Zo’n tien jaar drink ik dagelijks koffie. Van Nespresso tot filter. Van een good old cappuccino tot een smerige Senseo of automaatprut. Rode wijn slurp ik met het grootste gemak weg. Van nicotine ben ik niet vies. Ik ben 25 jaar oud en ik heb gele tanden.
En niet zo’n klein beetje ook. Mijn lippen rood stiften, is dan ook gevaarlijk. NIET MET JE TANDEN BLOOT LACHEN jammert een stem in mijn hoofd dan, als er plots op een feestje een foto gemaakt wordt. Als de foto de volgende dag op Facebook verschijnt, lik ik mijn wonden. Mijn gele tanden lachen vrolijk terug.
Zo’n vier maanden geleden wist ik het: ik moest mijn tanden laten bleken. Geld voor een professionele behandeling à driehonderd euro heb ik niet. Gelukkig bood Vakantieveilingen soelaas: ik won op een grijze zondag voor slechts twintig euro een tandenbleeksessie in een ‘nieuwe’ kliniek in Utrecht. Met een beetje Googelen werd ik snel wijzer. 48 klachten over de kliniek in kwestie. Slechte service. Vies. Spinnenraggen. De telefoon zou nooit opgenomen worden. De kliniek biedt ook andere beauty-behandelingen aan: mijn voorgangers zeurden op klacht.nl vooral over de Cara Rufa fish-behandeling met high tea. De high tea zou niet meer voorstellen dan twee supermarktbonbons en een zandkoekje. En de vissen? Een bak koud water met een paar guppen.
Nu ben ik nogal avontuurlijk aangelegd, dus ik liet alle klachten links liggen. Wat zou er voor twintig euro kunnen gebeuren? Dit moet wel de Easyjet van het tandenbleken zijn. Iets minder beenruimte, geen extra bagage. Maar je komt wel waar je moet zijn.
11.00
Ietwat zenuwachtig loop ik de kliniek in. Ik word vrolijk begroet. “Ik heb een Vakantieveiling-bon”, zeg ik. “Oh, dat heeft iedereen”, zegt het meisje vanachter de balie. Ze verzegelt deze woorden met een hagelwitte glimlach. So far, so good.
11:05
Ik mag plaats nemen in een tandartsstoel. De stoel ligt alleen beduidend minder lekker. Naast mij ligt een ander meisje. Ik gok van Pakistaanse afkomst. Ze heeft al witte tanden. “Ze mogen zo wit als de muur”, zegt ze. Oh help. Denk ik.
11:10
Nadat mijn buurvrouw een beugel in haar mond krijgt gewrikt, ben ik aan de beurt. Mijn mondhoeken worden flink opgerekt. Mijn lippen worden ingesmeerd met Vaseline. “Anders scheuren ze”, zegt het meisje van de kliniek. Plots stopt ze om iets tegen haar collega op de gang te zeggen. Haar collega draagt twee grote zakken water met guppen met zich mee.
11:15
Gaan we dan. Zodra mijn tanden helemaal zijn ingesmeerd met bleekgel en andere chemische rotzooi, gaat de blauwe lamp erop. Ik krijg een rode zonnebril op. “Ik heb een leuke film voor jullie opgezet”, zegt het meisje van de kliniek. “Want jullie moeten nog wel even.” Door de rode bril zag ik Sean Penn voor een kwartier lang volledig in het rood. Ik lachen.
11:30
Mijn eerste kwartier zit erop. Het kliniekmeisje komt terug. Ze kijkt mijn Pakistaanse buurvrouw aan en begint te lachen. “Jij kwijlt veel zeg. Je bent net een rivier. Jij krijgt een spuugbakje. Je kleding zit helemaal onder.” Zachtjes grinnik ik. Het meisje smeert behendig meer chemische gel op de hagelwitte tanden van de Pakistaanse en komt vervolgens naar mij toe. “Ah, helemaal schoon. Ja, mooi. Ik zie echt al verschil.” Ik probeer te glimlachen maar m’n mondhoeken laten het niet toe. “Wil je je telefoon anders?” vraagt ze. “Anders is het ook zo saai. Je moet nog een half uur.”
11:35
Mijn telefoon aangeven was het beste idee ooit. Nu kon ik selfies maken en ze naar mijn vrienden sturen:
11:50
Het laatste kwartier gaat van start. Gelukkig net op tijd mijn telefoon kunnen wegleggen voordat het kliniekmeisje doorheeft dat ik Daft Punk-like achtige selfies aan het maken was. Ze loopt eerst naar mijn kwijlende buurvrouw toe. “Ziet er goed uit ja, wit zeg. Niet normaal!” Dit geeft hoop. Denk ik. Het meisje smeert chemische troep op de tanden van de Pakistaanse en komt naar mij gelopen. Ik probeer wat te zeggen, maar zodra ik iets probeer te zeggen, giet er speeksel uit mijn mond en drupt het langs mijn kin. Nu moet ik ook een bakje.
12:05
It’s a wrap. Het kliniekmeisje haalt behendig de beugels uit onze monden en ook de beschermgel (die onderhand hard plastic is geworden) mag eraf worden gepeuterd. Eén voor één spoelen we onze monden. Waarschijnlijk met het zelfde bekertje, maar dat deert niet. Zouden ze bij Easyjet ook doen.
12:10
Ik sta voor de spiegel en ja echt: het is witter. Niet Gordon-wit. Maar zeker wit. Niet zo wit als die van mijn Pakistaanse buurvrouw. Maar dat wil ik ook niet. Het is wit! Het is wit! Het kliniekmeisje is ook erg tevreden.
12:15
Ik loop de kliniek uit en al fietsend maak ik alleen maar selfies met groteske onderschriften (“JONGENS IK HEB WITTE TANDEN KIJK EENS”). Ik ben een blij mens. Een beetje risico nemen is soms zo slecht nog niet.
12:30
Ik kijk nog een keertje in de spiegel en glimlach breed naar mezelf. Plots herinner ik me de woorden van het kliniekmeisje. De eerste vier uur mag ik niet eten. Vervolgens mag ik 24 uur niet mijn tandenpoetsen en mag ik enkel en alleen wit eten tot me nemen. Tot overmaat van ramp wordt koffie, thee, wijn en nicotine afgeraden. Want dan is het effect zo weg. Ik kijk nog eens goed in de spiegel. Ik glimlach voluit. Ach. Dan doen we het over een half jaar nog eens. Kan mij het schelen.
