Een beetje controverse vooraf doet een film zelden kwaad. In het geval van La Vie d’Adèle was het zelfs iets meer dan een beetje. Bij de première tijdens het filmfestival in Cannes waren de reacties overwegend laaiend positief, maar raakte men voornamelijk niet uitgepraat over een tien minuten durende, lesbische seksscène. Vervolgens won de film de Gouden Palm (uitgereikt aan de regisseur én de twee hoofdrolspeelsters), terwijl in hetzelfde Frankrijk mensen de straat opgingen om te protesteren tegen het homohuwelijk dat die week wettelijk werd.
Nog maar onlangs werd er nieuwe olie op het vuur gegooid toen de twee hoofdrolspeelsters, Adèle Exarchopoulos en Léa Seydoux, in een interview met The Daily Beast hun ongenoegen uitten over de werkwijze van regisseur Abdellatif Kechiche. Die reageerde een paar dagen later met felle kritiek op Seydoux, die volgens hem teveel gepampered was door haar goede afkomst. Alle controverse daargelaten, kan in elk geval worden vastgesteld dat de twee actrices een buitengewoon sterke acteerprestatie neerzetten in een al even uitzonderlijke film.
De film is losjes gebaseerd op de graphic novel Le bleu est une couleur chaude van Julie Maroh en gaat over Adèle (Adèle Exarchopoulos), een vrij doorsnee meisje dat zich voornamelijk bezighoudt met te laat zijn voor de bus en met haar vriendinnen over jongens praten, tot ze op een dag de straat oversteekt en een meisje met blauw haar in de ogen kijkt. Adèle begint te twijfelen aan haar seksualiteit en wanneer ze kort erna hetzelfde blauwharige meisje in een bar ontmoet, valt ze als een blok voor deze Emma (Léa Seydoux).
