In 1964 was de eerste uitreiking van de Televizierring. Ik was toen elf jaar en met rode konen liet ik het spektakel op me inwerken. Vechtend tegen de slaap, nog rozig van het warme bad keek je in een kastje, dat maar één net uitstootte. De wereld van de televisie en vooral de mensen die er werkten kwamen van een andere planeet. Een door God gekozen elite, uitverkorenen die in Hilversum programma’s mochten maken met Mies Bouwman als de reïncarnatie van Maria Magdalena zelf.
Tot mijn spijt moet ik bekennen dat er na negenenveertig edities geen spat meer over is van die magie. Vooral televisiemakers zijn niet in staat om voor zichzelf en voor hun collega’s een fatsoenlijk feestje te bouwen rond en paar plastic trofeeën, waar hun hele leven op één avond vanaf hangt.
Oubolligheid regeert tijdens dit incestueuze gebeuren, dat thuis onverteerbaar is omdat het niet alleen idioot lang duurt, maar ook bol staat van de herhalingen, zelfbevlekking en het syndroom van jezelf buitenproportioneel serieus nemen.
Bovendien wordt het evenement gedicteerd en geterroriseerd door onbenullige overzichtjes, lijstjes en cijfertjes van een Intomart-GfK-enquête naar uw kijkgedrag en voorkeuren van het afgelopen televisiejaar.
Het verhaal begint met een ‘vlucht’ over het tv-landschap die eindigt bij de ‘zinderende’ finale in theater Carré. ‘Waar mannen in achterlijke kledij en strikjes op een prijs zitten te wachten’ formuleert Maarten van Rossum snedig als de gevreesde sidekick. Hij brengt nog enig leven in de brouwerij.
Het meest pijnlijk zijn de filmpjes waarin presentatrice Kim Lian van der Meij met een gouden koffertje het land intrekt op zoek naar bijvoorbeeld Ria Bremer. In een grijs verleden bekend van het kinderprogramma Stuif es in (AVRO), voor de jongere kijkers onder ons rechtstreeks afkomstig uit het Hilversumse omroepmausoleum, afdeling tv-fossielen.
Gelukkig remt Bremer Van der Meij rigoureus af als ze suggereert dat Stuif es in (1968!) zo weer op de buis kan. ‘Nee, de jeugd van tegenwoordig is met totaal andere dingen bezig’, vergoeilijkt Bremer de onnozele opmerking van Van der Meij. Even een schaars moment van enige diepgang.
Eva Jinek, tijdens de show eerst gebombardeerd tot de ultieme opvolger van Sonja Barend, mag later, in een melige kopie van een talkshow met de illustere titel Ring Night Life, de drie genomineerden aan de tand voelen over hoe goed ze zijn en waarom ze denken dat ze gaan winnen. De laatste krampachtige poging om nog wat stemmen binnen te halen en voor Jinek waarschijnlijk een mooie schnabbel op de vrijdagavond.
Monique Hendriks (Penoza) en Susan Visser (Gooische vrouwen) stelen de show in hun aanloop naar de verkiezing van de zilveren ring voor de vrouwen. Als de kansloze donkere stiefzusjes van Chantal Jansen, Linda de Mol en Wendy van Dijk nemen ze de dames op de hak en refereren ze aan de onderlinge harde strijd om de ring, terwijl ze veinzen dat ze het elkaar gunnen.
Even breekt de zon door in Carré dankzij het optreden van Hendriks en Visser, waarna de avond weer inkakt en zich voortsleept. Linda de Mol won overigens, net zoals haar neefje Johnny bij de mannen.
Sacha de Boer, wat had zij het perfecte alternatief voor Kim Lian kunnen zijn, kwam uiteindelijk met het verlossende woord, dat ze ondanks de marathonzitting toch nog even wilde rekken. Wie is de Mol was na zeven nominaties nu dan toch eindelijk aan de beurt voor de gouden onderscheiding.
