Op een Lana Del Rey of Adele na is de Radio 2 Top 2000 doorgaans wat voorspelbaar. Maar de wereld kent nog meer fantastische muziek. Tot de Top 2000 écht begint, zet ThePostOnline iedere dag een vergeten liedje dat niet of heel laag in de Top 2000 staat online. Mét toelichting. Tegenargumenten kunnen uiteraard terecht in de reacties.
Vroeger, in mijn geval nog niet zo heel lang geleden, dacht ik dat Annie Lennox een man was. Haar diepe stem, haar korte haar en haar Bowie-achtige gevoel voor drama in dezelfde jaren 80. Annie Lennox blijkt gewoon thuis te horen in het rijtje Tilda Swinton: bloedmooi op een vreemde manier en onwijs getalenteerd. En dat heeft in het geval van Lennox prachtige muziek voortgebracht. Met illustrerende video’s die met gemak tot kunst verheven kunnen worden.
Geen dramatisch verhaal voor Eurythmics. De formatie, bestaande uit Annie Lennox en David A. Stewart wordt in 1980 opgericht. Maar het verhaal begint al eerder, wanneer de twee elkaar ontmoeten in het restaurant waar Lennox werkt. Ze spelen van 1975 tot Eurythmics niet alleen samen in een punkbandje, ook op romantisch vlak zijn de twee bij elkaar betrokken.
Op den duur zijn ze de punk zat en besluiten ze te experimenteren met elektronica in de avantgarde. Met succes. Zo’n tien jaar maken ze samen muziek. Begin jaren 90 gaan ze ieder hun eigen weg door middel van een solocarrière. Zo nu en dan komen de twee nog samen om muziek te maken. Geen dramatische ruzies, voortijdige doden of duidelijke drugsverslavingen.
Haar korte, mannelijke kapsel, haar stoere, bijna machtige uitstraling, een krachtige blik en een net zo krachtige stem maakt dat Lennox en de single Here Comes The Rain Again een bijzondere combinatie zijn. Een fragiele tekst, een licht melancholische melodie en de dramatische strijkers die zo mooi tot hun recht komen in combinatie met de jaren 80 synthesizers. En zo tegenstrijdig: die mannelijke, emotieloze Lennox die dit nummer met zoveel emotie neerzet.
Het strijkgedeelte is overigens niet door zomaar iemand gecomponeerd: Michael Kamen nam dit voor zijn rekening. Hij werkte een paar jaar eerder mee aan Pink Floyd’s The Wall. Hij verweeft de strijkers op briljante wijze in het typische jaren 80-geluid en geeft de avantgarde net iets meer mee.
Ook maakt hij het nummer dramatischer en breekbaarder. Wat Lennox’ mannelijke stem ineens een stuk kwetsbaarder doet klinken dan wanneer er alleen met synthesizers en andere conventionele instrumenten wordt gewerkt.
Die prachtige combinatie van een onkwetsbaar lijkende vrouw en een emotioneel liedje, zo perfect uitgewerkt. Schoonheid zit ‘m niet in perfectie. Het zit ‘m in dit soort vreemde tegenstellingen.
Ingelise de Vries (dictator van TPO Cult) pretendeert een goede muzieksmaak te hebben. Die dringt ze maar al te graag op in deze ietwat persoonlijke rubriek. Om het wat minder persoonlijk te maken, ontvangt ze graag suggesties in de reacties, via Twitter of in de mail.
