Onderzoeken hebben bewezen dat de gemiddelde mens zo’n twee jaar van zijn of haar leven wacht. Dat komt neer op zo’n half uur per dag. Minstens drie uur in de week. Minimaal twaalf uur per maand. Zonde van de tijd. Maar vaak ook zonde van je geld én gemoedstoestand. Want de hel van het moeten wachten anno nu, is toch wel het immens gehate ‘commerciële wachten’.
Met de groei van de populariteit van het internet en het mobiele altijd-en-overal-bereikbaar-zijn, is het commerciële wachten toegenomen. Je komt er niet meer onderuit om soms een helpdesk te moeten bellen. Dit soort vriendelijke hulptroepen, mogen wat mij betreft, om meerdere redenen, alles behalve ‘help’ voor hun desks plaatsen. Hier viert het commerciële wachten namelijk hoogtij! Is het al eens iemand gelukt om meteen een ‘helper’ aan de lijn te krijgen en direct geholpen te worden? Mij niet in elk geval.
Wanneer je zo’n ‘hulp’nummer belt, krijg je eerst een staccato robotstem te horen, die je vertelt hoe duur het gesprek per minuut zal zijn. Een weinig hoopvol, ergerlijk en bloeddruk verhogend begin. Dan treedt het betaalde (commerciële) wachten officieel in werking. De meest zouteloze liftmuziek wordt gestart om mij het wachten zo aangenaam mogelijk te maken. Tussendoor wordt ik gerustgesteld, dat ‘de medewerkers mij zo spoedig mogelijk te woord zullen staan…’ Ondertussen weet ik zeker dat ze me bewust laten wachten. Liftmuziek speelt verder. Na soms een half uur deze oorverloedering te hebben aangehoord, krijg ik een ‘help’deskmedewerker aan de lijn, inmiddels is mijn virtuele portemonnee leeggezogen tot een minimum, door het aanhoren van een half uur aan dode liftmuziek. Deze gesprekken lopen altijd allerminst soepel. Nooit word ik accuraat geholpen, de ‘help’deskmedeplichtigen draaien altijd zo ingewikkeld mogelijk om mijn case heen en ik moet later op de dag terugbellen omdat mijn probleem nog steeds een probleem is. Dit verhaal herhaalt zich dan en voordat ik het weet ben ik door mijn credits ‘wachten in een week’ heen… Hel!
Wachten is al een rotklusje, maar je er ook nog grof geld voor laten betalen én niet voldoende geholpen worden, getuigt van een grote commerciële asocialiteit. Nee, dan sta ik liever commercieel wachtend in de rij voor de kassa bij de supermarkt. Liefst met lege maag. Kwijlend kijkend naar de rijen smakelijke impulsaankopen die voor en naast de lopende band staan opgesteld. Er is geen robotstem die mij zegt hoeveel het kost om hier te mogen staan wachten. Ze draaien levendige, licht verteerbare (dus sneller honger, dus meer kopen) Sky Radio-muziek. Ik zié dat de rij voor me lekker opschiet, waardoor ik wéét dat ik zometeen geholpen word. En ik word zorgvuldig en vooral begrijpbaar face-to-face te woord gestaan (“Goedemorgen/middag/avond, zegeltjes?, kassabon?, fijn(e) dag/weekend…!”) door een échte helpdeskmedewerker. Kortom, hier krijg ik dus wél waar voor mijn geld terwijl ik wacht. En ik hou nog genoeg ‘wachtcredits’ over voor die week. Zo kan het dus ook!
Ik mik nog snel een Mars in mijn winkelwagen. Commercieel wachten was namelijk nog nooit zo leuk!
