Op een Lana Del Rey of Adele na is de Radio 2 Top 2000 doorgaans wat voorspelbaar. Maar de wereld kent nog meer fantastische muziek. Tot de Top 2000 écht begint, zet ThePostOnline iedere dag een vergeten liedje dat niet of heel laag in de Top 2000 staat online. Mét toelichting. Tegenargumenten kunnen uiteraard terecht in de reacties.
Rod Stewart is voor de meeste, ook jonge mensen geen onbekende naam. Voordat Stewart halverwege de jaren 70 zijn eigen, succesvolle carrière opbouwt, speelt hij in twee bands, waaronder Faces. De Britse band ontstaat in 1969 als Steve Marriott de band The Small Faces verlaat om zijn eigen band op te richten. Met Ronnie Wood, Ronnie Lane, Ian McLagan, Kenney Jones en natuurlijk Rod Stewart ontstaat uiteindelijk Faces.
Na vier jaar zijn ze in 1973 alweer toe aan hun vierde en laatste album, Ooh La La. Dat gaat niet zonder slag of stoot: Stewart houdt zich inmiddels een beetje afzijdig. Tijdens concerten is de band niet meer dan een opvulling terwijl Stewart de show steelt. Dat levert problemen op tijdens de opnames van Ooh La La, soepel loopt het niet meer in de band. Spanningen in een band zijn voor producer van het album Glyn Johns niet vreemd: tijdens de opnames van Get Back van The Beatles had hij al te maken met dit soort spanningen. Hij weet Faces bij elkaar te houden en uiteindelijk wordt Ooh La La toch opgenomen. Stewart schrijft maar aan vier nummers mee, en noemt het album later dan ook een “stinking rotten album“.
Dat is het niet, het album bevat onder andere het nummer Glad and Sorry. Het pianodeuntje dat met een kort, vast en herkenbaar patroon wordt omlijst door een gitaar, een drum en een harmonie van zang. Opvallend is dat het nummer qua zang geen refrein of couplet bevat. De tekst zijn vier keer vier regels op dezelfde melodie. Alleen de muziek houdt enigszins de bekende popstructuur (couplet, refrein, couplet, refrein, bridge, refrein) aan. De break zit ‘m in een fijn, rustig gitaarsolo, dat na zijn beurt gerust het laatste gedeelte van het nummer opfleurt.
In 1975 valt de band definitief uit elkaar. Rod Stewart is inmiddels al flink bezig met zijn solocarrière. Ronnie Wood vertrekt naar, inderdaad, The Rolling Stones en Kenney Jones gaat naar The Who. Gelukkig hebben ze dit stinking rotten album achtergelaten.
Ingelise de Vries (dictator van TPO Cult) pretendeert een goede muzieksmaak te hebben. Die dringt ze maar al te graag op in deze ietwat persoonlijke rubriek. Om het wat minder persoonlijk te maken, ontvangt ze graag suggesties in de reacties, via Twitter of in de mail.
