Doodsbang zijn ze, alle vijf de boeren. Met het angstzweet in hun handen worden ze steeds een stukje verder meegezogen in het Boer Zoekt Vrouw sprookje. Voor de boeren zelf is het misschien wel hun grootste nachtmerrie, maar stoppen, dat kan niet meer. Niet zolang moeder Yvon hen op de huid zit. Zolang Yvon de scepter zwaait, moet er worden gedate, gelogeerd en, god behoede, worden gepraat.
Johan, onze hengst uit Denemarken, heeft één nachtmerrie. In zijn angstdromen moet hij moorkoppen maken, graven zijn vrouwen té diep om ‘onder zijn schilletje te kunnen kijken’ , moet hij chocolade kussen uitdelen en slaat hij vrouwen uit de schuldsanering aan de haak. Wilde vrouwen zijn het, zoals hij dat noemt. Tijdens zijn date heeft deze stud zijn dames weten te temmen. Maar hoe zeer hij zijn best ook doet, de angst blijft. Yvon blijft hem betrappen op fouten. “Je vuile sokken op tafel, dat kan vanaf nu niet meer Johan!” Opnieuw breekt het zweet Johan uit. Want wat nou als zijn vrouwen niet willen blijven? Wat nou als ze vertrekken? Denemarken is immers maar twee keer plassen van Nederland vandaan leerde Ingrid hem.
Ook Jan heeft het moeilijk. Niet alleen met praten, maar vooral met de drie vrouwen die bij hem komen logeren. Als je niet dagelijks dames over de vloer krijgt, hoe weet je dan waar je over moet praten? Gelukkig hebben zijn paardenmeisjes daar minder moeite mee. Om de beurt proberen de dames elkaar af te troeven. “Laat je auto zien Jan” “Ja laat je auto zien Jan”. De dames gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Als de een ‘een move’ maakt, kan de ander dat beter. “Glimt de motor net zo mooi als je auto Jan?” Bij iedere vraag ontspant Jan zich net iets meer. Voor hem is het een vrijbrief om technische terminologie de ruimte in te knallen. Zijn dames doen gewoon net alsof ze hem begrijpen. Wie niet mee kan praten is immers de zwakste schakel. Tja, en dan val je toch buiten de boot als je een onderwerp weet aan te snijden waar Jan geen glutenvrij brood van gegeten heeft. “Nou ja, als ik dus wél gluten eet, zit ik alleen maar op de wc”. Tevergeefs! Jan begrijpt het écht niet. Glutenallerwattes?
In de categorie ontkenningsfase, vinden we Aletta. Wanneer je helemaal niet zit te wachten op de liefde van je leven, dan blijf je gewoon ontkennen dat er drie mannen komen logeren om jouw hart te veroveren. Op het moment suprême ben je gewoon niet thuis om ze te verwelkomen. Dan sta je op je landje je geiten te voeren en probeer je absoluut niet te verbloemen dat je niet écht blij bent dat ze er zijn. Wellicht begrijpt Aletta ook niet zo goed wat deze mannen eigenlijk komen doen. Voor de camera vertelt ze doodleuk dat ze al eerder vrijwilligers heeft gehad op de boerderij. Die kwamen ook helpen op haar hippiefarm. “Ik heb dus al de ervaring van meerdere mannen op mijn boerderij. Dat was hartstikke leuk toen. En nu weer, is het hartstikke leuk.” Wat zal het een teleurstelling zijn voor Aletta als ze er achter komt dat deze mannen geen gastarbeiders zijn en het de bedoeling is dat ze niet alle drie de mannen weer naar huis stuurt.
Jos heeft zo zijn eigen angst. Stel je nou eens voor dat je een vrouw vindt, die niet voldoet aan jouw perfecte plaatje. ‘Van een mooi bord kun je niet eten’ hoorden we Jos in een eerdere aflevering betogen. Dat klopt Jos! Gelukkig zijn de eisen van Jos ook helemaal niet té hoog gegrepen. Hij heeft gewoon een paar cruciale punten waar zijn ideale vrouw aan dient te voldoen. Een vrouw die niet vroeg uit de veren kan komen, dat is toch verschrikkelijk! Dat kan natuurlijk niet. In zijn Franse boerderijtje doet Jos zijn uiterste best om zijn perfect porseleinen bordje uit te kiezen. Met nog drie vrouwen in de running is het strepen geblazen. Voordelen minus nadelen. Dan moet er toch één bonne femme overblijven die hem kan bekoren.
Gelukkig hebben we één boer die (nog) geen gevaren ziet. Noem Wim naïef of blind. Als hij zijn ogen eens goed open zou zetten, zou ook hij zwetend wakker liggen. Wim heeft drie bermplassers in huis gehaald, Evelyne, Karin en Janne. Hoewel Evelyne het niet nodig vindt om in de toekomst te kijken (verhuizen naar Tanzania doe je namelijk over een nacht ijs), weet Karin eigenlijk helemaal niet zeker of zij haar leven in Nederland wel achter durft te laten. Lekker dan Karin, daar zit die boer nu toch helemaal niet meer op te wachten! En dan Janne nog. Janne die van haar vrienden te horen kreeg dat ze gewoon zichzelf moest zijn. Als een wervelwind raast ze over het erf. Ze lijkt zichzelf ontzettend grappig te vinden tot grote irritatie van de andere dames. Schijn bedriegt en de camera ziet alles. Ook als je op dag één al gaat zitten janken in een hoekje, omdat je zo baalt van jezelf. Vertel eens Janne, hoe moet jij in hemelsnaam robuuste Wim overtuigen dat jij zijn droomvrouw bent, als jij jezelf niet eens leuk vindt? Het is te hopen dat Wim snel wakker wordt en zijn dames retour stuurt naar Hollandse bodem.
