Alex Brenninkmeijer heeft onlangs aangegeven dat de Nederlandse politiek racistisch is. Ik ben het daar in eerste instantie niet mee eens dus word ik hoogstwaarschijnlijk ook als racist betiteld, zo gaat dat in ons land met gevoelige onderwerpen. Ben je niet voor, dan ben je automatisch tegen. Politiek en samenleving begaan echter een grote fout door het ‘multi-culti debat’ niet meer aan te zwengelen maar het in plaats daar van dood te zwijgen.
Ik kan me gediscrimineerd voelen omdat bij de politie eerder banen worden vergeven aan vreemdelingen dan aan de autochtoon. Positieve discriminatie noemt men het. Een foute woordkeuze, want die pet past ons blijkbaar niet allemaal. Iets wat een negatieve connotatie heeft kun je niet ‘zomaar’ een positieve draai geven. Ik kan me ook gediscrimineerd voelen omdat straks vrouwen een streepje voor krijgen, om zo maar het gehalte aan ‘vrouwen aan de top’ op te krikken. Competentie telt niet, geslacht wel. Ik kan me zo maar gediscrimineerd voelen omdat er geen speciaal dagen zijn voor hetero’s. Oei, dat zijn toch wel degelijk al twee overtredingen van artikel 1. Je zou haast denken dat Brennickmeijer gelijk krijgt, als hij het zo zou bedoelden.
Ik voel me niet serieus genomen in een land waar we discussies voeren over Zwarte Piet, als dekmantel voor een veel groter onderliggend probleem. Een probleem waar nog steeds niet openlijk over mag worden gesproken. Alleen in de huiskamer; op straat heet dat meteen discrimineren. Als iemand in Curaçao roept dat Nederland moet dokken omdat ze zich achtergesteld voelen door de Nederlandse slavernij? Mag ik daar een ongezouten mening over hebben? Jazeker: maar alleen in je huiskamer, stel je voor dat ik iemand op zijn lange tenen trap, en dan hoeven dat niet per definitie gekleurde tenen te zijn. Van die lange tenen hebben we er verdomd veel in Nederland.
Het afkalven van onze welvaart, het falen van ons bestuur en onze economische knieval; een oplossing heeft de overheid er niet voor. Dus wordt de participatiesamenleving in het leven geroepen. De multiculturele samenleving is een grote flop, en daar zijn we allemaal debet aan. De politiek wast haar handen in onschuld maar is wel degelijk schuldig. Dit is een probleem wat je niet ‘zomaar’ oplost. Waar blijft nu de oplossing, zodat de samenleving ook deze de fouten van de overheid op zich kan nemen en kan proberen te herstellen?
De vreemdeling die met de beste bedoelingen naar ons land werd gelokt kan er niets aan doen. De autochtoon die de vreemdeling niet wil begrijpen kan er ook niets aan doen. De afstand is nog steeds te groot en het is de autochtoon zijn goed recht om te bepalen met wie hij omgaat. Leven en laten leven is voorlopig het devies, maar hoe lang gaat zo iets goed? De vreemdelingengroep wordt steeds groter. Er komt een punt dat dit 50-50 wordt in Nederland, en als dan er nog geen vorm van consensus is…wat dan? Als we 50.000 banen aan de horizon kunnen zien in 2040, waarom dan ook niet de verhouding vreemdeling-autochtoon in ons land over een paar decennia?
De Nederlandse politiek is er vanuit gegaan dat de autochtone Nederlander, net als de politici, zijn culturele normen en waarden zo over de schouder zou gooien en die van de vreemdeling zou omarmen. Maar net zoals bij autochtonen zitten er tussen de vreemdelingen ook een hoop misbaksels. Aso’s en tokkies. Mag ik dat wel zeggen? Was de overheid nu echt zo naïef om te denken dat dit proces vlekkeloos zou verlopen binnen één of twee generaties?
Je moet het altijd eens zijn met alles en iedereen en op alle vlakken, van politiek tot geloof. Ben je dat niet, dan discrimineer je. Je mag het altijd met iemand oneens zijn maar je moet altijd de nuance opzoeken. Zwart wit bestaat niet, alleen grijs, te veel tinten grijs. Of je nu jong, oud, homo, pot, zwart, wit, moslim, christen, hoer, aso, tokkie, man of vrouw bent, Iedereen wordt op een bepaald vlak gediscrimineerd en dat verander je nooit. Het er naar sterven is misschien nobel maar o-zo-naïef.
Mag ik me een Nederlander voelen of moet ik Europeaan zijn? Onduidelijkheid alom. Zonder dit grootse debat, wat uiteindelijk een oplossing zou moeten bieden, is er ook weinig kans op leven en laten leven.
