Beste Chris,
De eurofielen willen graag dat burgers zich betrokken voelen bij Europa en Europese politiek. Maar vanuit het Europarlement komen vrijwel alleen voorstellen die dwaas zijn en volkomen haaks staan op de belevingswereld van de burger. Een paar voorbeeldjes: ze willen wetten tegen het glazen plafond voor vrouwen, niet langer in Straatsburg vergaderen en financiële bijsluiters bij beleggingen.
Ik kan me niet voorstellen dat iemand daarin is geïnteresseerd. Men is geïnteresseerd in voedselbanken, bejaardenzorg, inkomens en de crisis. Bovendien: is ons ooit gevraagd om inspraak in al deze Europese besluiten? Ik heb van de meeste Europarlementariërs nog nooit gehoord, op Judith Merkies na.
Bezorgde EU-criticus
Beste bezorgde EU-criticus,
Er is u bij al deze besluiten inderdaad niets gevraagd. Dat is logisch want er bestaat geen uitgebreide procedure om burgers te consulteren voordat het Europees Parlement besluiten neemt. U heeft alleen indirect invloed op het Europees Parlement via de verkiezingen die eens in de vijf jaar worden gehouden. Met uw stem kunt u dan wellicht enige invloed uitoefenen op de standpunten die men in Brussel en Straatsburg inneemt. U begrijpt meteen dat uw invloed daarmee beperkt is, want er mogen honderden miljoenen Europeanen stemmen.
U klaagt ook dat u de Europarlementariërs niet kent. Ook dat is logisch, want de naamsbekendheid van de Europarlementariërs is laag. Als iemand Europa intensief volgt, komt die persoon wellicht wel op namen als Sophie in ’t Veld, die al tien jaar in het Europees Parlement zit, en Hans van Baalen die vroeger VVD-Kamerlid was. Maar de kans dat u Patricia van der Kammen kent, schat ik in op nul procent, laat staan dat u weet wat zij in Brussel doet en of ze dat goed doet.
Het is niet altijd de schuld van Europarlementariërs dat u hen niet kent. Er zijn natuurlijk onderling verschillen, maar veel leden van het Europees Parlement doen juist moeite om met de burger in contact te komen. Dat valt echter niet mee als de media niet meewerken. Talkshows en nieuwsprogramma’s hebben het relatief weinig over Europese politiek en daarmee zijn de mogelijkheden voor Europarlementariërs om bekender te worden klein. Sociale media lossen dat probleem niet op.
Waarom kent u Europarlementariërs niet en waarom komen ze nauwelijks op televisie? U noemt de reden zelf al: de onderwerpen in Europa zijn volgens velen niet interessant. Het gaat over olijfolieflesjes, batterijen in elektrische apparaten, discriminatie van minderheidsgroepen in andere landen, duurzaamheidseisen aan personenauto’s en ga zo maar door. Dit zijn ongetwijfeld soms nuttige zaken (en soms ook niet), maar het zijn zeker geen zaken waarvoor burgers de televisie aanzetten. Niet vreemd dus dat Europarlementariërs nauwelijks op televisie komen.
De ironie is dat Europa heel belangrijk is geworden, maar dat het belangrijkste beleid nog steeds in Den Haag wordt gemaakt. Allerlei zaken die het leven van burgers zichtbaar en direct raken komen uit Den Haag: uitkeringen, onderwijs, zorg en infrastructuur bijvoorbeeld. De Europese Unie maakt hier in vergelijking met de nationale politiek nauwelijks regels over. En dus hebben Europarlementariërs geen thema’s om zich mee in de kijker te spelen. Zij hebben vooral saaie, technische thema’s in de aanbieding.
Eurofielen vinden Europa belangrijk en vinden dat er vooral veel beleid door Europa moet worden gemaakt. Helaas voor hen zijn er duidelijke grenzen aan de macht van Europa en zeggen veel experts dat een federaal Europa er nooit zal komen. Niet alleen omdat burgers niets voelen bij het Europees Parlement, maar vooral omdat de economische en culturele verschillen in Europa te groot zijn om al het beleid te kunnen harmoniseren. Belangrijk beleid zal nog lang uit Den Haag komen en daarom zullen Europarlementariërs nog lang onbekend blijven.
Chris Aalberts beantwoordt wekelijks een vraag over politiek bij ThePostOnline. Heeft u ook een vraag? Mail hem naar [email protected] en u krijgt antwoord. Beeld: Europees Parlement in Straatsburg, door Chris Aalberts.
