very ashamed” dat ze niets in het Nederlands heeft voorbereid. Een goedbedoelde Deense “takk” als een dankwoord leidt dan ook tot grote hilariteit van de zaal. Maar ze herstelt zich snel, met hulp van wat bezoekers op de eerste rij.
Laura opent met de bloedmooie Take The Night Off om daarna direct door te gaan naar I Was An Eagle, You Know en Breathe, die net als op haar laatste plaat naadloos samenvloeien tot één song. En hoewel ze op Once I was An Eagle bij de nummers begeleiding krijgt, doet ze het hier alleen. Begeleiding lijkt niet nodig: Marling is vocaal met de jaren nog sterker geworden. Ze durft gekke sprongen te maken. Zo geeft ze af een toen een bijna country-achtige twist aan sommige van haar zinnen. Ze experimenteert volop. Ze jammert, overdrijft, fluistert en brabbelt. De bescheiden indruk die ze maakt als ze praat staat totaal haaks op hoe Marling zingt. In relaties heeft ze de broek aan, mag blijken uit haar teksten. (“When we were in love / I was an eagle / You were a dove”)
Vredenburg Leidsche Rijn zit Marling als gegoten. De seated-zaal is op een paar stoelen na uitverkocht. De barren zijn dicht tijdens het concert en het publiek is muisstil. Zelfs als Laura even haar gitaar stemt. En dat is wat Laura Marling en haar muziek verdient. Verfrissend is het om eens niet tientallen mobieltjes bij de hits de lucht in te zien gaan.
Wie vanavond op ouder werk rekent, komt bedrogen uit. De show is bestaat uit driekwart nummers van haar laatste plaat, Once I Was An Eagle, een viertal songs van haar tweede plaat I Speak Because I Can (2010). De derde plaat, A Creature I Don’t Know (2011), laat ze voor deze show volledig links liggen.
Halverwege de set lijkt de spanningsboog toch even in te zakken. De nummers beginnen teveel op elkaar te lijken. Het is wat eentonig, een begeleidende band mist misschien toch. Maar dit wordt direct verbroken wanneer Marling een cover van Townes van Zandt doet en grapjes maakt. Zo weet ze de aandacht van het publiek weer op scherp te zetten.
Na een uur is het ook plots gedaan. Laura hekelt toegiften (“I’m very sorry!”) en daar waarschuwt ze alvast voor na haar hitje Ghosts. Waarvan ze even de tekst kwijt is. Ze vloekt. (don’t tell anybody I fucked it up, ok?”) Ze glimlacht. Het publiek neemt het voor lief. Voor de toegift heeft ze een oplossing. Degenen die een toegift willen, mogen het laatste nummer Love Be Brave zien als een toegift. En hoe hard Vredenburg ook klapt en haar een terechte staande ovatie geeft, trippelt Laura Marling met een opgeheven hoofd het podium af. De staande ovatie heeft ze waarschijnlijk geeneens gezien. Een vrouw van haar woord.
