Als het bruiloftsfeest losbarst komt er samen met een berg confetti ook een kubusvormig huisje naar beneden. Dit huisje hangt in de enscenering van Julie van den Berghe’s Bloedbruiloft voor de huwelijksvoltrekking al boven de hoofden van de personages. De moeder van de bruidegom (Chris Nietvelt) wil haar zoon behoeden voor het maken van een verkeerde keuze. Ze heeft al een zoon en haar man verloren. Maar er wordt niet naar de hysterische weduwe met getoupeerde rode krullen in zwart kantenjurken geluisterd. De bruiloft komt er.
In het kubushuisje klinkt eentonige feestmuziek. Er wordt gedanst. Door de paar kleine ramen van het huisje zie je gekke dansjes van de eng vrolijke bruidegom (Robert de Hoog), de ongelukkige bruid (Lauranne Paulissen), de meid die op zoek is naar liefde (Frieda Pittoors) en de andere genodigden. Iedereen draagt een witte trouwjurk. Een van de gasten is Leonardo (Dragan Bakema) de ex-verloofde van de bruid en ook nog eens ‘een van de Felixen’, de familie die verantwoordelijk is voor de moorden op de vader en broer van de bruidegom.
Tijdens het feest wordt er door de acteurs niet gestopt met dansen, ook al voeren zij een ingewikkelde dialoog met vijanden of roddelen zij over opgepaste gasten. Ze hangen tijdens deze gesprekken uit de ramen van het huisje en hun lichamen dansen ongestoord door. Armen, benen en billen volgen de beat. Tot de vader van de bruid (Peter Bolhuis) zijn dochter mist. Ook de zwangere vrouw van Leonardo (Laurien Riha) kan haar man nergens vinden. Als blijkt dat hij er met de bruid van door is gegaan barst de hel los, althans in het verhaal, op speelvloer ontstaat juist een rust. En daardoor voel je juist de pijn.
Er wordt mooi gespeeld in Julie van den Berghe’s Bloedbruiloft. Chris Nietvelt zet aan het einde van het stuk een prachtige gebroken moeder neer terwijl Laurien Riha als zwangere vrouw van de vijand wanhopig om haar heen drentelt. Van den Berghe laat haar acteurs gedurende het hele stuk richting het publiek kijken.
Ook als de bruid en haar minnaar Leonardo elkaar willen aankijken, zorgen ze ervoor dat toeschouwer het middelpunt blijft. Dragan Bakema klimt aan de ene kant de tribune op en Lauranne Paulissen aan de andere kant, ze verklaren elkaar de liefde terwijl het publiek tussen hen in zit. Door de poëtische teksten van de Spaanse auteur Federico Garcia Lorca, de wit geschminkte gezichten met zwarte kringen rond de ogen en rode lippenstift, jurken in barokstijl en het decor van André Joosten kijk je naar een mooi en melancholisch sprookje.
Bloedbruiloft is het regiedebuut van Julie van den Berghe bij Toneelgroep Amsterdam. De voorstelling is een productie van TA-2 en Frascati Producties waarbinnen jonge makers hun talent kunnen ontwikkelen. Zelf is ze het niet zo eens met de stempel ‘jonge maker.’ In een interview met het Parool zegt ze: ‘Ik ben bijvoorbeeld 32, maar je blijft tot je zestig bent ‘een jonge maker.’ Ze wil de grote zaal in. ‘En op je bek mogen gaan’, aldus Van den Berghe. Bij NTGent waar ze huisregisseur is, heeft ze al een aantal grote zaalproducties mogen doen. Nu nog bij Toneelgroep Amsterdam.
Bloedbruiloft – Julie van den Berghe, gezien op zondag 1 december, nog t/m 14 december in Frascati Amsterdam.
