London Calling vond afgelopen weekend weer plaats in Paradiso. Het jaarlijkse festival laat de beste bandjes uit Engeland zien. Verslaggevers Jeroen van Zanten en Cedric van der Ploeg waren erbij en doen verslag van het beste dat ze hebben gezien.
Ongecompliceerde gitaarmuziek. Het is niet raar dat The Strokes en Arctic Monkeys worden genoemd als grote inspiratiebronnen van Circa Waves. Vanaf het moment dat het bandje begint klinkt het herkenbaar in de oren. Dat maakt de muziek van Circa Waves niet origineel maar zeker aanstekelijk. De band heeft, zeker voor de korte tijd dat het pas bezig is, potentie. Veel klopt, en de energie spat er vanaf. Het debuutalbum, dat nog moet gaan komen, kan weleens wat te weeg gaan brengen. Young Chasers en Get Away zijn potentiele hits. Binnenkort lees je op ThePostOnline het interview met Circa Waves.
Het duurt even, maar bij Kid Karate wordt het dan eindelijk echt ruig op de zolderkamer van de Amsterdamse poptempel. Een constante pit is het gevolg. Het duo maakt muziek voor vijf, en dat kan de bovenzaal waarderen. Het gaat hard, vuig aan toe. Denk aan een combinatie van de Black Keys en The White Stripes, met een scherp randje. Stevig beuken is wat de heren kunnen, zowel luide rock ritmes als beats die bijna de techno kant op gaan. Een band vol energie waar we zeker meer van gaan horen.
Vroeg in de avond is het de beurt aan Dan Croll om als tweede op het podium te verschijnen. Zo bleekjes als deze jongeman is, zo funky is zijn muziek (althans, vergeleken met de andere bands op deze London Calling-editie). Zijn muziek lijkt soms een beetje op dat van The Maccabees, maar de funky baslijntjes zorgen voor een interessant onderscheid. De vrolijkheid van de muziek slaat over op het publiek. Prima opwarmer voor het rest van het gitaargeweld wat nog komen gaat.
Een valse start voor de headliner van dag 1. Het optreden lijkt moeilijk op gang te komen. Mac heeft last van zijn keel en lijkt daar zichtbaar van te balen. Zijn bekende nummers komen in het begin niet uit de verf en dat is mede te danken aan het geluid dat niet goed afgesteld staat. Het publiek reageert dan ook lauwtjes. Later komt de singer-songwriter los, gelukkig, want veel mensen in het publiek (en zelfs artiesten) hebben hoge verwachtingen van de Canadese zanger. Zijn show is rauwer dan op de plaat. Zijn keel laat het af en toe afweten, waardoor er niet veel interactie is met het publiek. Dat Mac DeMarco dat niet nodig heeft laat hij zien tijdens zijn laatste nummers. Hij krijgt eindelijk de zaal mee en besluit het optreden zelfs crowsurfend. Een waardige afsluiter van de vrijdagavond.
