‘Ik twijfel’, zegt hij. Ineens voel ik een vlaag van misselijkheid naar boven komen. Dit zit fout. Dit zit goed fout. ‘Ik vind het heel leuk, maar, maar…’
Uiteindelijk leg ik de woorden in zijn mond: ‘Je twijfelt of je er niet gewoon mee moet stoppen?’ Het liefst zeg ik wat ik denk. Dat ik het stom vind. Hij is een lafaard. Mannen stoppen er altijd mee als het even tegenzit. Maar ik kan het niet. Ik kan alleen maar knikken en zeggen: ‘Ik begrijp je.’
Ik sta op van de tafel. ‘Ik ga even naar de wc.’ En probeer me te wurmen tussen ons tafeltje en die van de buren. Onze buurvrouw kijkt me nieuwsgierig aan. Op de wc ga ik op de koude vloer zitten. Hoe ben ik in deze situatie beland? Het lijkt wel een scene uit een film. Ik kijk in de spiegel en geef mezelf een bemoedigend knikje. Rustig in en uitademen. Je kan dit.
Terug in het restaurant kan ik hem niet aankijken. Ik pak snel mijn telefoon en stuur naar een vriendin: ‘Ik word gedumpt in een restaurant.’
‘Wil je nog wat eten?’ vraagt hij aarzelend. ‘Nee, uhmm nee. Het is wel goed zo.’ Hij probeert de aandacht van de ober te trekken. ‘We willen graag afrekenen.’
‘Weet u het zeker? U heeft uw nagerecht nog niet gehad.’ ‘Nee, nee we willen afrekenen.’ Twee minuten later komt de volgende ober: ‘Weet u zeker dat u geen nagerecht wil? Het zit inbegrepen in het menu.’ Laat me met rust! Ik wil zo snel mogelijk naar huis. Buiten vraagt hij of ik nog wat wil drinken. Nee dat hoeft niet. Ik druk hem een kus op zijn wang en fiets weg en de tranen beginnen over mijn wangen te rollen.
Twee dagen later word ik geconfronteerd met mijn alleenstaande status. Mijn rolgordijn hangt aan één scharnier, stuk. Wie komt die maken? Niemand. Ik kan het ook niet. Ik heb geen boor. Ik kan niet boren. Troosteloos kijk ik door mijn raam naar buiten. Bewust van al het licht wat er nu voortaan doorheen komt.
In een flits zie ik mijn toekomst voor me. Gescheiden. Altijd alles zelf moet oplossen. Hoe komen de planken aan de muur? Wie hangt die lamp op? Goed, zo ver is het nog niet. Als 22-jarige hoef ik me daar niet druk over te maken. Maar je doet het toch.
Uit wanhoop plaats ik een bericht op Facebook of iemand mij kan helpen met mijn rolgordijn. Na vijftien likes reageert eindelijk een lieve jongen van mijn werk. Binnen tien minuten is de klus geklaard. Tevreden kijk ik uit mijn raam, dus zo doen alleenstaanden dat.
