Van nature ben ik redelijk vredelievend. Ik heb een hekel aan stemverheffingen, laat regelmatig mensen met minder boodschappen dan ik voor bij de kassa en knuffel stiekem met bomen, vooral met van die grote wilgen. Toch krijg ik van bepaalde dingen jeukende handen. Mijn laatste ergernis? Tasjesdieven.
Het was een druilerige donderdagmiddag. Ik kwam net thuis van een werkdag op de redactie van Univers en moest nog wat boodschappen doen voordat ik richting een vriend vertrok om daar te eten. Ik zou de ingrediënten halen, hij zou koken en afwassen. Leek me een prima deal, toch?
Eenmaal terug bij mijn fiets zag ik meteen dat het mis was. Mijn tas was foetsie. Niet het met boodschappen gevulde exemplaar in mijn hand. Nee, de plastic zak die tien minuten geleden nog netjes om mijn zadel zat. Ik heb in de afgelopen jaren al de nodige zadelbedekkers versleten. Gebloemde, gestreepte, gevlekte, geblokte, effen, met teksten en zelfs eentje met regenboogmotief. Aangezien ook mijn fiets een opvallende kleur heeft, vind ik ‘m altijd gemakkelijk terug in een tweewielermassa. Ideaal.
Toen ik op een gegeven moment door mijn verzameling zadeldekjes heen was, stapte ik noodgedwongen over op plastic tasjes. De exemplaren van de Study Store en Plus zijn hiervoor een aanrader, er komt geen druppel doorheen. Gekleurde broeken in combinatie met zo’n natte vlek op je kont zijn namelijk zo uitermate oncharmant, zeker tijdens een rondje over de campus.
Tekenend hiervoor is het feit dat ik ooit eens een collegepraatje moest houden terwijl ik net van zo’n doorweekt zadel af kwam. Mezelf in allerlei bochten wringend wist ik me in het grote Wz1 langs rijen met studenten te slepen, terwijl ik op kruishoogte een wettenbundel voor me hield en mijn schoudertas zoveel mogelijk over mijn kont drapeerde. Daarna moest ik nog een paar eindeloze meters naar de microfoon waggelen, een praatje van tien seconden houden en dezelfde meters teruglopen. Toen ik daarna weer omhoog de trap op schreed, wilde ik al bijna opgelucht ademhalen toen ik achter me toch ineens gelach hoorde. De laatste meters ben ik de trap opgevlogen, om vervolgens nooit meer naar datzelfde college terug te keren.
Naast deze gebeurtenis, die ik jarenlang verdrongen heb en eigenlijk nooit met iemand anders dan die driehonderd man in de collegezaal had willen delen, is lopen met regenwater in je bilnaad ook gewoon niet prettig. Blijkbaar denken meer mensen daar zo over, want om de haverklap moet ik mijn zadelbedekking vervangen omdat de oude is weggekaapt door mijn medemens met grijpgrage vingers. Kost het dan echt zoveel moeite en kapitaal om zelf even een supermarkttasje aan te schaffen? Moet je daardoor de medeburger die hiervoor wél de moeite neemt gegeneerd, doodongelukkig en vernederd met natte kont over straat laten gaan?
Ik probeer dus te blijven voldoen aan mijn imago van zachtaardige bomenknuffelaar, maar in dergelijke gevallen gaat me dat niet altijd even gemakkelijk af. De volgende keer dat je me dus chagrijnig rond ziet lopen met een vlek op mijn kont en een reep chocolade als troostmiddel in de hand is dat hoogstwaarschijnlijk geen gevalletje PMS. Dan heeft een laffe medeburger mijn plastic tasje weer gejat.
Sylvia Kuijsten (23), studente Rechtsgeleerdheid aan Tilburg University en studentredacteur bij Univers. Deze column is dan ook eerder op Univers verschenen.
