‘Ik ben volwassen. Ik wil beslissingen nemen als een volwassene.’ Het klinkt zo logisch, die opmerking van Gabrielle (Gabrielle Marion-Rivard), ergens halverwege de gelijknamige film van de Frans-Candese Louise Archambault. Maar de 22-jarige Gabrielle heeft een verstandelijke beperking, woont begeleid, en gaat overdag naar een centrum waar ze koorrepetities heeft met anderen mannen en vrouwen in een soortgelijke situatie.
De beperkingen waar Gabrielle tegenaan loopt, zijn echter niet zozeer die van haar eigen verstand, als wel die van de mensen rondom haar en de maatschappij. Ze is verliefd op Martin (Alexandre Landry), die ook in het koor zit, en de twee voelen zich onvermijdelijk ook fysiek tot elkaar aangetrokken. Dat is vooral voor de moeder van Martin iets onbehoorlijks en ondenkbaars. Van seks zouden kinderen kunnen komen en daar moet je toch niet aan denken. Dus haalt ze Martin weg bij het centrum en bij Gabrielle.
De film legt mooi bloot hoe we soms vanuit ons ongemak geneigd zijn mensen met een verstandelijke beperking als aseksuele wezens te zien en ze daarmee, misschien wel onbedoeld, het recht op liefde ontnemen. Gabrielle laat zich echter niet bij Martin vandaan houden en zoekt in haar ‘jacht’ op Martin, daartoe aangemoedigd door haar zus Sophie (Mélissa Désormeaux-Poulin), de grenzen van haar eigen capaciteiten op.
