Fleur van Groningen (31) is schrijfster, columniste, cartooniste en publiekslieveling van Vlaanderen. Eerder plaatsten we een diepgravend interview met haar. In de rubriek “Vragen aan Fleur” peilt Tim Notten wekelijks haar mening over een onderwerp uit de actualiteit, of over zomaar iets wat u per se van haar moet weten.
Tim: In de categorie stevige uitspraken kwam ik deze van je tegen: “Ik heb eens gelezen dat een monogaam karakter genetisch bepaald wordt maar ik geloof niet dat het zo simpel is. De mannen die ik gekend heb die vreemdgingen, deden dat bijna allemaal omdat ze door hun partner werden gedwongen om zichzelf te bedriegen. Ze konden zichzelf niet trouw blijven binnen hun relatie, dus probeerden ze zichzelf terug te vinden via een ander.” Pardon? Het ligt dus niet aan ons mannen, als wij vrolijk fluitend vreemdgaan, maar juist aan onze liefhebbende partners?
Fleur: Dat was een reactie op een kerel die ervan overtuigd was dat het zuiver biologisch bepaald is dat mannen vreemdgaan. Hij haalde er ook nog wat Darwinistische theorieën bij, geloof ik. Nu, volgens mij zijn mensen – zowel mannen als vrouwen – meer dan alleen maar biologie. We hebben een geest en een wil. Net zoals we misschien al tig keer onze schoonmoeder de nek wilden omdraaien maar het toch niet deden, kunnen we ook beslissen om niet met een ander in bed te kruipen.
De behoefte om schoonmoeders te wurgen is vanzelfsprekend perfect eenduidig verklaarbaar, voor vreemdgaan zijn er volgens mij meerdere redenen. Ja, er is die biologie. Sommige mannen of vrouwen zijn misschien zo primitief dat ze hun leven volledig laten bepalen door hun organen, of dat nu hun maag, darmen, kut of lul is. Persoonlijk heb ik mannen en vrouwen gekend die vreemdgingen voor de bevestiging. Ze wilden anderen veroveren, om hun zelfkritiek te bestrijden. Maar helaas hielp dat nooit lang genoeg, omdat hun zelftwijfel toch groter was. En dan moest er weer vlug een nieuwe ego-boost versierd worden.
Sommige mensen zijn beschadigd. Mannen met een slechte band met hun moeder, vrouwen die verwaarloosd werden door hun vader. Sommigen van hen gaan vreemd, onbewust, om wraak te nemen voor dat gemis.
Maar nog het meest ontmoette ik overspelige mannen en vrouwen die bij hun partner niet zichzelf konden zijn. Ze werden in een bepaald keurslijf gestoken. Moesten dromen opgeven. Werden niet begrepen. Kwamen intellectueel tekort. En als iemand je bewust of onbewust dwingt om jezelf ontrouw te zijn, is het vrij menselijk dat je de vrijheid om alsnog jezelf te mogen zijn, elders gaat zoeken, maar het getuigt van een gebrek aan inzicht in jezelf en je situatie. Misschien komen ze er al rondneukend achter. Misschien ook niet.
Je kan de oplossing bij jezelf zoeken, door in de spiegel van je partnerkeuze te blikken, en te beseffen dat je een man of vrouw koos bij wie je niet jezelf kunt zijn, omdat je dat jezelf ook nog steeds ontzegt – uit onzekerheid, angst, of zelfkritiek. Mogelijk zal dat je houding in je relatie veranderen, waardoor die relatie verandert of ophoudt. Of je kunt de oplossing buiten jezelf zoeken, bij een man of vrouw van wie je wél het gevoel krijgt dat je vrij bent om jezelf te zijn. Dat kunnen meerdere, verschillende minnaars zijn, of een nieuwe partner.
Als je je geliefde niet de ruimte geeft om zichzelf te zijn, ben je mijns inziens geen liefdevolle maar een egocentrische partner. Of op z’n minst eentje met een gebrekkig inlevingsvermogen, die al zijn of haar eigen wensen en noden op de ander projecteert. Maar zodra je beseft dat je partner je tegenhoudt om trouw aan jezelf te zijn, en voelt hoe belangrijk het is om dat wél te kunnen zijn, dan moet je in actie komen, dingen veranderen, en niet in dezelfde situatie blijven hangen door het in tijdelijke schijnoplossingen te zoeken.
Deze cartoon verscheen eerder in het Vlaamse mannenblad Ché.
