Soms heb je van die buien dat je ineens bedenkt dat je ‘iets’ heel graag wilt hebben, omdat je denkt dat je daar heel veel mee gaat doen. Zo heb ik een vriendin die een hometrainer thuis heeft staan, omdat ze bedacht dat ze absoluut meer zou trainen als ze zo’n ding thuis had. Je kunt wel raden dat ze hier misschien één keer op heeft gezeten. Ikzelf ben geen haar beter (om deze blog weer op mezelf te betrekken). Een jaar geleden wilde ik absoluut een mooie spiegelreflexcamera. Fotograferen leek me leuk, en als ik eenmaal zo’n ding had, zou ik absoluut vaker er op uit trekken om mooie foto’s te maken. Nu één jaar later ligt deze prachtige camera, nog amper aangeroerd en op de automatische stand, te wachten tot hij mee naar buiten genomen zal worden voor een prachtig staaltje fotografie. Met schaamrood op mijn kaken ben ik deze week begonnen met de hobby die mij vorig jaar zo leuk leek, maar ik nooit heb opgepakt: fotograferen.
Wanneer ik me iets in mijn hoofd haal, gaat dat er niet zomaar uit. Ik denk dat als ik een fitnessmatje koop, ik mezelf gigantisch strak zal trainen iedere avond. Dat wanneer ik skates koop, ik minimaal een keer per week de nodige kilometers zal maken. Dat als ik een Wii Sports koop, ik sowieso dagelijks minimaal een half uur sport in mijn woonkamer op mijn balanceboard. Zo kan ik uiteraard nog even door gaan. Ik koop ze dan ook allemaal, want het blijft net zo lang door mijn hoofd spoken tot ik de begeerde attributen in mijn handen heb. De harde waarheid is dat ze vervolgens maximaal tien keer worden benut voor ze in een hoekje verdwijnen. Daar liggen ze dan weg te stoffen. Weggooien doe ik nooit, want ik weet zeker dat ik ze óóit weer zal gebruiken. Die hoop is –zoals je al kunt raden- tevergeefs. Je kunt wel stellen dat ik dus desillusies koop.
Zo kocht ik een jaar geleden een mooie camera. Een paar vrienden van me hebben zo’n prachtige spiegelreflexcamera, waarmee ze de prachtigste plaatjes maken. DAT wilde ik ook! Fotograferen leek me hartstikke leuk, en dus moest en zou ik ook zo’n camera hebben! Maanden spookte het door mijn hoofd. Ik deed onderzoek op internet naar verschillende camera’s en probeerde te achterhalen welke camera geschikt zou zijn voor mij. Natuurlijk had ik ook best wel door dat een supersonische camera mega duur was en ik waarschijnlijk nooit voldoende zou begrijpen van die camera’s om er echt iets uit te halen. Toch kostte mijn ‘speeltje’ mij een aardige duit. Deze rib uit mijn lijf heeft slechts vier keer zijn dienst gedaan, op de automatische stand uiteraard.
Er zitten zo veel knopjes en functies op waar ik me ooit eens in zou gaan verdiepen, maar daar ben ik tot nu toe gewoonweg nog niet toe gekomen. Nou ja, ik heb me er nog niet toe gezet. En dat is nou juist net niet waarvoor ik zoveel geld heb uitgegeven. Het werd dus eens tijd om de waarheid onder ogen te zien en mijn camera nader te bestuderen.
Met een enorme drukke week voor je deur, kwam er uiteindelijk weinig terecht van het door mij voorgenomen doel: Youtube filmpjes afstruinen, de handleiding bestuderen en vooral ook alles in de praktijk brengen. Ik zou dit weekend naar Texel gaan, dus ik kon in ieder geval los gaan op de mooie landschappen. Als ik me ook maar enigszins had voorbereid dan… Eenmaal op Texel zag mijn camera voor het eerst sinds lange tijd weer het daglicht, met het gevolg dat ik natuurlijk nog steeds geen idee had van hoe dat ding werkte buiten de automatische stand. Kort gezegd was dat gewoonweg gênant. Want niet alleen duurde het nemen van iedere foto een eeuwigheid, ook kon ik niet een uitleggen aan een voorbijganger hoe hij de flits aan moest zetten als hij een foto van ons wilde maken.
Een behendigere voorbijganger, die ook wel even een plaatje van ons wilde schieten, draaide in een paar seconden alle knoppen naar de juiste instellingen en maakte een prachtige foto. Terwijl hij de camera aan mij terug overhandigde benadrukte hij nog dat ik niet moest vergeten de camera terug te zetten in automatische stand. Dat was toch wel de druppel. Bij thuiskomst heb ik direct een driedaagse fotocursus geboekt. Opnieuw een rib uit mijn lijf, maar ik ga niet zomaar opgeven. Deze camera ga ik eigen maken! Fotograferen wordt mijn nieuwe hobby! En ik zal het leuk vinden ook, want ik heb inmiddels geen ribben meer over! En hopelijk leer ik nu ook eindelijk eens af om desillusie-aankopen te doen!
Esther Vogel onderwerpt zich komende 52 weken samen met Nadja Neeven en Lotte Besse aan de 52 Challenge: iedere week een nieuwe uitdaging. Alle uitdagingen kun je vinden op 52Challenge.nl.
