Met zijn 52 jaar is George Clooney nog steeds een joviale playboy, succesvol filmster en –laten we dat vooral niet vergeten- koffiereclameman (‘What Else’). Op dit moment schippert hij tussen hard werken op de filmset en het gemoedelijke leven in zijn idyllische Italiaanse villa. ThePostOnline sprak hem exclusief voor Nederland naar aanleiding van zijn nieuwe film, de 3D thriller Gravity. We spraken met hem over de film natuurlijk, maar ook over het leven, Italië, zijn privacy en zijn overleden varken.
In Gravity, geregisseerd door Alfonso Cuaron, is Clooney naast Sandra Bullock te zien. De film vertelt het verhaal van een groep astronauten die in de ruimte bezig zijn met een reparatie aan een telescoop. Een groot aantal leden wordt echter gedood door de resten van een ontplofte satelliet. Critici zijn laaiend enthousiast over de film sinds de première op het Filmfestival in Venetië en de film lijkt een serieuze kanshebber te zijn voor de Oscars.
“Gravity is eigenlijk erg filosofisch. Het gaat over de dood en de controverse van het leven. De eenzaamheid die regisseur Alfonso Cuaron heeft gecreëerd op beeld is iets zeldzaams. Gravity is uitzonderlijk en ik denk dat het veel discussie zal uitlokken. Het is een van de meest opmerkelijke films waaraan ik ooit heb gewerkt. En Sandra Bullock? Die speelt voortreffelijk.”
“Toen ik voor het eerst op de set kwam, werd ik in een ruimtepak gehesen en letterlijk opgehangen in de lucht. Ik vroeg me af how the hell ik dit moest gaat doen! Het moeilijkste was om normaal te blijven spreken, terwijl ik mijn lichaam onder controle probeerde te houden en langzaam te bewegen, zodat ik gewichtloosheid simuleerde. Ik realiseerde me niet dat het zo moeilijk zou zijn, we [Sandra Bullock en ik, red.] hebben er wel even over gedaan totdat het daadwerkelijk lukte. Daarnaast was zo’n ruimtepak niet echt comfortabel, maar ik was blij dat Sandra en ik er behoorlijk om hebben kunnen lachen. Dat verlicht de fysieke belasting een beetje tijdens het filmen.
“Er gaat niets boven Italië. Het is een plaats waar ik naartoe kan vluchten. Waar ik scripts lees, waar ik schrijf en waar ik vrienden uitnodig. Het is heerlijk om de tijd te nemen voor een twee uur durende lunch, zoals de Italianen het doen. Ik realiseerde me laatst dat ik waarschijnlijk vijftien tot twintig jaar voedsel letterlijk heb zitten wegwerken. Zonder te genieten. Zonder er de tijd voor te nemen. In het leven gaat het niet om rijkdom; het gaat om de tijd nemen voor dingen en er echt van genieten. Dat kunnen de Italianen als geen ander. Mijn vrienden zien het zelfs als hun huis. Ze komen er zelfs als ik er niet ben (lacht).”
“Ik krijg er de kans me er vrij te voelen. De Italianen hebben joie de vivre en een bepaalde manier hoe zij naar de wereld kijken. Weinig stoort hen, behalve als de plaatselijke voetbalploeg verliest. Voor mij werkt zo’n way of life ongelooflijk stimulerend. Zodra ik in Laglio ben, voel ik me thuis. Niemand geeft daar om filmzaken. Het gaat alleen maar om eten en wijn en genieten. Daar lukt het me om wat werk te doen, om met mijn motor op pad te gaan en alsnog heb ik genoeg tijd om te eten en te drinken. Vooral om te drinken, eigenlijk.”
“Het leven wordt pas ontspannen als je hebt uitgevogeld hoe je wil leven. Dan pas ben je in staat door alle shit heen te kijken die mensen naar beneden trekken. Voor mij is dat de sleutel van een gelukkig leven. Dat gebeurt niet zomaar. Je moet er hard voor werken, maar ooit kom je op een punt waar je je doelen hebt bereikt en geen meer tijd verdoet en dan wordt alles makkelijker. Ik ben redelijk dichtbij met waar ik wil zijn. Ik doe het werk wat ik graag wil doen en ik heb nog veel wat ik wil bereiken. Dat daagt me uit. Maar je moet wel bereid zijn hard te willen werken om je eigen gevoel van vrijheid te creëren. Dat is de kunst van het leven.”
“Ik neem zeker niet alles voor lief. Ik ben nu op het punt in mijn leven beland waar ik veel interessante films kan krijgen, maar ook voorzichtig moet zijn. De deur kan zo weer sluiten. Ik heb te maken met de tand des tijds. Meer dan ooit ben ik vastbesloten om te profiteren van de gelegenheid die ik nu nog heb. Ik wil in staat zijn een soort van erfenis aan prachtige films achter te laten en vooral geen spijt hebben dat ik niet mijn best genoeg deed om interessante films te maken.”
“Net voordat ik naar Los Angeles vertrok had ik al de enige voorkennis. Ik ben een zoon van een zeer beroemd journalist [Nick Clooney, red.] en mijn tante Rosemary is een van de grootste sterren van de muziekindustrie geweest, in haar tijd. Ik wist wat ik kon verwachten en ik wist dat het plots allemaal heel snel kon gaan. Mijn tante Rosemary leerde mij hoe ik ermee om moest gaan. Rosemary was ooit een van de meest populaire zangeressen van Amerika. Maar ik leerde ook van haar hoe haar carrière wegzakte in de sixties, rock ’n roll kwam op. Ik zag hoe roem eigenlijk te maken heeft met jezelf, maar het vooral gaat om geluk en precies op de juiste tijd op de juiste plaats zijn.
“Het probleem met beroemde mensen in het algemeen is dat ze eigenlijk allemaal genieën zijn. Ze worden beroemd en denken: natuurlijk ben ik beroemd, ik heb het verdiend. Maar dat is niet zo. Je moet geluk hebben. Ik had geluk. Ik speelde in een televisieserie (ER) dat op donderdagavond werd uitgezonden op een mooie tijd, tien uur ’s avonds. Het werd een hit en we hadden zo’n veertig miljoen kijkers per aflevering. Door dat succes was ik in staat om in films te spelen, hetgeen wat ik echt wilde doen.”
“Ik herinner me dat ik door de straten van New York liep tijdens het eerste seizoen van ER en mensen begonnen naar me te glimlachen en te zwaaien, alsof ze me persoonlijk kenden. Ze riepen: ‘Hey George.’ Je leven verandert drastisch wanneer dat gebeurt. Ik probeer er nooit over te klagen omdat niemand dat wil horen. Privacy is een issue voor iedereen, niet alleen voor beroemdheden. Door internet en de komst van sociale media hebben we allemaal te maken met verminderde privacy.”
“Er zijn wel eens meningsverschillen geweest. Meestal als ik geconfronteerd wordt met een scene die heel gênant is of als ik er echt een hekel aan heb, dan zeg ik, slinks: misschien werkt het beter zo, anders doe ik de regisseur pijn. Ik meen het”. (Glimlacht.)
“Hey, van dichtbij ben je helemaal niet zo knap!”
“Ik ben dol op motorrijden en doe dat vaak in Italië. Ik stop in kleine plaatsjes en drink graag met de locals. De Italianen zijn ongedwongen en laten me relaxed voelen. Ze laten me even vergeten wie ik ben. Daarom trekt Italië me zo. Ik ben dol op hoe zij van het leven genieten. We zouden eigenlijk allemaal vier uur de tijd voor onze maaltijden moeten nemen. Toch?”
“Als ik in Italië ben, eet ik vaak bij het chique Il Gatto Nero dat over de heuvels van het Comomeer uitkijkt. Hun inktvis pasta is het beste wat ik ooit gegeten heb.”
“Het was de langste relatie die ik in mijn leven had. Max en ik zijn vijftien jaar bij elkaar geweest. Vrouwen reageerden verschillend op Max. Maar ik heb ze altijd verteld: hou je van mij, dan hou je ook van mijn varken. Dat was best een goede test voor de vrouwen die ik mee naar huis bracht. Als Max het meisje niet leuk vond, begon hij te krijsen en dan wist ik dat het niet goed was. Max was een fantastisch varken.”
Clooney is berucht vanwege zijn practical jokes die hij uithaalt bij vrienden en collega’s. Brad Pitt was vaak zijn slachtoffer.
“Brad en ik verbleven in een hotel in Italië toen we Ocean’s Twelve aan het opnemen waren. Op een avond, nog voor Brad terugkwam naar het hotel, liep ik naar zijn balkon en begon ik te zwaaien naar het publiek dat daar stond te wachten. Al snel stonden er twee tot driehonderd gillende meisjes buiten en ik bleef zwaaien en blies ze kushandjes. Toen Brad eindelijk terugkwam moest hij dealen met de honderden gillende meisjes die ondertussen ‘George! George!’ gilden. Naar zijn balkon.” (Lacht.)
“Een paar jaar geleden bouwde ik een katapult die eieren kon lanceren. Dat leek me ideaal tegen paparazzi wanneer zijn mij achtervolgden in Italië. Mijn vrienden en ik zijn er behoorlijk goed in geworden om ze te raken.”
“All The President’s Men is absoluut een perfecte film. Waarom? Je weet aan het begin precies hoe het eindigt. We weten dat Woodward en Bernstein de scoop krijgen en Nixon de film nagelbijtend doorbrengt. Er zijn van die momenten waar Robert Redford Deep Throat gaat ontmoeten maar we eigenlijk weten dat hij niet vermoord wordt, omdat zulke karakters niet kunnen sterven. Maar toch ben je als toeschouwer nerveus. Alan J. Pakula was een fantastisch regisseur en hij maakte een voortreffelijke film.”
“Ik ben niet principieel tegen het huwelijk, zolang ik er maar niets mee te maken heb. Ik heb het idee dat het vooral op een teleurstelling uitdraait. Ik ben romantisch. En ik hou van het huwelijk… in films.”
“Ik heb erg last van hoofdpijn sinds het ongeluk met mijn nek op de set van Syriana. Soms functioneer ik bijna niet meer door de pijn. Soms gaat het een dag aardig.”
“Ik was met mijn vader in the middle of nowhere in Soedan toen we tegengehouden werden door een groep dertienjarige kids met Kalasjnikovs. Het was vreselijk om een geweer gericht op je hoofd te krijgen. Een van de mannen van onze security liep naar de schutters, duwde zijn pistool weg en riep ‘Nee’. En dat was het. Ze vertrokken. Ik kon het niet bevatten. Het leek zo simpel. Ik was zo bang.”
“Ik was veertien toen ik aan high school begon. Maar mijn gezicht was verlamd voor zes maanden, ik had Bell’s Palsy, aangezichtsverlamming van Bell. Het duurde een eeuwigheid. Ik werd op een ochtend wakker en mijn tong was verdoofd. Ik kon niet drinken. De melk die ik probeerde te drinken, droop uit mijn mond. Ik wist niet wanneer het zou eindigen. Ik wist überhaupt niet of het zou eindigen. Er is immers geen behandeling. Het maakte me niet bepaald de coolste jongen van de school.”
Uit het Engels vertaald door Alice Boothby.
