De dames van Wim kunnen er dan wel grappen over maken, maar op hun ‘oude’ leeftijd weten de dames toch een stuk volwassener om te gaan met de liefdesjacht, dan de jonge boerinnetjes in spe. Althans, ze weten hun jaloezie net een tikkeltje beter te verbloemen, evenals de huisvrouwtjes van Johan. Zijn dames willen niets liever dan zo goed mogelijk zorgen voor deze vrolijke grappenmaker. Zijn eten wordt gekookt en zijn bedden opgemaakt. Johan wil het liefst alle drie zijn vrouwen houden. Dat is wel even een wereld van verschil met de jongere generatie van Boer Zoekt Vrouw. De dames trekken elkaar nog net niet de haren uit het hoofd, maar de strijd is nog niet gestreden.
In huize Jan staat de boel op springen. De sfeer is om te snijden en niets kan zonder kibbelen gedaan worden. Dat schijnt erbij te horen volgens de dames zelf. Vanaf nu het is het immers ieder voor zich. Jan ontgaat uiteraard, zoals altijd, alle tumult. Hij is gewoon blij dat Judith in een notenwinkel werkt. “Altijd handig om een lekker nootje te hebben op een feestje.” Dus terwijl Jan zijn kille logeerfeestje voortzet, roddelen de dames ook nog even verder. “Iedereen weet toch dat je aardappelen een half uur moet koken?” De dames zijn enkel bezig met elkaar af te troeven en vergeten daarbij waar het echt om draait, hun boer. Dat Boer Jan een verschrikkelijke gastheer blijkt, daar worden ze niet warm of koud van. De oncharmante Jan heeft geen ontbijt in huis voor zijn vrouwen en bonjourt ze afstandelijk naar boven met een simpele “Joe, slaap lekker!”
Of zou Jan het soms gewoon zat zijn? Nou heeft hij potverdikkie een glutenallergie, een mislukte keukenprinses en een sirene aan zijn broek hangen. Dat was toch niet waar deze wereldvreemde boer om had gevraagd? Hij zocht gewoon een meisje. Toch is deze jongen goed opgevoed en neemt zijn dames voor lief. “Een relatie is geven en nemen. Het is zoals het is.” Dan kun je er maar beter het beste van maken. Het zal dan ook geen toeval zijn, dat Florence wordt meegenomen om een wandeling te maken in de stal. Zij is niet alleen de enige die boven het lawaai van zijn donzige plofkippen uit kan komen, dit is ook de enige plek waar haar stem wél te verdragen is. Gelukkig weet Jan ook haar goede kanten te verwoorden. “Florence is toch een meid van ja… als hij haar zou tegenkomen zou hij wel, ja.”
In vive la France vinden we een geheel eigen wedstrijd. Jos krijgt in tegenstelling tot Jan wél veel aandacht. Alle drie zijn dames doen hun uiterste best om op te vallen. Daar zijn dan ook maar een paar ingrediënten voor nodig natuurlijk: veel in de ogen kijken van Jos, opperbest een koe kunnen melken en dat alles met een paar glitter, geruite of gebloemde regenlaarzen aan je voeten. Om de beurt staan de meiden te trillen op hun benen wanneer ze in de brillenglazen van Jos turen. Er gebeurt iets, er is een klik. Jos vindt het allemaal prachtig. De dames liggen aan zijn voeten en welke man zou daar nou niet van genieten. Hij kan zijn kritische blik gewoon nog iets verder aanscherpen. Dat zorgt uiteraard voor onzekerheden. Doodsangsten slaat Willemijn uit, wanneer haar koe-melk-performance niet gaat zoals ze zou willen. “Ik heb mezelf hierbij niet kunnen laten zien zoals ik zou willen.” Heeft iemand deze arme meiden verteld dat ze niet deelnemen aan een talentenjacht?
Wellicht kunnen al die boeren dan toch nog wat leren van Aletta. De wijze les die we wederom meekrijgen van deze akela is zo simpel: waarom zou je jezelf als lustobject profileren als je ook zelf de touwtjes in handen kunt blijven houden? Aletta doet niets liever dan de orders uitdelen. Ze maakt optimaal gebruik van de extra mankracht die ze deze week ter beschikking heeft. Heel soms lijkt het of Aletta probeert een gezellig gesprek te voeren, maar iedere keer worden de mannen dan toch weer teleurgesteld. Aletta kan immers maar aan één ding denken. Hoe slapen de mannen eigenlijk? Want tja, Aletta heeft veel hanen en als de mannen daarvan wakker liggen, dan heeft ze de volgende dag natuurlijk niets aan al die extra werknemers. Er moet tenslotte wel gemolken worden. En zo krijgen we als kijker toch nog prachtige tv: drie kale mannen in een rijtje op hun hurken, trekkend aan wat geiten tepels. Bedankt Aletta! Dit is precies waar die paar miljoen kijkers naar hunkerden.
