Zo kom je als 26 jarige muzikant amper rond en zo ben je ineens zanger van de The Frattelis. Het gebeurde John Paul Lawler, bekend als Jon Frattelis. Nadat het een tijdje stil was rond de band zijn ze terug met het album We Need Medicine. We spraken de zanger in het Backstagehotel in Amsterdam.
Het is vijf jaar geleden dat jullie laatste album is uitgebracht, wat heb je in de tussentijd gedaan?
Eigenlijk het gene wat ik altijd doe. Muziek maken. Sommige bandleden hadden tijd nodig hun gezin, maar we hebben geen van alle stil gezeten. Ik heb vlieglessen genomen om van mijn vliegangst of te komen. Ik kan je vertellen, ze kunnen mij beter geen piloot maken.
Jullie bekendste nummer is ongetwijfeld Chelsea Dagger, is het vermoeiend om elke keer weer dit nummer voor het publiek te moeten spelen?
Wat ik daar zelf van vind is niet relevant. Ik maak muziek voor onze fans. Dus ik speel wat zij willen horen. Natuurlijk heb je weleens een mindere dag. Maar ik vind het nog steeds elke dag een voorrecht om dit werk te mogen doen. Ik kan me herinneren dat ik mijn liedjes voor tien man speelde, nu reis ik de wereld rond. Wat dat betreft kan ik alleen maar dankbaar zijn.
Jullie hebben dit jaar alweer een hoop festivals achter de rug, wat was het hoogtepunt?
Normaal heb ik niet echt festival hoogtepunten. Op festivals moet je jezelf verkopen, en daar zijn we misschien niet zo goed in, zegt de zanger met een lach. Wel waren we deze zomer op Arenal Festival, vlakbij Valencia. Zonder dat we wisten waar we daar de headliner van het festival. Ik heb nog nooit zoiets gezien, het voelde alsof we de Rolling Stones waren. Toen we het podium afkwamen kon geen van ons praten, het enige wat deden is naar elkaar lachen, we konden niet bevatten hoe geweldig optreden we net hadden gegeven.
Jullie nieuwe plaat klinkt volwassener dan de jullie eerdere werk, wat kunnen we verwachten?
Dat klopt. We zijn inmiddels allemaal dertigers en dat kun je zeker ook terug horen op onze nieuwe album. De plaat is rauwer dan de vorige en iets rustiger, desondanks is het zeker geen slome plaat, het is nog steeds even catchy zoals jullie dat van onze vorige platen gewend zijn.
Wat zou je zijn geworden als je geen muzikaal talent was?
Waarschijnlijk heel erg arm. Gitaar spelen is alles wat ik kan en wil doen. Het heeft lang geduurd voordat ik doorbrak, voor die tijd was alles wat ik deed liedjes schrijven.
Hoe rock n’ roll is het om de zanger van The Fratellis te zijn?
Niet. Ik heb geen idee hoe ik het woord zou moeten vertalen. Tijdens onze tour is de tourbus van de band altijd het meest rustig. In de crewbus zijn de feestjes, bij ons niet. Er komen soms zelfs crewleden bij ons slapen omdat het er zo rustig is. Ik doe eigenlijk niet meer echt aan feestjes. De laatste keer dat ik een kater had is een jaar geleden, en dat wil ik voorlopig graag zo houden.
Heb je tijd om iets van de steden te zien als je aan het touren bent?
Meestal niet. In Europa zijn we nu al een aantal keer geweest. Wat ik vooral goed heb leren kennen is Schiphol. Schiphol is een hel. Ik ben er nu zo vaak geweest en nog steeds raak ik er verdwaald, laat staan dat ik op tijd bij de gate ben.
Het album We Need Medicine is vandaag gereleased. De single Seven Night Seven Days is al een tijdje uit.
De band komt 13 december naar de Amsterdamse Melkweg voor een optreden.
