Is niet vaak zo, dat dingen die je op je werk dagelijks doet, thuis vaak blijven liggen? In mijn geval is dat zo met sociale media. Op de werkvloer sta ik bekend als ‘het social media meisje’. Hoe ik ooit aan deze titel gekomen ben, geen idee. Het feit is dat ik enorm pleit voor het gebruik van sociale media binnen bedrijven. Wanneer iemand naar mijn eigen persoonlijk accounts kijk, val ik echter al snel door de mand. Facebook gebruik ik nog wel af en toe, maar Twitter ligt bij mij al enkele jaren stil. Genoeg redenen dus voor deze social media chick om de boel weer eens af te stoffen en mijn account een nieuw leven in te blazen.
Op zakelijk gebied doe ik het dagelijks, twitteren. Inmiddels weet ik heel goed welke informatie belangrijk genoeg is om naar buiten te brengen en op welke manier je dit naar buiten moet brengen. Ooit was ik daar ook heel goed in op privé gebied. Mijn twitter account draaide overuren! Maar dat is, zoals gezegd, inmiddels verleden tijd. Ik dacht dat het deze week een kwestie zou zijn van opnieuw aanleren. Aanleren dat je weer in je systeem moet krijgen dat je dingen deelt. Dat leek helaas gemakkelijker dan gedacht.
Ik hoorde ooit dat het 21 dagen duurt voor je een eigenschap kunt veranderen. In mijn geval zou een week dus wat kort zijn om mijn hele systeem in te stellen op twitter. De reden dat ik niet tweet is namelijk toe te kennen aan twee redenen: ik vergeet het gewoon te doen en tja, wat zou ik eigenlijk moeten tweeten? Wat is nou interessant genoeg voor andere mensen om te lezen over mij en mijn dagelijkse belevenissen? Daarbij komt ook nog eens, wat zijn eigenlijk nou dingen die ik zelf zou willen delen?
Op maandag wist ik nog enigszins wat tweets te verzinnen. Ik kon in ieder geval beginnen met de aankondiging dat ik weer zou gaan twitteren. Daarna liep ik helaas al snel vast. Wat is nou eigenlijk interessante informatie om te delen? Wat willen ‘mijn volgers’ nou eigen horen van mij als ik de hele dag op kantoor zit? Ik vond het een ware struggle. Zeker als ik er dan aan het eind van de dag achter kwam dat ik nog niks getweet had. Dan wat natuurlijk niet de bedoeling. Mijn doel was socialer worden online, dus er moesten tweets geplaast worden!
Pas halverwege de week kreeg ik een beetje in mijn systeem dat ik ‘dingen’ moest tweeten. Woensdagavond zocht ik op Utrecht Centraal naar mijn fietsje om te gaan trainen. Dat fietsje was weg en dat was een baalmoment dat ik met niemand anders kon delen dan mijn twittervriendjes. Eerlijk is eerlijk, dat zeurmomentje op twitter was echt even heerlijk. En dat terwijl ik een hekel heb aan zeiken via sociale media. Mensen die altijd alleen maar ‘halfvolle glas-posts’ doen. Dus hoe heerlijk mijn persoonlijke zeikmomentje ook was, besloot ik terwijl ik te voet richting de hockeyvelden ging, alleen nog maar mijn vreudemomentjes te gaan delen.
Al snel schoot me veel vaker te binnen wat ik allemaal kon delen: de mooie zonsopgang op Amsterdam Centraal (zie foto), het voldane gevoel van een goede business meeting, het simpele verwenmomentje van XXL hagelslag op brood en warme chocomel op de bank terwijl het buiten stroomt van de regen. Het voelde leuk om dit te kunnen delen en ik kreeg er nog reacties op ook. Dat was dus ooit zo leuk aan tweeten!
Al snel had ik door dat ik de kleine geluksmomentjes, die je normaal niet deelt, iets specialer kon maken door ze wel te delen. Doordat ik ze deelde via twitter stond ik er zelf iets langer bij stil. Iedere dag heeft een paar kleine geluksmomentjes die het sowieso waard zijn om te twitteren. En dat maakte dat ik ze zelf meer kon waarderen. Vanaf nu ga ik dus voor social sharing van mijn geluksmomenten. Voor iedereen die het leuk vindt om deze momentjes ook met mij te delen: @Esther_Vogel.
Esther Vogel onderwerpt zich komende 52 weken samen met Nadja Neeven en Lotte Besse aan de 52 Challenge: iedere week een nieuwe uitdaging. Alle uitdagingen kun je vinden op 52Challenge.nl.
