London Calling vond afgelopen weekend weer plaats in Paradiso. Het jaarlijkse festival laat de beste bandjes uit Engeland zien. Verslaggevers Jeroen van Zanten en Cedric van der Ploeg waren erbij en doen verslag van het beste dat ze hebben gezien. Het verslag van dag 1 lees je hier. Een interview met Circa Waves volgt vanmiddag. De foto’s en een interview met Jagwar Ma komen later deze week.
De grote zaal van Paradiso is al heel snel vol voordat London Grammar überhaupt is begonnen. Veel bezoekers zijn speciaal voor de band gekomen, zo lijkt het. Als Hannah Reed het nummer Hey Now inzet, schelt haar kraakheldere stem door de zaal. De band maakt vanaf seconde één indruk. Hannah Reid is gekomen om het publiek te betoveren. Ondersteund door twee bandleden die het geheel minimalistisch maken zoals dat ook bij The XX het geval is. Het enige minpunt is de duur van het concert, na nog geen 35 minuten is het alweer gedaan. London Grammar houdt zich meer dan staande op een festival dat gedomineerd wordt door mannen met gitaren. Hannah, we missen je nu al.
Zo’n driekwartier later verschijnt op dat zelfde podium nog een dame. Gehuld in een nietsverhullend pakje, waar u zelf over mag oordelen. Al een paar keer was de act in Nederland en het is dan ook een minder grote verassing dan bijvoorbeeld London Grammar. De zaal komt los en kan de toegankelijk pop van MS MR waarderen. Lizza Plapinger is een geboren entertainer, soepel wiegt ze haar heupen over het podium en bespeelt ze het publiek. De liedjes zijn stuk voor stuk goed geproduceerd en dat maakt ook dat de show staat. Het duo sluit af met hun hit Hurricane, een nummer dat live niet helemaal lekker uit de verf komt, de toeschouwers lijken het niet te deren en de band verdwijnt weer onder een groot applaus van het London Calling-publiek
De headliner van de zaterdag had grote concurrentie van bands eerder op de avond. Maar Jagwar Ma doet volledig zijn eigen ding en laat de hele grote zaal drie kwartier dansen. De elektronische beats die in een lekker tempo door de zaal knallen worden versterkt met de sterke stem van zanger Gabriel Wilnterfield, die vrij hoog zingt en lange halen maakt (een klein beetje U2 vibes). Wanneer de eerste nummers bij het publiek zijn doorgedrongen, krijgt de band steeds meer energie. Jagwar Ma maakt grote indruk en weet nog overtuigender over te komen dan op plaat. Hun debuutplaat Howlin is duidelijk goed geland in de Lage Landen. London Calling heeft opnieuw een topafsluiter.
