Blues en country, uitgevoerd door stevige gitaren en zorgvuldig uitgewerkte rifjes. Vergezeld door een unieke en krachtige stem en hier en daar versterkt door de rest van de mannen uit de band. Het eerste album van The Temperance Movement, The Temperance Movement genaamd, is een sterke.
The Temperance Movement is nog jong, de band wordt in 2011 opgericht door de in Glasgow geboren vocalist Phil Campbell, gitarist Luke Potashnick en Paul Sayer. De bassist is niet zomaar iemand: Nick Fyffe neemt dit instrument voor zijn rekening. Hij speelde eerder bij Jamiroquai. Ook de drummer is geen nieuwe in het vak: Damon Wilson speelde eerder met Ray Davies, The Waterboys en Feeder.
Ondanks dat de band al aardig wat grote zalen plat speelde, dateert hun eerste EP van september 2012. Inmiddels is het tijd voor een debuutalbum, dat na wat omzwervingen ook Nederland heeft bereikt.
Het is een risico om te zeggen, maar het debuut van The Temperance Movement doet sterk denken aan een artiest als Joe Bonamassa. Goede gitaarpartijen, fijne ritmes, flink de beuk erin en een stem die perfect past bij de muziek die er wordt gemaakt. Rauwe bluesrock met het randje country. Zoals het, oneerbiedig om te zeggen maar dansbare nummer Midnight Black. Een consistent drumritme, een staccato gitaar die in het pre-chorus heel even wordt versierd door wat langere uithalen.
Nog dansbaarder is het nummer Take It Back. Ineens weet je het als luisteraar zeker: deze band moet je live zien. Bij voorkeur op een grasveld waar de zon schijnt en een biertje binnen handbereik is. Om niet meer stil te staan. Deze band maakt niet alleen sterke muziek, het is waarschijnlijk ook een fantastische band om live te zien. Zeker op een festival.
Er is op The Temperance Movement niet alleen ruimte voor stevige beuknummers. Hier en daar wordt er ruimte gemaakt voor een rustiger nummer, zoals Pride of het nummer dat het dichtst bij blues komt, Chinese Lanterns. Een nummer dat gebruik maakt van huilende gitaren die worden bediend met een slide, een metalen buisje die je gitaar extra doet huilen. Lovers And Fighters is een klassieke ballad. Een treurig nummer met een even treurige tekst. Een prachtige afwisseling op het album.
Ook een aanrader is het nummer Smouldering. Zonder te vervelen weten ze het nummer te rekken. Te kort, wellicht. Dit had kunnen uitmonden tot een ellenlange improvisatiesessie die niet gaat vervelen. Het gepluk op de gitaren, de drums die meedeinen en de stem van Campbell die als een muziekinstrument meegaat in de improvisatie.
Blues, country en rock worden afgewisseld met rustige, soms treurige nummers. Dat zorgt voor een goede balans op The Temperance Movement. In combinatie met ijzersterke muzikanten en een stem die niet beter gevonden lijkt te kunnen worden, zet The Temperance Movement een sterk debuutalbum neer. Laat hier nog maar meer van komen.
