“Ik zag dat Marine Le Pen op de voorpagina van een Nederlandse krant stond. Ze houdt de mensen hier wel bezig,” mompelt een Franse journalist aan de telefoon. Zijn hoofdredacteur aan de andere kant van de lijn vraagt naar de stand van zaken. “Het is vooralsnog rustig, we drinken een kop koffie in de perskamer en we wach.. de wifi doet het niet? Bij niemand?” De journalist wordt ingelicht door een Franse collega. Korte vloek, dan rustig: “Nou, zoals je hoort, de wifi doet het niet. Maar…” Weer onderbroken, hectiek in de gang. “Madame Le Pen komt eraan. Ik bel later.”
De Franse politica loopt glimlachend door de gangen van de Tweede Kamer. Ze heeft de uitstraling van een vriendelijke juf, netjes gekleed alsof de tafeltjesavond ieder moment kan beginnen. Naast haar loopt Geert Wilders, op zijn beurt weer geflankeerd door zes tot acht beveiligers. Zodra het politiek verloofde koppel in het zicht van de aanwezige pers komt, schieten de camera’s aan. Microfoons met alle kleuren plopkappen kleven onder de neus van Wilders, televisiecamera’s botsen tegen elkaar op en een mitrailleurgeklik aan foto’s klinkt door de vragen heen. Marine Le Pen is gearriveerd.
“Ho, eens even, ho nou!” De beveiliging kijkt op. Even verderop spurt een Franse journalist achter de balie van de Bodedienst. Zijn cameraman volgt, vanaf daar hebben ze een mooi shot. “Daar komt niks van in, weg. Weg nu,” zegt een bode in vloeiend Frans. Ze heeft twee jaar in Brussel gewoond en leert het buitenlandse journaille in eigen taal de les. De Fransman druipt af. “Hij zei dat zijn werk heel belangrijk is. Ik zei dat ik hem maar een vervelend figuur vind; mijn werk is toch ook belangrijk?”
Terwijl Wilders een korte rondleiding geeft aan Le Pen beginnen de Nederlandse en Franse journalisten een eigen samenwerking. Ze delen contactgegevens uit en geven elkaar interviews. “C’est anti-sémite, pas antisemitique” verbetert een Franse verslaggever zijn Nederlandse collega. En: “Wie er meer extremistische standpunten op nahoudt; Le Pen of Wilders?” De Fransman antwoordt: “Le Pen, maar dan bedoel ik de oude Jean-Marie Le Pen.” De Nederlandse verslaggever knikt; dat is ook een goed antwoord.
Nederlandse journalisten willen vooral weten hoe Wilders in Frankrijk bekend staat. “We kennen hem eigenlijk niet zo goed. Hij staat bij ons niet op de voorpagina, hij zou in Frankrijk rustig over straat kunnen. Nou ja, wel met beveiliging, natuurlijk.” Aan een documentairemaker die bezig is met een film over Marine Le Pen dan de vraag: wordt mevrouw Le Pen net zo goed beveiligd als Wilders?
“Nee, ik sta te kijken van de veiligheidsmaatregelen rondom Wilders. Hij wordt natuurlijk concreet bedreigd door radicale moslimgroeperingen, die dreiging is bij Le Pen veel minder. Het is niet zo dat zij alleen over straat gaat, maar ze heeft aan twee beveiligers wel genoeg. Haar vader heeft volgens mij één vaste bodyguard. Het risico op een aanslag op deze politici is een stuk lager dan bij Geert Wilders.”
De persconferentie begint iets later dan gepland. Tijd om nog even buiten bij de lawaaidemonstratie te kijken die als protestactie tegen de idealen van Le Pen en Wilders is georganiseerd. Een groep van zo’n tachtig demonstranten slaat op pannen, blaast op fluitjes, rammelt deksels en draait aan het rad van sirene. Een moeder met haar kleuterdochtertje telt af van vijf naar nul. Op nul schreeuwen ze samen zo hard als ze kunnen. Motto: lawaai tegen fascisme.
“Le Pen, fascist, waar ben je?! Kom de straat op als je durft!” schreeuwt een actievoerder met veel woede door een microfoon. “Racisme en fascisme zijn terrorisme. Le Pen en Wilders zijn de moderne führers van onze tijd.”
Voordat de politie aan licht duw- en trekwerk met de demonstranten begint, wachten zo’n zeventig journalisten al bij de perszaal waar de ‘historische samenwerking’ tussen Front National en de PVV officieel zal worden gemaakt. Zo’n twaalf beveiligers houden alle journalisten in de gaten, fouilleren grondig en laten de heren van de explosievenbewaking met hun honden langs alle rugzakken en koffers gaan. De werkwijze van de speurneuzen wordt tijdens het wachten besproken. “Dus ze ruiken aan onze tassen en blaffen bij gevaar?” Een beveiliger wil zich niet in het gesprek mengen: “Over de honden kan ik niet uitweiden.”
De honden blijven stil en kwispelen. Niks aan de hand.
In de persconferentie geven Wilders en Le Pen elkaar officieel hun ja-woord. Het huwelijk wordt beklonken met wederzijdse liefkozingen. Wilders zou geen partij in de Tweede Kamer kunnen noemen die democratischer te werk gaat dan Front National en hij hoopt dat Marine Le Pen president van Frankrijk wordt. Le Pen prijst daarop de moedige Wilders en zijn eigen-staat-eerst gedachte. Vragen over de antisemitische Jean-Marie Le Pen worden door beiden als stoffig oud nieuws betiteld. “We leven in het heden en over mogelijke samenwerking met Jean-Marie Le Pen gaan we niet speculeren. Wie er op de kandidatenlijst van Front National komt is daarbij een zaak van de Franse partij, niet van de PVV,” besluit Wilders.
De persconferentie zit erop en Franse journalisten keren terug naar de perskamer. “En? vraagt een schrijvend journalist aan zijn collega’s, “hebben we al wifi?”
Frans gevloek. Geen wifi.
“Dat zal de hoofdredacteur leuk vinden,” overpeinst de journalist, terwijl hij zijn telefoon naar z’n oor brengt.
Weer geen Wilders op de voorpagina.
