Een liedje heeft slechts twee dingen nodig om een hit te worden. Een (soms tergend irritant) melodietje dat dagen, maanden in je hoofd blijft hangen en een tekst die je na een keer horen met gemak mee kunt zingen. Precies deze twee dingen is Britney Spears vergeten op haar achtste studioalbum Britney Jean.
Britney Spears (1981) werd in 1992 toegelaten tot The Mickey Mouse Club, samen met onder andere Justin Timberlake. Maar niet nadat ze zang-, dans- en gymlessen volgde en verscheidene talentenjachten won. Haar doorbraak bij het grote publiek kwam in 1999 met haar album …Baby One More Time, ze kwam direct op nummer 1 terecht in de BillBoard top 200 en was na een maand al twee keer platinum. Vanaf 2004 kennen we haar vooral van verschillende persoonlijke drama’s waar de pers bovenop zit. In 2008 komt ze terug en op dit moment is ze toe aan haar achtste studioalbum. Een ‘persoonlijk album’, zoals ze zelf zegt. Geheel vernieuwend natuurlijk, er zijn zelden artiesten die ‘een persoonlijk album’ uitbrengen. Naast sferisch (dat betekent ‘bolvormig’) wellicht de meest gehoorde en onware term in een gemiddeld persbericht.
En als dit dan daadwerkelijk een persoonlijk album is, dan is het niet iets persoonlijks waar Brit trots op hoeft te zijn. Het gebruik van autotune doet denken aan de eerste keer dat ik Apple’s muziekprogramma gebruikte en mijn eigen stem rechttrok. Aan alles is te horen dat er aan Spears’ stem is gesleuteld door middel van een computer. Behalve in It Should Be Easy, een autotunenummer, niet echt heel charmant. Amateuristisch zelfs.
Dat zou oke zijn als de nummers zouden blijven hangen. Helaas, behalve het hitje Work B**ch, een nummer dat voor iedereen een levensmotto zou moeten zijn, blijft er weinig hangen. Ook de teksten op het album zijn vrij gênant. Totaal willekeurige woorden die niet rijmen en in clichevolgorde achter elkaar worden genoemd om het ritme er maar een beetje in te houden, maken het niet makkelijk om mee te zingen. Geen enkel verband en al helemaal geen melodielijn om je aan vast te houden. Totale chaos. Alleen het rapgedeelte van T.I in Tik Tik Boom klink enigszins normaal. Verder is Britney Jean ook totaal inwisselbaar, waar Britney de liedjes voor Miley Cyrus met gemak had kunnen inzingen, kan Miley ook prima als stand in fungeren voor Britney Jean. Zo persoonlijk is het album dus.
Maar een persoonlijk album is natuurlijk geen persoonlijk album als er geen samenwerking wordt gemaakt met getalenteerd zusje Jamie Lynn. De zusterliefde wordt uitgebreid bezongen in een liedje dat wederom vol staat met cliché teksten, uiteraard op een gezapig deuntje met een ontzettende beat als bridge. Want zonder beat kom je er niet dezer dagen.
Geen album dat je even lekker opzet in de auto. Hooguit als je met ‘de meiden’ lekker aan de witte wijn of Bacardi zit voor een avondje stappen. Maar een eind op weg zijn met het alcoholpercentage in je bloed, is geen verkeerd idee. De meeste nummers op Britney Jean zijn leuk om op te dansen in de club. In zeg, een wijlen Dansen bij Jansen. Of de Filemon op zaterdagavond, tussen alle tienermeisjes die wanhopig op zoek zijn naar studentenjongens die alcohol voor ze kunnen halen. En ach, daar kun je ook best rijk mee worden. Het is alleen jammer dat ze niet meer op hitjes als Work B**ch heeft gefocust op dit ontzettend persoonlijke album dat toch al vol inwisselbare liedjes staat.
