In het algemeen sta ik niet bekend om mijn korte verhalen. Graag bespreek ik platen in de brede context, met lange zinnen, soms wat doorgeslagen metaforen en vaak vol en wollig taalgebruik. Dat vind ik leuk. Toch lijkt het mij handig om mij af en toe te beperken. U heeft geen tijd om elke keer een novelle te lezen en in geen tijd om elke keer een novelle te schrijven. Het is immers hobby, en om mijn hobby te kunnen blijven uitoefenen heb ik geld nodig om de energierekening te betalen. Energie die ik nodig heb om mijn stereo te laten werken en de computer levend te houden zodat ik de epistels over wat ik nu weer een briljante plaat vind te kunnen uitwerken. Kortom, ook ik heb een baan. Eentje die veel tijd opslurpt zelfs (of u moet die fabel geloven dat docenten nauwelijks werken, dat laat ik aan u). Kortom, ik wil het deze keer kort houden, wanneer ik Son Lux onder de aandacht probeer te brengen.
Daarom zal ik het principe waar ik naar werk bij ThePostOnline simpel en eenvoudig uitleggen. Eens in de zoveel tijd krijg ik platen op mijn deurmat, soms zoveel dat de postbode moet aanbellen. Die platen ga ik dan luisteren. Meestal zo dat ik de bands die ik al ken eerst luister, daarna de platen van labels die mij aanspreken of waarvan ik gewend ben dat zij met verrassende bands komen en daarna ga ik af op de hoezen of de korte bio’s die vaak bij de promo cd’s zitten. Ik kan uiteraard ook Pitchfork of een ander toonaangevend magazine volgen en uitkiezen wat zij aanprijzen, maar a) ik heb zelf een set oren gekregen, b) waarom zou ik schrijven over een plaat waar iedereen al (lovend) over schrijft, deze krijgt immers al genoeg aandacht en c) lezen kost tijd, en tijd heb ik niet (ik heb een tijd slurpende baan, weet u nog?).
Toegegeven, niet alle platen worden in zijn geheel gedraaid, sommige halen zelfs de speler nooit, maar ik probeer alles wat mij wordt toegezonden in ieder geval gedeeltelijk te beluisteren en door de nummers heen te hoppen. Mijn vriendin wordt er gek van. Nauwelijks heeft zij gevraagd Wat is dit? of ik zit al weer in de volgende band. Meestal stroomt daar dan een eerste selectie aan platen uit die iets in mij losmaken of waar ik van denk Hier kan ik iets over schrijven. Daar kan ik dan echter nog niets overschrijven. Op basis van een luisterbeurt een recensie schrijven, dat doen ze maar bij de krant. Daar hebben ze deadlines, vaste dagen en doelgroepen die bevredigd moeten worden. Ik heb alleen de afspraak dat ik stukjes instuur aan Ingelise De Vries en dat zij deze dan op taal-, grammatica- en typefouten nakijkt om ze vervolgens op de Cult pagina van ThePostOnline te plaatsen. Ik ga die platen dan ook uitgebreid beluisteren totdat ik er een goed en wel onderbouwd verhaal bij heb. Een proces dat zich best tot weken nadat de plaat uitkomt mag voortzetten, ik heb immers geen deadline, geen tijd en wel een voortdurende toestroom aan dingen waar ik graag iets over zou willen schrijven.
Heb ik eenmaal mijn verhaal, dan slinger ik mijn digi-ding aan en begin ik te typen,het gemakkelijkste deel van het gehele proces. Liefst een mooi rond verhaal, met van de vervelende afleidende tussen zinnen en vreemde zijsprongen die enkel afleiden van het punt dat ik wil maken (zoals de gehele bovenstaande tekst u nog niets verteld heeft over Son Lux, maar -geloof me – daar kom ik zo op). Ik hoop dan altijd dat mensen mijn stukken in hun geheel gaan uitlezen, er iets van opsteken, het misschien zelfs leuk vinden en bovenal mijn liefde voor deze plaat in de regels terug zien en daarom hem in ieder geval eens gaan luisteren. Dit alles in het besef dat schrijven over muziek eigenlijk iets heel geks is, muziek moet je immers horen en ervaren. Tekst is hoogstens om de verdieping, verbreding en context om de plaat heen uit te bouwen.
De essentie van een recensie of een verslag is dan vaak in een zin, misschien een alinea te vatten, de rest versiering. Zo zou ik mij bij het recenseren van het laatste album van leftfield hiphop artiest Son Lux kunnen beperken tot een paar beschrijvende zinnen in combinatie met een paar superlatieven verpakt in waardeoordelen. Dat zou er dan ongeveer zo uit zien:
Lanterns, het derde album van Son Lux, is niets minder dan een meesterwerk. Een album waar op meesterlijke wijze geluiden uit de jaren negentig synthpop worden gecombineerd met (post)dubstep productie, neo-klassiek en nu-folk uit de wereld van Sufjan Stevens en DM Stith (die zijn stem overigens voor deze plaat beschikbaar heeft gesteld). Met een enorm diepe productie, brede arrangementen en zeer donkere en stemmige composities grijpt de Amerikaan je met elke nummer bij de strot en houd je als luisteraar voortdurend op het puntje van je stoel. De voortdurende vraag waar dit je heen zal brengen, raast door het hoofd. Laat je niet gek maken door hypes, goed geplande marketingmachines en bewust bijongeluk twee maanden voor officiële release gelekte nummers, Lanterns is “the real McCoy”. Een plaat die je vastgrijpt, meesleept en die jij naar volgend jaar, het volgende decennium en misschien wel voor eeuwig met je meeneemt. Een plaat die je kortom gewoon moet hebben gehoord.
Want, en dat is eigenlijk de essentie van het gehele stuk hierboven, ik schrijf over de platen die mij grijpen en waarvan ik hoop dat u die gaat luisteren. Alleen de titel en een link naar de youtube zou daar bij kunnen, wellicht moeten, volstaan, maar ik vind het zelf zo leuk om over die bands te schrijven. Maar deze keer heb ik het dus druk en houd ik het kort. Luister anders gewoon zelf even hier, dan kan ik het kort houden:
http://www.youtube.com/watch?v=x_oVVT0ab8I&feature=youtube_gdata_player
Lanterns van Son Lux komt 29 oktober uit. Snel naar de winkel rennen, dus.
