Jorrit Stracke (26) wilde al van jongs af aan piloot worden. Hij studeerde in Oxford razendsnel af en kreeg op zijn 21e een baan aangeboden als piloot bij Transavia. Nu, vijf jaar later, heeft Stracke een makelaarskantoor en runt hij een bed & breakfast in Amsterdam.
Na zijn VWO wilde Stracke het liefst naar Oxford: “Ik wilde naar het buitenland, een andere cultuur leren kennen, en als je daar afstudeert mag je automatisch op sollicitatie bij British Airways, dat leek me de mooiste maatschappij om voor te werken.”
Na een half jaartje rechten – “best leuke studie hoor!” – werd hij toegelaten tot zijn droomstudie. Om de peperdure opleiding te kunnen bekostigen leende Stracke anderhalve ton bij ABN Amro: “Bijna iedereen doet het zo, er zit een hele forse rente op die lening, maar met een pilotensalaris is dat geen probleem.”
Stracke had de keuze tussen starten in juni of in november. Omdat zijn vader een restaurant in Hoorn had en hij de hulp van zijn zoon goed kon gebruiken in de zomermaanden, besloot Stracke in november te starten: “Achteraf gezien is dat een cruciale beslissing geweest. Alle studenten in de klas die in juni was begonnen kregen namelijk onmiddellijk een baan en begonnen allemaal snel met vliegen.”
In mei 2008 studeerde Stracke af. British Airways nam hem niet aan, maar in septermber 2008 kreeg hij wél het telefoontje waar iedere afgestudeerde piloot op wacht, Transavia bood hem een baan aan: “Transavia is een mooie maatschappij want het zijn vooral korte vluchten. Opstijgen en landen is interessant, de rest gaat in feite op de automatische piloot. Ik zou nog drie maanden een interne opleiding krijgen, vanaf maart zou ik vliegen.”
Dat liep anders. Lehman Brothers was net omgevallen en de crisis sloeg in, voor nieuwe piloten was geen ruimte meer. Transavia belde alle nieuwe piloten af. Stracke werkte twee jaar lang op het kantoor van Transavia: “Ik maakte vluchtplannen: ik checkte het weer en controleerde bijvoorbeeld of er geen stakingen waren in Frankrijk. Ik bereidde eigenlijk het meeste voor zodat de piloot alleen maar hoefde te vliegen. ”
Na twee jaar op kantoor bij Transavia werd Stracke opnieuw aangenomen als piloot, maar opnieuw bleek het vals alarm: “Toen ben ik voor Aviapartner gaan werken als teamleider bij de vluchtafhandeling. Daar viel bijvoorbeeld de catering, bagage en passage onder.
In november 2011 werd Stracke wéér aangenomen, ditmaal door Easyjet. Hij ging minder werken bij Aviapartner en genoot even van vakantie met het vooruitzicht dat hij daarna de rest van zijn leven vliegtuigen zou besturen: “Maar toen ik na twee maanden nog steeds niet gebeld was over een startdatum, werd ik onzeker. Dat was een slechte tijd voor me, want wat als het wéér niet door zou gaan? Ondertussen hing die lening als een blok boven mijn hoofd en was ik alleen al aan rente een vermogen kwijt.”
Tijdens deze periode voetbalde Stracke bij de Blokkers in zijn geboorteplaats Hoorn, waar hij ook voorzitter was van de sponsorcommissie. Via die weg ontmoette hij de makelaar Ton Coffeng: “Ton zag wel iets in me. Hij stelde me voor om bij zijn kantoor in Hoorn te komen werken als zelfstandig makelaar. Het klonk interessant”
Stracke besprak het voorstel met zijn vriendin – zelf een succesvol ondernemer in de mode – en besloot makelaar te worden: “Maar dan wel vanuit Amsterdam, en gericht op huurwoningen, het snelle werk. Dat was in het begin gewoon koude acquisitie, internet afstruinen op zoek naar mensen die hun huis wilde verhuren.”
Al snel verzamelde Stracke zo’n 50 huurwoningen op zijn persoonlijke pagina en kreeg hij extra aandacht via een grote makelaarswebsite: “Het was mijn taak om uit te zoeken of er genoeg markt was in Amsterdam, en dat bleek zo te zijn. Toen hebben Ton en ik besloten een RE/MAX kantoor te starten in Amsterdam. Het gaat om een franchiseconstructie van het Canadese bedrijf dat over de hele wereld kantoren heeft. Ton had ook al zo’n franchise in Hoorn, die nu wordt gerund door zijn vriendin.”
In september 2012 betrokken de twee een pand net iets buiten de ring, bedoeld voor young startups: “Het is gewoon keihard werken, zeker in het begin draaide ik weken van 60 tot 80 uur. Weggaan bij kantoor, thuis een stoommaaltijd in de magnetron en weer door achter de laptop. Dat werk.”
Het gaat voor Stracke en zijn compagnon op dit moment vooral om veel omzet draaien, daarbij hoort ook koffie uit een gewoon koffiezetapparaat: “We proberen de kosten laag te houden. We hadden een Nespresso-apparaat, maar dat kost toch 80 euro per maand aan van die cups.”
Ondertussen was Stracke op zoek naar een nieuwe woning. Toen hij met een klant een pand bezichtigde op de Leidsestraat was de klant niet overtuigd, maar hij was zelf meteen verkocht: “Dat vond ik het mooiste pand wat ik ooit had gezien, ik kon er gewoon niet van slapen, ik wilde het zo graag hebben. Maar het ging om een pand met twee badkamers en drie slaapkamers, dus dat werd ‘m niet.”
Maar het appartement had ook twee voordeuren. Stracke ontdekte dat het met wat simpele ingrepen te verdelen was in twee panden. Na veel uitzoekwerk en overleg met de huiseigenaar, besloot hij tot een bijzondere keuze: “Het wordt een bed & breakfast! Ik ga in het ene deel wonen, en het andere deel verhuur ik aan toeristen. Ik heb veel tijd gestoken om me te verdiepen in de minimale bezettingsgraad en de prijs die ik zou moeten rekenen en besloot het risico te nemen.”
Sinds maart van dit jaar is de bed & breakfast open, met een bezettingsgraad van meer dan 80 procent: “Het gaat vanaf het begin fantastisch! Het is leuk om te doen, geweldige gasten uit de hele wereld, en je bouwt een mooi internationaal netwerk op. En ik kan in mijn droomhuis wonen!”
Nog geen week geleden werd Stracke gebeld door Transavia: “Ik kon over twee weken weer selecties doen. Ik heb er even over na moeten denken, 5 secondes of zo, maar ik heb nee gezegd. Ik wil verder in het vastgoed, in de toekomst een eigen hotel beginnen waar mijn ouders op de onderste verdieping kunnen wonen en helpen. Ondernemen, nieuwe start-ups bedenken. Misschien kom ik ooit nog eens terug in de luchtvaart, maar dan als ondernemer. Misschien iets in de zakelijke en privé-luchtvaart. Met alle respect voor vliegers, maar ik ben te ambitieus om de rest van mijn leven in een cockpit te zitten.”
