Welmoed Korteweg studeert Internationaal Publiekrecht en woont sinds september in Beiroet. Zij schrijft elke week over haar avonturen in Libanon.
Het is even over negenen als ik in een Coffee Company look-a-like in Gemmayzeh zit. Uit Nederland krijg ik een verontrustende tweet doorgestuurd: de Iraanse ambassade in Bir Hassan – een zuidelijke wijk die in het hart van de door Hezbollah gecontroleerde delen van Beiroet ligt – blijkt te zijn getroffen door twee zelfmoordaanslagen. Er giert wat adrenaline door mijn lichaam: mijn ‘eerste bom’ in Beiroet is een feit.
Dat dit nieuws mij nota bene via een Nederlands kanaal moet bereiken geeft wel aan dat dit soort aanslagen niet meer dan maandelijkse kost zijn. “We zijn gewend aan dit soort aanslagen” zegt Soltan (23), een recent afgestudeerde politicologiestudent. Shant (27), een Syrische journalist die een half jaar geleden Aleppo ontvluchtte, was vlakbij de Iraanse ambassade toen de explosies plaatsvonden. Hij vertelt mij dat de explosie heftig was, hij kon de rook uit zijn raam zien. Geschrokken was hij niet, “ik ben tenslotte een Syriër, voor mij is dit niet meer dan een piece of cake!”.
Afgelopen zomer gingen er reeds twee bommen af in Zuid Beiroet en in Tripoli wordt steeds harder gevochten tussen voor en tegenstanders van Bashar al Assads regering. Dit recente geweld heeft alles te maken met de burgeroorlog (of: proxyoorlog) die al tweeëneenhalf jaar aan de gang is in Syrië. Hezbollah, gesteund door Iran, heeft recent verklaard dat ze de Syrische regering militair steunen door strijders mee te laten vechten aan de kant van Bashar al Assads leger.
Sinds de steunbetuiging van Hezbollah aan het Syrische regime zijn de spanningen in Libanon hoog opgelopen. Deze zelfmoordaanslagen op de Iraanse ambassade in het hart van de door Hezbollah gecontroleerde wijken hebben direct hiermee te maken. Het is een duidelijke boodschap naar zowel Iran als Hezbollah: stay out of Syria!
Omdat het te gevaarlijk is om naar Bir Hassan te gaan, besluit ik een taxi naar Basta te nemen – een sjiitische wijk in het centrum van de stad. Wanneer ik over straat loop zie ik al snel een café op de hoek van de straat waar gele en groene vlaggen vrolijk wapperen in de wind. Ik raak in gesprek met Moustafa (25), een Libanese-Australische student computerkunde.
“Ik steun de strijd die Hezbollah voert in Syrië” vertelt hij mij. We zitten op plastic stoeltjes voor het café en worden ondertussen raar aangekeken door voorbijrijdende automobilisten. “Je moet onze strijd in Syrië zien als een strijd tegen een grote boze wolf die je huis binnen wil dringen, daar moet je je tegen verdedigen. Voor ons is deze wolf een synoniem voor alle imperialistische landen die de Syrische oppositie – soennieten in het bijzonder – bewapenen.”
Voor Moustafa is deze zelfmoordaanslag van vandaag dan ook de zoveelste bevestiging dat iedereen die niet sjiitisch is, tegen hun is. Het is volgens hem daarom van levensbelang dat Hezbollah ervoor zorgt dat deze anti-sjiitische groeperingen (lees: da’esh (ISIS), jabhat alnusra) buiten Libanon gehouden worden. “Als Hezbollah zich niet zou mengen in de strijd in Syrië, dan zou de oorlog al lang plaatsvinden in Libanon zelf. Door daar te vechten verdedigen wij juist de Libanese onafhankelijkheid!”
Ondertussen komen er steeds meer vrienden van Moustafa naast ons zitten. Een voor een laten ze trots foto’s van zichzelf zien waarop ze zware wapens en legerkleding dragen. “Deze jongens hebben allemaal gevochten in Syrië. Om de maand reizen ze naar Syrië af om aan de kant van het Syrische leger te vechten tegen de Syrische oppositie”.
Ik vraag Moustafa of hij binnenkort ook denkt af te reizen naar Syrië. “Jongens die naar Syrië afreizen komen doorgaans uit arme families, vaak hebben ze geen opleiding gehad. Ze hebben weinig te verliezen en kiezen er daarom voor om voor de goede zaak te gaan vechten in Syrië. Voor mij ligt het anders. Ik studeer, ik heb een toekomst, ik ga mijn leven daarom niet op het spel zetten”.
Moustafa staat erop om mij terug naar Hamra te brengen. In de auto schatert Armin van Buuren door de speakers. Wanneer ik hem vertel dat ik, net zoals Armin van Buuren, Nederlands ben, gaan zijn ogen glunderen. “Twee jaar geleden ben ik naar Sensation White geweest in de Amsterdam Arena om hem te zien draaien. Ik heb mij die avond volledig overgeven aan alles wat Amsterdam te bieden heeft”, grinnikt hij. Ik probeer mij een beeld te schetsen van een Hezbollah aanhanger die onder invloed van de nodige verdovingsmiddelen in witte kleding zich dansend op Nederlandse technomuziek voortbeweegt. Kan het nog gekker?
Ondertussen spelen Libanon en Iran tegen elkaar in de kwalificatie voor de Asian Cup. Libanon wint met 4-0.
Welmoed Korteweg studeert Internationaal Publiekrecht en woont sinds september in Beiroet. Zij schrijft elke week over haar avonturen in Libanon.
