Soms zit alles mee en kan je de wind in de zeilen hebben. Zo won Ajax in 1995 alle wedstrijden in de competitie en uiteindelijk ook de champions league, leerde twitter van de fouten van facebook en beleefde wel een geslaagde beursgang en zijn we een paar miljonairs rijker die slim im Bitcoins geinvesteerd hebben. Kortom, de wind kan soms heel erg gunstig staan.
Ook Hiphop kende zo een periode, door puristen vaak ‘’the golden age’’ genoemd. Maar laten we even van deze pretentieuze titel afstappen en één jaar specifiek doorgronden waarin meerdere klassiekers uitkwamen die het genre uiteindelijk zouden definiëren.
Twintig jaar is de stap die we maken in het verleden, terug naar 1993 dus. Clinton werd de opvolger van Bush Senior, de eerste versie van Windows kwam uit en Hiphop groeide van een subgenre uit naar een grote speler. Omdat er door de populariteit van Hiphop zoveel gereleased werd, kon niet alles goed zijn natuurlijk. Obscure acts als Gigolo Tony & The Ghetto Soldiers en Rumpletilskinz probeerden (zonder succes) voet aan de grond te krijgen terwijl Shaquille O’Neal zijn debut album Shaq Diesel de wereld in stuurde. Da Youngsta’s maakten eindelijk hun slechte debuut album goed door zo’n beetje alle populaire producers in te schakelen voor The Aftermath en Akinyele scoorde geen nummer een hits, maar zijn album titel Vagina Diner zal ons nog lang bijblijven.
Op single gebied waren Fat Joe, Naughty By Nature en Onyx memorabele releases maar het feest kan pas echt beginnen als we naar een aantal albums kijken. Zo kwam de eerste plaat van The Roots uit. De toen nog 5 koppige band leverde een plaat af die eigenlijk ongehoord was. Ten eerste omdat het een live band was, de toevoeging van contra bas ipv electronische en de mengelmoes van jazzy akkoorden met messcherpe lyrics van Black Thought. Omdat het geen release op een groot label (een major) was, is deze plaat veel mensen even ontgaan maar het is zeker de moeite waard om tracks als The Anti Circle en Grits te luisteren.
Een nieuwe plaat betekende bijna automatisch een nieuw gezicht voor De La Soul want De La Soul Is Dead stond haaks op Three Feat High And Rising en Buhloone Mind State was weer een evolutie van de eerste genoemde plaat. Er stonden minder skits en tracks op maar, dat wordt ruim gecompenseerd door Prince Paul die sprongen als producer maakte en de Mc’s zelf die eindelijk zichzelf hadden gevonden. Ego Trippin’ Part 2 toonde de volwassenheid van de groep en op I Am I Be kregen ze hulp van de nodige supersterren. Ook is dit album het huis van een van de tracks die De La legendarisch zou maken. Breakadawn klinkt nog steeds zo fris als toen ik hem voor het eerst hoorde.
Ook Krs-One liet wat zich horen, na vier ‘’solo’’ platen als Boogie Down Prodcutions (partner Scott La Rock overleed) was het weer tijd om zichzelf aan het publiek te laten zien. Nadat hij eerst een diepe indruk had gemaakt met Criminal Minded en By All Means Necessary vond het publiek Edutainment te zeikerig. Hij kwam over als een gefrustreerde priester die alles beter wist en dat werd niet gepikt. Daarom kwam Return Of The Boombap juist extra hard aan. KRS was weer zijn oude zelf, vlijmscherpe lyrics met even zo sterke producties. Outta Here is hier een voorbeeld van, KRS die een boodschap heeft met een splijtende beat. Niet alleen leverde het album tracks als P Is Still Free en de titel track Return Of The BoombapM af, maar ook een nummer dat tegenwoordig een standaard is op studentenfeestjes: Sound Of Da Police http://www.youtube.com/watch?v=oENrgffA5VI . Ik vraag me altijd af of mensen überhaupt weten waar de track over gaat of wie de uitvoerende artiest is, maar het whoop whoop gedeelte is al genoeg om de handjes de lucht in te laten gaan.
Ook aan de westkust was men scherp want op 23 november kwam Doggystyle uit, de debuutplaat van Snoop Dogg. Nog nooit was er zo’n hype geweest voor een debuutplaat van een rapper, dit kwam door de bijdrages van Snoop op The Cronic van Dr Dre waardoor het album in de eerste week meteen een miljoen keer verkocht werd. Veel hypes stellen niets voor, maar Doggystyle verdiende alle aandacht. De G-Funk sound die Dr.Dre op the Cronic liet horen werd geperfectioneerd en zorgde samen met de lyrics van Snoop tot een ware aardverschuiving. De thema’s waren rauwer dan we aan de oostkust gewend waren maar Doggystyle blijft na 20 jaar nog steeds overeind. Tracks als Gin And Juice, Who Am I G’z And Hustlas http://www.youtube.com/watch?v=qXNsINpnqSA zullen velen bekend in de oren klinken en mijn favoriete Snoop track Tha Shiznit is ook op dit album te vinden.
9 november is echter de dag van het jaar, en mag wat mij betreft een nationale feestdag worden. Twee van de beste Hiphop albums ooit kwamen uit, die beide een diepe indruk bij mij achter gelaten hebben. Om nog maar niet te spreken over de invloed van deze twee platen op mij als dj en producer. Op 9 november zagen Enter The Wu-Tang en Midnight Marauders van A Tribe Called Quest namelijk het levenslicht. Eigenlijk verdienen deze twee albums een aparte column, want naast dat het twee meesterwerkjes zijn, zijn ze ook tegenpolen.
Het woord dat centraal staat in Enter The Wu-Tang is duisternis, en dit is in alles te horen. De sinistere samples, de snoeiharde drums, de realiteitszin van de (negen) Mc’s en de mokerharde producties van RZA maken dit een absolute klassieker. Voor velen is het album te. Te donker, te ongrijpbaar en te hard. Mijn hart gaat echter nog steeds sneller kloppen van tracks als c.r.e.a.m, Method Man, Protect Ya Neck en mijn favoriete Wu track Shame On A Nigga.
Midnight Marauders staat aan de andere kant van het spectrum. Na het succes van The Low End Theory was het een logische keus om op dezelfde voet door te gaan. Maar Q-tip koos ervoor om niet het meest logische te doen, maar te doen wat hij het liefste wilde. Dit resulteerde niet alleen in een legendarische plaat, maar ook in een nieuwe standaard voor producers en een compleet nieuwe sound. Midnight Marauders is subtieler dan The Low End Theory, in alles. De plaat staat ook wel bekend als ‘’The Rhodes Record’’ die in iedere track te horen is in combinatie met uitstekend gekozen samples met jazz als insteek. Ook Q-Tip’s partner Phife Dawg is een stuk scherper. De progressie in zijn lyrics is duidelijk te horen en volgens velen is hij op deze plaat ook sterker dan Q-Tip in lyriek opzicht, terwijl dit eigenlijk altijd andersom was.
Het album is geen samenvatting van een aantal losse singles, maar een beleving. Daarom ga ik geen losse tracks uitlichten en zou ik je aan willen raden om het hele album te luisteren. Het hele album dus en niet track voor track om zo optimaal te kunnen voelen waarom het zo sterk is. Neem een keer een uurtje vrij en check de hele plaat. Ik beloof je dat je er geen spijt van zal krijgen net zoals dat ik nooit genoeg van dit album en 1993 zal krijgen.
