Wie van misdaadfilms houdt en nog niet naar Wolf is geweest zou ik nu adviseren om naar de site van de plaatselijke bioscoop te surfen en kaarten te bestellen. Ik wacht wel even…. Bent u terug? Mooi dan kan ik aan de recensie beginnen. De film is geregisseerd door Jim Taihuttu, die ook de in de prijzen gevallen film Rabat regisseerde. Veel van de Rabat cast zit ook in Wolf zoals Marwan Kenzari en gouden kalf winnaar Nasrdin Dchar. Het succes wordt bij Wolf gewoon voortgezet.
Wolf heeft in ieder geval de wreedste Nederlandse filmtrailer ooit gemaakt.
De hoge verwachtingen die de trailer schept worden compleet ingelost door de film zelf. Er is duidelijk gekozen voor een zwart-wit opname om de uitzichtloosheid van de film te schetsen. De hoofdpersoon Majid (Marwan Kenzari) begint als een typisch Marokkaans scooterklootzakje. De eerste scene zie je hem en zijn vriend kijken naar scooters en overleggen ze welke nou het beste is. Daarna komt een brallende student op ze af die zich mengt in die discussie. Na een tijdje wenst hij de heren een goede nacht toe en vertrekt hij met zijn kotsende maat. Als de studenten vertrokken zijn slaan de twee de ruit in en jatten een scooter. Als ze de scooter in de bestelwagen hebben gereden vraagt de vriend: Nog eentje? En daarmee is de toon van de film gezet.
Majid is net terug van de gevangenis en loopt bij de reclassering en moet in de bloemenveiling werken. Een uitzichtloze baan die eigenlijk niemand wil vervullen. Zijn reclasseringsagent geeft hem een compliment als het goed gaat op zijn werk en merkt op dat zijn aantal uren wel aantikken. De veelzeggende reactie van Majid is: “Nou ik zie daar nooit iemand een mooie wagen parkeren.” Dit verklaart de aantrekkelijkheid voor de criminaliteit voor jongens als Majid. Want het enige wat hij echt goed kan is mensen aftuigen. Hij heeft zijn vader ook 30 jaar zien zwoegen voor een kutbaantje en leeft nu ergens acht hoog achter in een oude flat in Utrecht.
Dit verhaal geeft geen lesje in moraliteit. Dit is gewoon de realiteit. Majid legt geen verantwoording af voor zijn daden, hij doet het gewoon omdat het goed geld oplevert. Zo valt de talentvolle kickbokser steeds verder in de onderwereld en wordt hij de ‘muscle’ voor de Turkse maffia. Hij doet het gewoon omdat hij er goed in is. Niets meer niets minder. We zien geen berouw maar vooral een verscheurde Marokkaanse familie. Zijn broer (Nasrdin Dchar) die aan kanker leidt, zijn vader die de activiteiten van zijn zoon verafschuwd en zijn moeder die ook geen raad meer weet met de situatie.
Door Amerikaanse recensenten is de wisselwerking tussen Jim Taihuttu en Marwan Kenzari vergeleken met die van Martin Scorcese en Robert de Niro. Ik durf zover nog niet te gaan maar dat dit de beste Nederlandse speelfilm van dit jaar is en de beste Nederlandse misdaad film van de laatste 10 jaar is, dat durf ik wel te concluderen. Het is verademend om eens een Nederlandse film over Nederlandse-Marokkanen te zien die niet ontaard in een film vol morele lessen. Het is zoals het is. Rauw en grauw.
