Valse bescheidenheid is op zijn ergst als het door een BN-er ook nog eens gebagatelliseerd wordt. Dus je bent zo geil als boter om in een gemiddeld tv-shoowtje op te treden, maar je piept en steunt als je je nieuwe boekje aan de man moet brengen. Mart Smeets is daar niet alleen een exponent van, maar zelfs een meester in. Zondagochtend was het weer zover, nu etaleerde hij zijn klassieke gezucht en gesteun bij WNL op Zondag.
Smeets vindt ook dat er veel te veel aandacht is voor de dood van Mandela in de media, vooral als de gemiddelde BN-er naar zijn of haar mening wordt gevraagd. De beelden van de vrijlating van Mandela zijn bij Smeets het meest blijven hangen, als ie dan toch een voorbeeld moet geven, maar ja, dat is een keuze uit ‘gemak’, want wat moet je anders?
Mart kreeg steun van ex-pornobaas Menno Buch, die ook vindt dat het nergens meer over gaat in de media, want neem nu het nieuws over het drankzuchtige VVD-kamerlid Matthijs Huizing, die opstapt.
NOS Journaal-onwaardig, vindt de pionier van de sexlijnen, die over de musical van zijn wél met talent begiftigde broer Boudewijn kwam praten.
De kleine blonde dood, terwijl Boudewijn mij wel eens in vertrouwen heeft verteld dat hij geen enkel contact had met zijn bedorven broertje. Leuk als je Menno dan vervolgens hoort memoreren dat ze samen lieflijk in een stapelbedje lagen in het keurige Wassenaar.
Nog even een leuke anekdote. Over Sex voor de Buch, het summum van ranzigheid bij Veronica in 1997, schreef ik ooit ‘voor en door debielen.’ Laat ik daarna nu uitgenodigd worden als criticaster van Buch in het VARA-programma Het Zwarte Schaap. Na de opname wilde de proleet me te lijf gaan, maar zijn eindredacteur kon op het nippertje een handgemeen voorkomen en nam me mee voor een rustgevend glaasje, elders in het studiocomplex.
Ook Rita Verdonk, zondagochtend weer volop aan het leuren met haar memoires (waar zat ze niet?) is wel klaar met Mandela, want de aandacht voor zijn dood begint nu toch wel mythische proporties aan te nemen. Uiteindelijk gaat het gewoon om ‘een man van 95, die op een natuurlijke wijze overlijdt’.
Je broek zakt toch tot ver over je enkels als je op zondagochtend dit soort marginale BN-ers en afgeschreven politici infantiel met elkaar over een legende ziet oreren, terwijl Sandra Schuurhof en Paul Jansen slaafs meeknikken en meelikken, want ingrijpen is al lang taboe, alles voor de kijkcijfers.
Smeets werd aangekondigd als ‘nooit met pensioen, blijven schrijven en tv maken tot ie er bij neervalt.’ Dus als je het dan toch over verzadiging hebt, is het pensioen van Mart en zijn nieuwe freelance bestaan dan al niet tot het bot afgekloven in ieder, onbeduidend rubriekje? We zijn inmiddels anderhalf jaar verder, dus de redactie van WNL op Zondag put blijkbaar nog uit oude knipselmappen, met de verkeerde items bovenop. Gewoon een keer omdraaien, jongens, is veel actueler.
Valse bescheidenheid en dan ook nog bagatelliseren, daar hebben we het over. ‘Het grote Sylvia Witteman-interview’ kopt de Volkskrant zaterdagochtend en onze geliefde, voluptueuze columnist over huis-tuin-en keukensores staat pal naast Mandela afgebeeld, die een vuist maakt. In het magazine van de krant, Sylvia’s man is daar ook de baas van, legt ze uit dat ze inderdaad iedere week gevraagd wordt door DWDD, en ‘daar krijg ik het heel benauwd van.’
‘Ik ben een keer bij oom Paul geweest, daar sliep ik dagen niet van. Ik vind tv eng om te doen.’
Sylvia legt uit dat ze gelukkig niet naar Matthijs hoeft om haar boekjes te slijten, want die lopen toch wel. ‘Ik vind dat gesjacher ook iets armoedigs hebben.’
‘Ik boycot DWDD echt. Matthijs laat ook niemand uitpraten, het is daardoor misschien een vlot programma, maar het gaat ten koste van de inhoud.’
Terwijl ik dit schrijf, heb ik diep medelijden met u thuis. In welk megalomaan tijdperk zijn we beland dat gewone journalisten, die gewoon in alle rust hun marginale kunstje zouden moeten opvoeren, zichzelf verheffen tot nationale helden, die diepzinnig nadenken of ze wel of niet in een praatprogrammaatje willen zitten? En nog veel erger, u en mij daar ook nog eens mee lastig vallen.
De verademing van afgelopen week is natuurlijk Ferry Mingelen, die zondagochtend ook nog even voorbij kwam. Dertig jaar lang het bescheiden boegbeeld in politiek Den Haag, zonder opsmuk en franje, en de sublieme vertaler van abstract, politiek geneuzel voor de gewone man en vrouw. ‘Het was een voorrecht’, was de enige reactie van Mingelen, nadat Twan Huys de loftrompet voor hem stak over dertig jaar oeuvre in de vorm van een afscheidsfilmpje van anderhalve minuut.
Wellicht heeft Ferry vanaf nu met zijn bescheiden optreden een voorbeeldfunctie verworven, en dan in het bijzonder voor jullie, Smeets, Buch, Verdonk en Witteman. Nederigheid inplaats van zelfbevlekking in het huidige, zwaar overschatte tv-tijdperk.
