‘Bespottelijk. Voor mij hoeft het niet. Ik zou ze niet aan de deur willen hebben. Platter kan het echt niet, het gaat natuurlijk alleen maar om de ongein tussen die twee. En ik denk ook, dat ze ’s avonds na de opnames gewoon sjiek uit eten gaan. Ze menen er helemaal niets van.’
Aldus mijn eigen moeder Truus (92), die ik vóór de uitzending van Geer en Goor, effe geen cent te makken (RTL 4) heb gevraagd om, onafhankelijk van mij, naar de eerste aflevering te kijken. Nee, mijn moeder is niet ziek, zwak, misselijk en eenzaam, waar het duo zich op richt, maar kan wel als geen ander de intenties van de lolbroeken op waarde schatten, omdat ze tot de doelgroep behoort.
De show kent twee verhaallijnen. Een bombardement aan foute, flauwe nichtengrappen tijdens het inrichten van een modaal huisje in Amsterdam-Noord en eenzame bejaarden helpen.
De andere lijn: een gespeelde, doorzichtige marketingact, waarin wordt gesuggereerd dat Joling en Gordon dag en nacht ruzie hebben en dat we thuis blij mogen zijn, dat ze weer en nog bij elkaar zijn.
Ik durf zelfs te wedden dat dat onderdeel letterlijk is gescript in het draaiboek. Tijdens het krankzinnige mediaoffensief, dat aan de show vooraf ging, was de oude vete en een eerdere breuk tussen hen dan ook steeds de rode draad. En het zou me zelfs niet verbazen als John de Mol daar zelf persoonlijk achter zit. Alles voor de kijkcijfers.
Geer en Goor, effe geen cent te makken is een exemplarisch voorbeeld van hoe de kijker door een zender en producent als volslagen debiel wordt versleten. Alsof u thuis overtuigd bent van hun missie, het helpen van eenzame bejaarden en vrijwilligers ronselen, omdat het Nationale Ouderenfonds de clowns heeft ingehuurd. Natuurlijk ook quotes van die club over hoe geweldig ze de inzet van de circusartiesten vinden en Gordon en Joling zelf, die met donkere zonnebrillen op voor de camera hun oprechte motieven nog eens extra kracht bij zetten.
En wat vinden de bejaarden in het programma er eigenlijk zelf van? De ouderen die door Geer en Goor persoonlijk thuis worden opgehaald, in de boodschappenbus van het Nationaal Ouderfonds worden gezet en vooral veel koffie drinken met hun helden van het scherm.
Leuk natuurlijk, gekke, goeie jongens, het blijven wel nichten, die constant over de schreef gaan met hun ordinaire gebral en ons belachelijk maken, maar ach, we zijn oud en we hebben toch al niks, dus zo’n verzetje is natuurlijk werelds. En…ik kom ook nog eens op tv, en dat gebeurt toch ook niet iedere dag?
Een maand lang van een AOW-uitkering leven in de Ilpendamstraat, ‘de sleutel naar de hel’, de deur als een ‘spelonk’ en de jolige voiceover doet er nog een schepje bovenop: ‘Wonen in een horrorhok.’ Welkom in de buurt.
Diezelfde buurt loopt niet alleen uit voor de BN-ers, maar komt met snacks, helpt met het verhuizen van de meubeltjes uit de kringloopwinkel en hangt aan de lippen van de treurige komieken. Gemiste kans, lijkt mij, want door alleen maar te geilen op twee bekende Nederlanders zou je zomaar de reden vergeten waarom de twee überhaupt in je buurt wonen en waar ze mee bezig zijn.
Met de buurt mee geteld scoort het programma 1.960.000 kijkers, ruim 400.000 meer dan het Achtuurjournaal, en neemt daarmee de eerste plaats in op de top 25 van donderdagavond.
Geer en Goor hebben weer budget om hun eigen villa’s te verbouwen.
