“Ik wil een keer iets serieus schrijven.” Een paar dagen geleden zat ik met mijn vriendinnen te brainstormen over mijn nieuwe column. Mijn laatste ging over gedumpt worden, die daarvoor over zoenen in een steegje en die daarvoor over een combinatie van feesten en mannen. Tja… zo ga ik natuurlijk nooit een serieuze schrijfster worden. Zo passeerden allerlei ideeën de revue: de masteravonden, mijn hypocriete opleiding en de bachelor scriptie. Dit om te voorkomen dat ik de nieuwe Carrie Bradshaw zou worden.
Het eerste plan viel in duigen. Tijdens die verschrikkelijke storm op maandag had ik mijn masteravond aan de UvA. Die ik helaas nooit bereikt heb. Hoewel de universiteit niemand aanraadde om de deur uit gegaan, tentamens werden afgelast en een aantal mensen zelfs het loodje legden, ging mijn masteravond gewoon door. Zelfs nu bestookt de universiteit me met reminders dat ik de evaluatie moeten invullen. Pijnlijk. Toen besloot ik een week later ook niet meer naar Leiden te gaan, want daar wilde ik toch niet studeren. Hierdoor bleef alleen Utrecht over. Weg onderwerp. De rest van de ideeën klonken ook niet sprankelend meer.
‘Doe het over Tinder, Han.’ ‘Tinder…’ Mijn vriendinnen kijken me allen hoopvol aan. Ik had besloten daar geen column over te schrijven. Maar dat stomme Tinder bleef maar de aandacht trekken. Die hype is toch voorbij? Dat is ook zo. Het is niet meer grappig dus nu gebruiken de mensen het die serieus iemand willen ontmoeten.
Ik heb geen Tinder. Ik ken mezelf. Voordat ik het weet heb ik een idiote date met een kansloze man. Een kwestie van zelfbescherming. Dus vermaak ik me met verhalen van anderen over Tinder. De ene vriendin appt nu met drie mannen, maar durft in het echt geen gedag te zeggen. De volgende durft wel degelijk dag te zeggen en heeft de beste Tinderseks. De ander past een vaste openingszin toe: ‘Zou ik je buurmeisje kunnen zijn?’
Het mooiste verhaal is van een vriendin die al vijf dates heeft gehad met drie mannen in de afgelopen twee weken. Een daarvan was piloot en woonde in Barcelona. Hij besloot te vliegen naar Nederland voor haar: een meisje dat hij kende van drie facebooksfoto’s. De date was een succes. Zo’n succes dat de piloot vergat dat hij een vliegtuig moest besturen, waardoor alle passagiers niet konden vertrekken en hij bijna zijn baan verloor. Tja… en dat allemaal voor een Tinderdate.
Mis ik iets zonder Tinder? Ik weet het niet. Misschien. Over paar weken heeft iedereen het weer van zijn telefoon verwijderd en gaan we weer ouderwets flirten. Wel weet ik dat ik alweer een column heb geschreven over iets niet-serieus. Goed, misschien komt volgende maand de bachelor scriptie, de bureaucratische universiteit of iets in die trant aan bod. Voor nu is het wel even goed.
