Op een Lana Del Rey of Adele na is de Radio 2 Top 2000 doorgaans wat voorspelbaar. Maar de wereld kent nog meer fantastische muziek. Tot de Top 2000 écht begint, zet ThePostOnline iedere dag een vergeten liedje dat niet of heel laag in de Top 2000 staat online. Mét toelichting. Tegenargumenten kunnen uiteraard terecht in de reacties.
Dit is eigenlijk waar deze hele rubriek mee begon. Hier op kantoor klinkt zelden muziek, tenzij alleen collega Mark Koster en ik aan het werk zijn. Mijn Supertramp-verzameling stond op en Koster wees mij op dit nummer, Rudy. “Dit is eigenlijk een beetje een vergeten nummer, hè?” Ik ben opgegroeid met Supertramp, maar dit nummer is inderdaad nooit echt blijven hangen.
Zo ontstond het idee tot de Top 2000 begint, elke dag een vergeten doch fantastisch nummer uit te lichten, meestal muzikaal gezien, soms dankzij het verhaal erachter. Supertramp staat, terecht, met heel wat nummers in de Top 2000. School eindigt ieder jaar toch weer het hoogst. Het pianosolo daarin is zowel briljant als opmerkelijk: er wordt vooral gebruik gemaakt van akkoorden, het pianogeluid is eerder pompeus dan fragiel. Geen losse toetsen die lieflijk klinkend worden aangeslagen. Maar Rudy is vergeten. Net als School is ook dit nummer is te prijzen om zijn fantastische pianospel. Het intro doet bijna aan als een klassiek werk en ondersteund de rest van het nummer. Let ook op hoe rond het refrein met zoveel zorg het belletje wordt aangetikt. Let sowieso op met wat voor zorg de instrumenten zijn geselecteerd wanneer te spelen. De hoeveelheid instrumenten is enorm en zijn állemaal op de juiste plek genoteerd.
Dan die rustieke bridge die een pauze inlast in het nummer. Dat langzaam wordt opgebouwd door een gitaarrifje en een steeds luider wordende basgitaar en een opbouwende drum. Dan de strijkers die een gesprek voeren en de zang die ondanks het gebruik van woorden volledig opgaat in de muziek. De blazers, even subtiel, weer afgewisseld met de strijkers, terug naar de blazers en de elektrische gitaar die moeiteloos meedoet in de compositie. Ineens luister je een compleet nieuw nummer dat zonder opmerken is komen opzetten en bijna even onopmerkelijk wordt er gemoduleerd, een toontje hoger gespeeld. Een briljant samenspel van talloze instrumenten.
En wonderlijk ligt dit nummer goed in het gehoor, ondanks dat er zo belachelijk veel te horen is. Misschien is het de structuur, of de zorgvuldigheid waarmee dit nummer is gecomponeerd. En de tekst die de muziek niet overschreeuwd maar een net zo grote rol heeft als de instrumenten.
Terug naar Rudy, die net uit de trein naar nergens komt. Geluid van het station. Strijkers in mineur die refereren naar het begin van het nummer en het uiteindelijk prachtig afsluiten. Alles klopt aan deze compositie, elke noot, elke slag en elk instrument.
Nog veel langer uitweiden over dit prachtige nummer is simpel, net als de geschiedenis van Supertramp en de herkomst van de nummers. Maar het is beter om het vandaag bij Rudy te houden. Koptelefoon op, ogen dicht en goed luisteren. Minstens drie keer achter elkaar. Een MP3-tje van dit nummer staat niet op YouTube, maar de liveversie hierboven volstaat zeker. Het laat des te meer zien wat een fantastische band Supertramp is. En wie de studioversie wil horen, kan Spotify zonder problemen raadplegen.
Ingelise de Vries (dictator van TPO Cult) pretendeert een goede muzieksmaak te hebben. Die dringt ze maar al te graag op in deze ietwat persoonlijke rubriek. Om het wat minder persoonlijk te maken, ontvangt ze graag suggesties in de reacties, via Twitter of in de mail.
