Een verademing en onnatuurlijk tegelijk. De metamorfose van Jeroen Pauw van cynisch, onderuit gezakte interviewer in het dagelijkse keurslijf van Pauw en Witteman naar de empathische ondervrager van Marco Borsato in 5 Jaar Later. Ik zag Wilma Nanninga van de pagina Privé van de Telegraaf ook nog een paar keer voorbij komen, waar Pauw zich na maandagavond moeiteloos kan melden voor de rest van zijn carrière.
Want als je te aardig wilt zijn tijdens een televisieinterview wordt het heel vaak een aaneenschakeling van gemiste kansen. Journalistiek wordt dan vermaak, inhoud entertainment en de boodschap, een gast confronteren met eerdere uitspraken van vijf jaar geleden, gaat dan volkomen verloren.
Pauw produceert deze serie zelf en is waarschijnlijk, zoals veel van zijn collega’s, op een creatief, dood punt gekomen, waarbij de kijkcijfers prevaleren boven de inhoud. Likken gaat dan vóór diepgang.
Genoeg ingrediënten om Borsato wél aan te pakken. Volkomen naïef, niet van deze wereld, als je in de entertainmentbusiness nog niet eens ‘de balans’ kunt lezen, dus minnetjes niet van plusjes kunt onderscheiden. Dan kun je wel tranen plengen tijdens een persconferentie die zelfs het NOS-Journaal haalt, maar hoe geloofwaardig ben je dan geweest als artiest, die twintig jaar aan de top staat van de Nederlandse muziekindustrie?
Maar Marco had meer ambities, die het helaas niet haalden. Journalist, fotograaf, politicus, want als je vijftien jaar lang ambassadeur van Warchild bent, kunt je best minister van ontwikkelingssamenwerkig worden. Schaapachtig hoort Pauw de droomwereld van Borsato aan, een serieuze reactie blijft achterwege, terwijl dromen toch echt bedrog zijn volgens de filosofie van Borsato en zijn tekstschrijver John Ewbank. Het makkelijkste inkoppertje van het hele gesprek, maar Pauw laat hem liggen.
De clichévraag van het jaar, uit de mond van een televisiejournalist die dagelijks, naast Paul Witteman, het kritische VARA-boegbeeld uithangt, is natuurlijk “Wat is het geheim van een goed huwelijk, Marco?” Ach, laten we eerlijk zijn, als het u, thuis, gevraagd wordt, antwoordt u even clichématig: meer thuis zijn, werken aan je relatie en je succes en je carrière ondergeschikt maken aan je vrouw en kinderen.
Borsato verkoopt dezelfde prietpraat als Wouter Bos ooit, toen hij naar een alibi zocht om de politiek de rug toe te keren. Kwasi geëmancipeerde mannen, die niet te beroerd zijn om een boodschapje te doen, want dat valt goed op de pagina van Nanninga en versterkt bovendien het imago in de media.
De revanche van Borsato na zijn debâcle met de Entertainmentgroup mag er zijn, daar is niks op af te dingen. Leed als inspiratiebron, tegenslag als het levenselixer van de populaire volkszanger, het is een beproefde methode en Ewbank sleepte Marco er doorheen. Zoals Borsato zijn tekstschrijver weer door de hel van het geflopte koningslied sleepte, want wat u niet weet, er wordt wat afgeleden in creatief, populair Nederland.
Toch is er na vijf jaar weer geluk in het leven van Marco, terwijl hij er toch van overtuigd was dat Nederland ten prooi zou vallen aan een terroristische aanslag, met Wilders als de grote aanjager van dat leed. Sterker nog, een aanslag op Wilders zelf hield Borsato vijf jaar geleden zelfs voor mogelijk.
Hij wil zich er niet mee vergelijken maar Bono en Bob Geldof zijn wel ‘collega’s’ waar Borsato tegenop kijkt, want hoe graag zou hij niet in hun voetsporen willen treden. Dus als bekende artiest tot vervelens toe politiek boodschappen verkondigen en zoals Bono, overal je idealistische neus insteken, terwijl je BV gestaag blijft vol lopen.
Niet doen Marco, gewoon lekker blijven zingen, met je dochter bijvoorbeeld.
De ultieme uitsmijter van 5 Jaar Later, samen met papa een duet, terwijl Leontien smachtend toekijkt.
“Is het al een talentje?”, vraagt Pauw zich serieus af.
“Ja”, antwoordt Marco trots, “ze gaat vaak uit zichzelf achter de piano zitten”, dus dat belooft veel goeds.
Zolang papa maar niet haar zaken gaat behartigen.
