Vanaf nu op ThePostOnline: Nina Juffermans gaat voor Campus studentikoze uitdagingen aan. Deze week: koken voor 1,75 euro.
Met een mandje en een bedenkelijke blik sta ik al vijf minuten voor me uit te staren in de Albert Heijn. ThePostOnline heeft me uitgedaagd; ik moet voor 1,75 een maaltijd bereiden. “Doe ik wel even!”, dacht ik toen ze het vroegen. Maar nu in de Albert Heijn blijkt mijn onwetendheid op het gebied van koken en ingrediënten me op te breken. Ik was ook even vergeten dat mijn vriend mee zou eten, ook dat nog.
Met een blikje kapucijners in mijn hand staar ik naar de verschillende soorten pakjes met aardappels. Ik weet eigenlijk wel dat het niet kan, want met die twee zit ik al aan mijn max. Toch probeer ik mezelf wijs te maken van wel en wandel met een zakje aardappels erbij naar de vleeswaren. Mijn oog valt op spekjes. Heerlijke, knapperige, zoute spekjes. Ik kan me niet beheersen en leg het in mijn mandje. Bij zo’n gek scanding, scan ik mijn producten. Jezus, 2 euro nog wat. Ik kan sowieso geen afstand doen van mijn spekjes, dus de kapucijners gaan weg. Ik scan opnieuw en opnieuw bliept het ding dat ik meer dan 1,75 euro in mijn mandje heb zitten. Oke, dan ook geen aardappels. Tevreden kijk ik naar mijn grote vriend Zak Spek, maar besef dan dat alleen gebakken spekjes geen maaltijd is.
Het volgende kwartier loop ik heen en weer tussen de schappen en kijk kritisch op alle prijsbordjes. Langzaam dringt het tot me door dat ik toch echt de hulp van een professional moet gaan inschakelen. Ik bel mijn moeder. Nadat ik de opdracht heb uitgelegd, blijft het langs stil. “Doe iets met prei en spaghetti.”, zegt ze dan. Prima! Blij dat er eindelijk een plan is, zoek in de producten en begeef me dan naar de kassa. In mijn enthousiasme ben ik vergeten naar de prijzen te kijken en ik kom uit op 1,82, afgerond 1,80 euro. Nou, het moet maar. Niet boos zijn, ThePostOnline.
Nog geen twee minuten in het kookproces zijn vriend en ik genoodzaakt om op google op te zoeken hoe je een prei snijdt. Ik besluit me snel over dit moment van vernedering heen te zetten en er maar wat van te maken. In een van de keukenkastjes vind ik tomatenpuree en boursain saus. Omdat ik toch wel wil dat de maaltijd te eten is, besluit ik het ook te gebruiken. Nog geen twintig minuten later staren vriend en ik naar onze borden. “Ik durf niet, dus neem jij maar de eerste hap”, probeer ik. De spekjes zien eruit als maden om over de spaghetti maar niet te beginnen. Vriend neemt dapper een grote hap, kauwt voorzichtig en ik wacht vol verwachting. “Het valt echt wel mee, het is wel een beetje lekker”, zegt hij dan. Een kwartier later staan de nog half volle borden op tafel en liggen wij klagend op de bank. “Nien, dit eten we nooit meer. Ik zit zo vol, het doet pijn.” Ook ik moet toegeven dat mijn goedkope brouwseltje extreem vult.
Ondanks de 5 cent die ik te veel uitgaf, ben ik trots op mijn maden-in-spaghetti-maaltijd. De mannen van Masterchef Australia zouden de ogen uit hun kop janken, maar ik ben best tevreden. Het had in ieder geval veel erger gekund. Kom maar op met de volgende uitdaging!
Ook een studentikoze uitdaging voor Nina? Laat ‘m achter in de reacties, op Twitter of op Facebook.
