Stereotypering is zoiets als mensen in hokjes plaatsen toch? Zoiets als zeggen dat alle ongeschoolden dom zijn of dat alle werkeloze lui zijn. Dat mag niet. Wij mensen vinden het namelijk niet prettig om in hokjes geplaatst te worden. We zijn immers allemaal individuen en uniek in ons soort. Toch doen we het allemaal. We stereotyperen er op los, iedere dag weer. Wij mensen zijn nou eenmaal hokjesdenkers in hart en nieren.
Dat we stereotyperen is niet zo gek. Wie met enige regelmaat de televisie aanzet, wordt gepropagandeerd tot op het bot. De meester in stereotypering is bij verre RTL. Eerder al schreef ik over programma’s als Everybody loves Joey en de Stylist van het Zuiden. Schijnbaar is het te kakken zetten van ‘de onderlaag van onze toch al zo intelligente samenleving’ een gemakkelijk manier om zieltjes aan de beeldbuis te binden. In het kader van mijn zoektocht naar nieuw schrijfmaterie, viel mijn oog op de wel zeer opvallende programmatitel: Het zal me een rotzorg zijn. Deze week opnieuw het thema ‘goedkoop scoren’ uitgelicht.
RTL zegt dat in Het Zal Me Een Rotzorg Zijn een jongere, die tot nu weinig uitvoert in het leven, als buddy wordt gekoppeld aan iemand die door een ongeluk of slopende ziekte nog maar weinig kwaliteit van leven heeft. De jongere heeft een criminele achtergrond, is verwend of weet gewoonweg niet wat te doen met zijn of haar leven. Voel je die armharen al overeind gaan staan? In de ring staat in de ene hoek de kansloze jongere en in de andere hoek de zielige gehandicapte. Let the game begin!
De twee worden tien dagen lang aan elkaar gekoppeld en de jongere moet de volledige zorg dragen voor de hulpbehoevende. RTL: ‘De zorgbehoevende is van dezelfde leeftijd, heeft ooit een normaal leven geleid, maar is nu aan huis gekluisterd en afhankelijk van 24 uur zorg. De jongere ‘nietsnut’ gaat een tijd lang als echte verzorger in huis wonen bij de zorgbehoevende.’ Na die tien dagen krijgen ze dan een contract voorgeschoteld. Als ze het ondertekenen blijven ze vrienden. Uiteraard levert dit programma gegarandeerd conflicten, tranen, ruzies en bovenal domme opmerkingen op. In mijn hoofd had ik het gecategoriseerd in het hokje Oh Oh Cherso meets dames in de dop.
Wanneer je iets tergend slechts verwacht kun je ook wel eens aangenaam verrast worden. Hoewel het programma aan iedere vorm van hokjesdenken voldoet, werkt het best ontroerend. RTL krijgt haar voorbedachte emotie goed in beeld en daarmee blijven ook kijkcijfers niet achter. Hoe commercieel het geheel ook opgezet is, schuilt er zeker een mooi verhaal in dit programma. Wie de Oh Oh meets Dames in de Dop elementen weet weg te filteren kijkt zowaar naar een prachtig project. Eigenlijk zitten wij hokjesdenkers naar niets anders te kijken dan twee mensen die hun stereotypering opzij leren zetten en zien dat ieder mens een individu is en ook nog uniek is. Zo blijk je namelijk best te kunnen lachen met een gehandicapte (huh) en heeft de werkeloze ADO-hooligan ook carrière dromen (huh). Zo mooi kan het leven zijn, zelfs voor een nietsnut en een gehandicapte.
