‘Je bent gek’, was de gemiddelde reactie van mijn omgeving toen ik vertelde dat ik naar Beiroet zou gaan. Wat heb ik – als blond meisje met blauwe ogen – in godsnaam te zoeken in het Midden-Oosten? Maakt Hezbollah daar niet deel uit van de regering? Zijn er geen bomaanslagen? Kan ik mij wel veilig over straat begeven tussen al die boze moslims? Moet ik mijzelf niet naar Iraans voorbeeld bedekken? Uitgaan, dat is toch helemaal uit den boze? Ik kreeg een doos raketijsjes van wat vrienden, Israël zou Beiroet net zoals in 2006 vast snel weer bombarderen.
Beiroet staat ook wel bekend als het ‘Parijs van het Midden-Oosten’. Libanezen houden ervan om op deze manier over hun hoofdstad te praten, net zoals ze graag vertellen over de schoonheid van de Libanese natuur en ervan overtuigd zijn dat Libanon werkelijk het mooiste land op aarde is. “In welk ander land kan je overdag skiën en ’s avonds zwemmen in de Middellandse Zee?” Ik betwijfel of iemand dat ooit écht heeft geprobeerd.
Eenmaal aangekomen op Rafiq Hariri International Airport nam ik een taxi naar Hamra Street, dezelfde straat die vorig jaar in Homeland werd afgeschilderd als een zanderig weggetje met enge Arabieren en boerka-dragende vrouwen. Niets is minder waar. Naast de Starbucks vind je er een American Eagle, H&M, Vero Moda, en tal van andere ‘Westerse’ ketens. Ik vraag mij af of de makers van Homeland überhaupt de moeite hebben genomen om Hamra Street op Google op te zoeken.
Beiroet is een stad vol tegenstrijdigheden. Zo vind je er de hipste rooftopbars waar je makkelijk 50 dollar entree betaalt, terwijl om de hoek Syrische en Palestijnse straatkinderen hun kauwgom aan je proberen te slijten. In de centrale westerse wijken vind je schaars geklede meisjes op stiletto’s waar ik mijn enkels op zou breken, terwijl in de conservatieve zuidelijke wijken Hezbollah de dienst uitmaakt en het dragen van minirokjes niet op prijs wordt gesteld. Valet parking voor de vele dure SUVs – nooit heb ik zoveel Porsche Cayennes, Hummers en Ferrari’s zien rondrijden – terwijl het minimum inkomen 500 dollar per maand is. Niet genoeg geld om in je dure levensonderhoud te voorzien? Dan sluit je gemakkelijk een nieuwe lening af voor je auto, huis, dure universiteit of plastisch chirurgische ingreep. Te lui om je eigen boodschappen te doen, het huis schoon te maken of je kinderen van school op te halen? Dan kopen de meeste rijke Libanezen een Ethiopische, Thaise of Sri Lankese ‘huisslaaf’ op een veiling en laten haar een mooi dienstmeidpakje dragen. Living the Beirut Bubble, waarbij materialisme bijna een nieuw geloof wordt en niets onmogelijk lijkt.
Het kan ook anders. De buitenwijken – vooral ten zuiden van de stad – zijn arm. Mensen moeten rondkomen van een minimuminkomen. Combineer dat met westerse prijzen voor dagelijkse uitgaven en dan kom je snel tot de conclusie dat het leven vrijwel onmogelijk wordt. Op straat zie je daarom veel vrouwen en kinderen bedelen, en door de instroom van twee miljoen Syrische vluchtelingen is dit aantal alleen maar toegenomen. Dit wordt goed zichtbaar wanneer je op een terrasje een koffie zit te drinken. Er gaan geen tien minuten voorbij zonder op zijn minst een paar keer aangesproken te worden door kinderen jonger dan tien jaar met hun moeders vragend om geld. Deze mensen zijn gedwongen hun kinderen naar publieke scholen te sturen – als ze al naar school gaan –, gebruik te maken van het slechte publieke transportsysteem en te leven in oude, slecht geïsoleerde huizen. Het leven voor deze mensen is zwaar en hoop op een betere toekomst is vaak ver te zoeken. Maar ook hier dringt het materialisme soms door. Zo ontmoette ik laatst een Libanees-Armeense jongen die uit een van deze wijken kwam, maar wel in een Bentley rond reed.
Ik zit in een taxi richting Basta, een wijk redelijk in het centrum van de stad. Terwijl de taxichauffeur mij naar de plaatselijke Moskee brengt – ik heb afgesproken met een Syrische vriend – zie ik de hoofden van Nasrallah en Khomeini vriendelijk naar mij lachen. Geelgroene vlaggetjes wapperen in de wind. Hezbollah is hier zichtbaar populair. Tanks staan strategisch naast de Moskee geparkeerd, met soldaten van het Libanese leger met hun AK47s over hun schouder. Ook dit is Beiroet, waar het spanningsveld tussen botsende politieke opvattingen en de bijkomende angsten goed zichtbaar worden.
Beiroet, een stad met vele gezichten.
Welmoed Korteweg studeert Internationaal Publiekrecht en woont sinds september in Beiroet. Zij schrijft elke week over haar avonturen in Libanon.
