Vandaag zijn de eerste Nederlandse militairen naar Mali vertrokken. Een groep van veertien man (één vrouw) nam in zandkleurig uniform afscheid van familie en vrienden op de Amsterdamse luchthaven Schiphol. Beschermd door de reeds aanwezige Franse eenheden zal deze ‘militaire voorhoede’ de komst voorbereiden van de hoofdmacht die naar verwachting in maart richting Mali vertrekt.
Het doel: een kamp bouwen. Op de plek waar nu een uitgestrekte zandvlakte ligt, doemt de komende maanden een vestiging van het Nederlandse leger op. Werkplaatsen, slaapverblijven, infrastructuur en al het benodigde materieel; het wordt door de ervaren aannemersploeg in elkaar geknutseld.
Nadat ‘de baas van de club’ Kremers zijn eenheid formeel op de plaats liet rusten, sprak generaal Ten Haaf geruststellende woorden. “Deze mannen lopen niet in zeven sloten tegelijk, ze weten wat ze doen.’ Toch is een uitzending nooit zonder gevaar. ‘Ze dragen het militaire uniform niet voor niets.”
Dat militaire uniform kwam overigens afgelopen weekend nog in opspraak omdat wij het in China kopen, terwijl we in ons eigen land kwalitatief betere stof produceren. Maar dat is duurder, dus kiezen we voor het brandgevoeliger katoen uit Azië. Dat bericht hadden de militairen ook gelezen, maar ter relativering spraken zij: “We zijn wel vaker veilig thuisgekomen met het uniform dat we nu dragen, we maken ons geen zorgen.”
De Fransen beveiligen de Nederlanders als ze aan het bouwen zijn en bieden hen slaapplekken zolang het kamp nog geen veilige basis is. Daarmee lijkt het gevaar van de gewapende rebellen geweken. Het gevaar van de hitte en bijbehorende zandstormen mag echter ook niet onderschat worden. “Zonnebrand? Ja, zit in de koffer. Factor 50.” En die zandstormen? “Dan leggen we het werk maar even neer. Als het kamp maar vóór april gebouwd en ingericht is.”
Verder nog iets aan te geven aan de Malinese douane? “Drop. En stroopwafels.” Aangevuld door een collega-militair: “Ik heb ook een zakje borrelnootjes mee. Eén zakje maar, ja. Meer ruimte had ik niet in m’n koffer, helaas.”
Het clublied werd nog eenmaal gezongen, een borrelglaasje jenever werd weggetikt en er werd afscheid genomen van vrienden en familie. Althans, als vrienden en familie aanwezig waren. Sommige militairen wisten uit ervaring dat een tranendal op de luchthaven voor niemand leuk was, behalve voor de massaal aanwezige media. “Ik heb thuis afscheid genomen, dan kan je het ook plannen. Eerst een kop koffie, daarna vertrek. Hier op de luchthaven duurt het allemaal toch lang en maak je het uitzwaaimoment alleen maar moeilijker.”
Een jonge, fors gebouwde soldaat kreeg nog een wit bolletje kaas van moeder in zijn hand gedrukt.
Op naar Mali.
