Zondagochtend. Een wijdbeense Sunny Bergman pronkt op de cover van Volkskrant Magazine. Een heuse slettenspecial. En dat met een feministe op de voorkant. Alles over sletvrees, seksisme, en nog meer over sletvrees. Een term om te gruwelen, die waarschijnlijk over drie jaar in de Dikke van Dale staat. Helaas. Maar hoe kan een woord als sletvrees nog zegevieren in de hedendaagse maatschappij?
Sletten zijn onderhand zo geïntegreerd, dat het niet per se meer dat meisje met het te korte panterprintjurkje én gratis drankje is. Of die moeder uit Hotter Than My Daughter. Niets staat meer vast, niemand is bang om het woord in welke conversatie dan ook te gebruiken. ‘Ze heeft gisteravond zomaar twee telefoonnummers gescoord, de slet.’ Echter zijn vrouwen wel bang om zelf als slet gekwalificeerd te worden. Tenminste, door een vrouw. Maar waar een vrouw een soortgenoot uitmaakt voor slet, staat een man te springen om met haar het bed te delen. Dan nog is sletvrees dus irrelevant. Want ook een vrijgevochten feministe als Sunny Bergman zou moeten weten dat vrouwen van de huidige jonge generatie zijn opgegroeid met de ideologie dat ze als vrouw de hele wereld aan kunnen, en dus ook de oerdriften van een man. Heftige documentaires over seksuele vrijheid, de evolutie van de porno-industrie en vrouwen die hun zieke borsten de hoofdrol geven, lijken ineens massaal op te duiken. Samen met het fenomeen sletvrees en de massale media-aandacht die al deze dingen krijgen, geeft dit naar mijn idee eerder een aseksuele revolutie dan een steuntje in de rug van vrouwen om zichzelf los te maken van het vrouwelijk schoonheidsideaal. Want ook dat staat tegenwoordig net zo los als de definitie van een slet. Kijk maar naar de succesvolle, twerkende Miley Cyrus. Vrees niet, het kan altijd erger.
Florence Peeters (17) is eerstejaars student journalistiek.
