Een tijdje geleden hoorde ik een verhaal over de ontmoeting van een jongen met zijn schoonouders, meer dan 50 jaar geleden. Het werd verteld door hun dochter. Ze vertelde het als grap, maar het verhaal was zo sterk dat ik het niet kon laten om er beelden bij te bedenken. De oorlog was net voorbij toen haar ouders elkaar leerden kennen. Mensen waren arm. Grote gezinnen verbleven op kleine zolderetages en uitgebreid dineren zat er niet in. Er werd hard gewerkt. Vader was thuis de baas. Lichtvaardig de liefde ingaan was er voor dochters niet bij. Ze werden streng in de gaten gehouden. Jongens mochten enkel onder begeleiding bij de meisjes in de buurt komen.
De jongen en het meisje ontmoetten elkaar op een plein in de stad, terwijl de families aan de zijkant toekeken. Er werd gedanst op de nieuwste muziek uit Amerika. Zij dansten met elkaar. Hij bewonderde haar lichaam, verborgen in een jurk met stippen. Tijdens de ontmoetingen daarna zochten ze naar het kleine beetje vrijheid dat hen werd gegund. In die tijd was het nog niet gebruikelijk om bij een eerste liefde er van uit te gaan dat er daarna nog vele zouden volgen. Voor de jongen was het dan ook al snel duidelijk dat zij zijn vrouw zou worden. Na haar zou immers niemand meer komen. Na een aantal stiekeme afspraakjes gaf hij haar op een bankje in het park de eerste zoen. Onder een grote boom die met zijn takken geruisloos zowel de grond als de oude stadsmuur aanraakte. Ze waren verliefd. Het duurde niet lang voordat het bekend werd dat ze elkaar leuk vonden. Hij werd uitgenodigd om bij haar ouders thuis te komen eten.
Nerveus belde de jongen aan bij de scheve stadswoning waar ze woonde. De deur werd geopend door een van haar twee jongere zusjes. Ze riep naar boven dat hij er was en hij volgde haar aarzelend de trap op. Het kraken van iedere trede bracht het moment van de ontmoeting dichterbij. Hij wist dat bovenaan de trap instemming of afkeuring op hem wachtte. Eenmaal boven zag hij zijn vriendinnetje, die hij dit keer niet met een kus, maar enkel met een knik mocht begroeten. In de kleine huiskamer stonden een houten eettafel en een paar stoelen. Uit de afgedekte potten met eten die op tafel stonden zag hij dampwolkjes opstijgen. Hij werd voorgesteld aan de vader die hem een ijzig harde hand gaf. Daarna haar moeder, die uit de keuken werd geroepen om de gast te bekijken.
Direct na de kennismaking namen ze plaats aan tafel. Er was nog niet veel gezegd. Terwijl ze gingen zitten, wisselden de twee geliefden hun tweede blik uit. Iets dat ze daarvoor nog niet hadden gedurfd. Het eten werd door de moeder opgeschept, terwijl het aan tafel stil bleef. Toen alle borden gevuld waren, pakte het meisje haar vork en prikte er een aardappel aan. Ze nam een hap. Terwijl de hand van de jongen bewoog om zijn eigen vork te pakken, klonk opeens een dreun die de tafel deed schudden en het servies deed rinkelen. Vader had met zijn vuist op tafel geslagen en keek zijn oudste dochter woedend aan. Zijn handen trilden. Hij stond op en wees naar de deur. “Naar je kamer,” zei hij. “In dit huis vergeten we niet te bidden.” Ze vertrok zonder iets te zeggen. In het stille huis klonk het geschuif van een oude stoel op de houten vloer.
En zoals zo vaak in het leven, leefden die avond twee verbonden werelden gescheiden voort. Zij zat op haar bed, met de wind die door een klein kiertje van het raam waaide. Op een houten kastje bewoog de vlam van een gaslamp. Hij zat bij zijn schoonouders aan tafel, met zijn handen gevouwen. Hij vertelde wie hij was en wat hij in de wereld wilde doen. En hij kon niet wachten met te zeggen dat hij geen maal meer wilde zonder haar.
Mark Thiessen ziet soms dingen en schrijft daar Proza van Mark over.
Beeld: Shutterstock
