Arnold Karskens had het naar aanleiding van de laatste Buitenhof zuchtend over ‘The White Man’s Burden’. Eigenlijk zat de hele Buitenhof uitzending er vol mee. Dat ‘we’ klootzakken waren en nog steeds (kunnen) zijn, is echter niet mijn punt van kritiek op Buitenhof (of alleen op Buitenhof). De eenzijdige en niet zelden onvolledige belichtingen wel. Het gebrek aan het plaatsen in het tijdsgewricht eveneens. Of het meten met twee maten. Van dat laatste een voorbeeld.
In de driedelige docu-reeks van Rageh Omaar over het Ottomaanse rijk (BBC) wordt weer gerept van de manier waarop de Britten en Fransen na WOI het Midden-Oosten opdeelden zonder rekening te houden met de etnische verschillen tussen de volkeren die met het koloniale ‘vierkant’ opdelen bij elkaar in een land kwamen te wonen. Dit leidde ‘logischerwijs’ tot interne conflicten, zo vertelde Omaar. Wat het inderdaad deed en doet. Afrika (en andere werelddelen) zijn in meerdere (koloniale) verdragen soortgelijk slordig opgedeeld. Niet alleen door westerse landen. Ook Rusland en de Ottomanen zaten aan bij dergelijke conferenties. Wat Afrika betreft, de massamoord in Rwanda wordt deels verklaard met theorieën over de vierkante verdeling. Of Hutu’s en Tutsi’s elkaar vóór het Europese kolonialisme al bestreden, onderdrukten of uitbuitten, wordt hierbij zelden onderzocht, laat staan door nette mensen benoemd als (mede)oorzaak van de massamoord in 1994.
Kortom, volkeren met verschillende etnische achtergronden (niet te verwarren met raciale achtergronden) bij elkaar brengen of laten komen, kan vanwege conflicterende verschillen in ‘zeden en gewoonten’ tot wrevel, afkeer of strijd leiden. De mondiale geschiedenis staat er bol van. Zet de tv aan, surf naar een nieuwssite of sla een krant open, en de voorbeelden vliegen dagelijks voorbij.
Hier zijn echter uitzonderingen op, zo hebben nette luitjes in het Westen bedacht. De influx van mensen met een (sterk) afwijkende etnische achtergrond kan hier niet tot conflicten leiden, maar slechts tot cultuurverrijking. Conflicten zijn ‘incidenten’. Een andere visie dan de nette getuigt van xenofobie, racisme en tegenwoordig ook islamofobie.
Gezien de kennis van de geschiedenis en daarmee de wetenschap dat etnische verschillen tot problemen kunnen leiden -wat we met de geïmporteerde islam overduidelijk zien- is het toch willens en wetens hardnekkig blijven geloven en doordrukken van de multicultuur een vorm van collectieve krankzinnigheid. Zij die hier blind de geschiedenis negerend en blind voor de huidige werkelijkheid propaganda voor maken kun je met recht ‘haatzaaiers’ noemen. Of het nu met de beste bedoelingen gebeurt of niet, ze zaaien eveneens haat.
In plaats van bij immigratie rekening te houden met onze universele minder prettige menselijke eigenschappen, wordt dit genegeerd. Alle rassen en etniciteiten hebben last van ‘het vreemde’ wantrouwen. Iedereen discrimineert van onbewust mild tot bewuste KKK-proporties. Het moet niet worden genegeerd of alleen afgedaan als iets dat met een nette opvoeding, een ‘correcte’ opleiding of met straf af te leren is.
Zelfs binnen Europa, waar de etnische verschillen aanmerkelijk kleiner zijn dan die tussen het Midden-Oosten, Afrika en Europa, leiden onze vervelende menselijke eigenschappen al tot de nodige problemen. Uitingen van Europees nationalisme zijn wezenlijk niet anders dan het meer herkenbare ‘tribale’ gedrag zoals je ziet tijdens bijvoorbeeld voetbalwedstrijden, waar elk stereotiep discriminerend, vooroordelend en wat dies meer zij gedrag is waar te nemen. Niet zelden direct gevolgd door een stevige matpartij tussen de aanhangers (m/v, vooral m).
Het zou erg prettig zijn, en eindelijk van echte pluriformiteit getuigen, als programma’s zoals Buitenhof breder gingen kijken naar de ‘The White Man’s Burden’. In alle opzichten. Van racisme tot de geschiedenis van slavernij, en van imperialisme tot kolonialisme. Dat laatste was evenmin een puur Europese aangelegenheid, maar het woord wordt zelden gebruikt wanneer een niet-Europees land een veroverd land exploiteerde.
Conclusie
Alle ‘buitenlanders eruit’, ‘grenzen dicht’? Natuurlijk niet. Al was het maar omdat het reeds te laat is. Daarnaast bestaat er geen manual waarin een bewezen werkende oplossing voor immigratievraagstukken is te vinden. Of nog niet. Voor zover het wetenschappelijk te onderzoeken is, zou een objectieve (burden free) bestudering kunnen helpen om te bepalen of assimilatie van immigranten een must is, of niet. Het kan mogelijk een leidraad geven voor quota aan ‘absorbeerbare’ immigranten. Het vervelende hierbij is dat de ene etnische ‘import’ de andere niet is. Wat de politieke filosoof Leo Strauss hard verwoordde met: “If all values are relative, then cannibalism is a matter of taste”.
