Veertien jaar was het muzikaal gezien rondom acteur, drummer én zanger Mike Meijer. In november presenteerde hij zijn nieuwste project: Plaat&Boek Einzelgänger.
Sinds de komst van computers en daarme Spotify en iTunes is de beleving van muziek kopen een stuk gedevalueerd. Daar heeft Mike Meijer wat op bedacht, hij introduceerde zijn nieuwe muziek met een prachtig boek erbij. Ieder nummer is geïllustreerd door een kunstenaar. De teksten zijn, soms onleesbaar, in de platen verwerkt. De gebruiksaanwijzing? Plaats het zilveren schijfje in een cd-speler, sla het boek open en bekijk de platen terwijl je naar de muziek luistert.
De muziek heeft bluesy invloeden. Fijne ritmes, goede gitaarrifjes en herkenbare deuntjes. Soms doet het ietwat Spinvis aan: een beetje vaag maar het klinkt prachtig. Nummers als Ossenworst, D*M*O*D*S, Geen Aapjes, Geen Plaatjes, Geen Zilverpapier en Schudden voor Gebruik blijven hangen door herkenbare melodieën en akkoorden die goed bij elkaar passen.
Het is echter de tekst waar het misgaat op deze plaat. Ook daarin lijkt Mike Meijer op Spinvis, maar daarin slaat hij de plank volledig mis. Zijn teksten zijn net niet surrealistisch waar ze dat met een kleine aanpassing prima hadden kunnen zijn en sommige stukken zijn qua rijm het niveau van een sinterklaasgedicht. Dat is jammer, aangezien het hele project doet vermoeden dat Meijer een woordkunstenaar is. Ook zijn het woorden als ‘kut’ en ‘tietjes’ die afdoen aan de tekst. Meijer heeft de vrijheid nieuwe woorden te bedenken of andere woorden een nieuwe betekenis te geven, maar kiest in plaats daarvan voor het simpele platte.
Het zou niet mogen storen, maar omdat de plaat geënt is op tekst, beeld en muziek, stoort het wel. Er valt van de teksten gewoon veel meer te maken. Misschien is het brein van de gemiddelde luisteraar gewoon niet abstract genoeg om deze teksten te begrijpen, of is het onder invloed van drugs esthetisch ineens wel mooi. Maar de nuchtere luisteraar zal het puur op de muziek en de stem van Mike Meijer moeten doen.
