Dag fraaie raamdame,
Vaak sta ik naar jou te staren
als een bronstige beer klaar om te paren
Al hoor ik liever jouw grachtverhalen
over menselijk slagen en falen
Terwijl de mannen en vaders
die jou willen betalen ontwaren,
denk ik aan ‘t hetgeen zij komen halen
langs deze berucht-gekruiste palen
Dat wat jou tot een vrouw maakt
wordt hier namelijk niet verkocht
Dat wat jou van goud maakt
wordt hier nooit naar gezocht
Alleen wat er in films en bladen staat
wordt achter het raam gestopt
Platte beelden en even vermaak
waar krampachtig iets in wordt gestopt
Ze kijken verlekkerd naar je lichaamsdelen
waar zij gedachteloos mee willen spelen
Je kijkers spreken tot mij, de vele boekdelen
die achter roodverlicht glas langzaam vergelen;
of is dat slechts mijn verbeelding
omdat ik het geschrevene met je wil delen
Ik zou je die waardeloze flappen geven
als ik ze in een dinertje voor ons tweeën
zou kunnen steken
Je zou mij en mijn beste grappen beleven
als ik je mee mocht nemen op poëtische zeeën,
gepassioneerd en onbekeken
Naar een sprookjesbos met reeën en feeën
waar ik je zoet en zachtjes kan laten zweven
in de omhelzing van een fluwelen deken
Als een bevalling zonder weeën
heb ik mijn liefde al verweven
in deze laatste pennenstreken
Ik heb ze je bij deze dan ook gegeven
en hoop dat ook de lippen zullen spreken
Was getekend,
jouw dichter… voor het leven
Een PoetryPushje is een klein poëtisch kattenkrabbeltje van dichter Justin Samgar (PoetryPusher) over iemand die hem is opgevallen in de (social) media.
