Het geluid van een op hol geslagen 8bit spelcomputer die gitaar heeft leren en een noiserock band is begonnen met al zijn chiptune-vrienden, dat is het beeld dat het ADHD piep en knars geweld van Melt-Banana bij mij oproept.
Begonnen in 1992, in de Japanse noiserock golf die ook het onnavolgbare Boredoms voortbracht, is Fetch al weer het zevende album van de band uit Tokyo. Het is noisepunk voor gevorderden die een een gemiddelde (westerse) noiserock band al snel als een groep braaf musicerende kleuters bij de weekvoorstelling doet klinken. Absurditeit ten top. Een weerspiegeling van de drukte in het immer zoemende Japanse economisch maatschappelijke leven of juist een reactie op de zware en beknellende culturele prestatie dwang, eerzucht en structuur die in deze samenleving nog steeds een hoofdrol speelt, ik weet het niet, maar het is opvallend dat de Japanse noise en noiserock scene in alles een stap extremer is dan de Westerse evenknie. Of het nu Merzbow, Boris, OOIOO of Boredoms is, Japanoise gaat immer een stap verder in een zoektocht naar het extreme.
Van al deze extremiteiten is Melt-Banana het beste voer voor interval training. Korte felle nummers met schelle vocalen en haast machinale drumsalvo’s die geest en lichaam werkelijk voor uitstuwen in een epileptische dansbeweging. Rustig stil blijven zitten zit er niet in met deze energie clusterbommen. Links en recht vliegen de stevige punkriffs om de oren, bleeps, piepjes en skwieks die uit een afbrandende speelgoedwinkel lijken te komen rammen op volle snelheid tegen het trommelvlies en – mocht u in de auto zitten – duwen het gaspedaal door de metalen bodem van de auto. Gitaren klinken op zijn best als nagels die over een krijtbord worden getrokken en lijken de gehele plaat geen gericht kant op te gaan. Als het maar gehaast, schel en opgefokt klinkt, dan klinkt het goed.
Dit voortdurend rondscheuren op 240 km/u, maakt Fetch echter ook wel een moeilijke plaat om van begin tot einde in een hap uit te zitten. Het beste is Melt-Banana dan ook wanneer het zevende album in spaarzame maar goed uitgekozen happen wordt genomen. Of je moet de ruimte, tijd én energie hebben om geheel op te gaan in het geluid. Maar dan moet je wel even alle breekbare zaken verplaatsen, anders zwaai-dans je ze geheel aan gort. Want voor getrainde oren is dit de manna waar je jaarlijks op zit te wachten. Op vol volume uit de boxen, je zelf vol pompen met cafeïne en dan op de tonen van de Japanners rondjes rennen door de huiskamer, maar niet afspelen in de autoof je moet van blauwe enveloppen houden.
