Zonder kunnen we niet meer. Crossend door de stad op onze snelheidsduivels, gespoten in alle kleuren die je je maar kan bedenken, is de fiets ons meest gebruikte vervoersmiddel.
Weer of geen weer, met tegenwind fietsen de fietsers over de oude grachten en trotseren de Amsterdamse heuvels. Rakelings langs een vrachtwagen, uitwijkend voor de slome toeristen die naar alles kijken behalve naar voren. Laagvliegende duiven die nietsvermoedend hun laatste vleugelslag hebben geslagen voordat ze geklemd raken in de spaken van het draaiende wiel.
Fietsfile bij de stoplichten tijdens het spitsuur is soms geen pretje, vooral niet in een hoosbui met een gestresste bakfietsmoeder met drie zelf fietsende kiddo’s voor je in de rij.
Hoe koud ook, grotendeels van de stadsgangers verdomt het een andere optie te overwegen om van A naar B te komen. Ook al betekent dat een paar keer onderuit gaan op de grachtengordels, die s’winters zijn omgetoverd tot ijsbaan. Alles liever dan de tram.
De stad loopt over van die stalen rossen. Amsterdam telt meer fietsen dan inwoners, en wat vind ik dat gezellig. Stel je eens voor een stad met alleen maar fietsenstallingen, dat zal er bijna niets meer overblijven van de Amsterdamse knusheid. Het zal toch nooit lukken, een sjieke wereldstad met strakke, hoge gebouwen en schone straten van Amsterdam te maken. Die rommeligheid van de niet op elkaar ingestemde oude grachtenpanden zal niet meer kloppen zonder fietsen voor de deur.
Een vergeten wiel vastgeketend aan een historisch hekje. Brug relingen die verbloemd worden door hordes stukken staal, waarvan driekwart met een lekke band nooit meer wordt opgehaald. Ook de weesfietsen zijn een deel van Amsterdam, of in ieder geval, van wat er over is van de o-zo vrije stad waar iedereen kon doen en laten wat hij wilde.
Oke eerlijk, soms niet het mooiste gezicht zo’n stuk wrak pontificaal geparkeerd tegen de oude muur van het Koninklijk Paleis. Begrijpelijk dat die aan het fietsenkerkhof worden geschonken. Helaas worden soms ook de nog rij bare vriendjes meegenomen, zo recht voor je neus. ‘Omdat jou fiets niet in een officieel fietsenrek staat’ aldus een brommende medewerker van het fietsenkerkhof, waarvan ik honderd procent zeker ben dat hij liever een ander beroep had uitgeoefend.
Een treurige plek dat kerkhof, en ver weg ook. Daarnaast maakt deze korte termijn oplossing het fietsenprobleem alleen maar groter. Mensen zijn namelijk veel te verwend om met de bus hun fiets op te halen en daarna kilometers terug te fietsen naar de bewoonde wereld. Die kopen gemakkelijk weer een nieuwe, het liefst nog voor een prikkie van een fietsenjunkie. Weer een ander probleem. Er is een hele makkelijke oplossing, die misschien wel te voor de hand ligt. Wat dacht je van meer fietsenrekken? De hoge pieten moeten blij zijn dat niet iedereen zijn auto als enige vervoersmiddel ziet, fietsen veroorzaakt namelijk geen kooldioxide en is ook minder gevaarlijk.
Ook het reizen met de trein willen zij aantrekkelijker maken, maar het is onmogelijk bij het Centraal een parkeerplek te vinden in een fietsenrek. ‘S ochtends ben ik langer bezig een plekje te vinden voor mijn gepensioneerde Terschellinger huurfiets dan de fietstocht naar het station. Na maanden zoeken heb ik eindelijk mijn eigen plek geconfisqueerd. Heel illegaal niet in een fietsenrek, het zal niet lang meer duren voordat ik ook mijn parmante crosser kan ophalen op het fietsenkerkhof.
