Het is met gelukt. Eindelijk heb ik mezelf kunnen verplichten om een week vrij te nemen. Even geen studio, afspraken en zweterige clubs, maar een rustiek Frans gehucht. Zo’n typisch dorpje waar men pas sinds kort water uit de kraan kan drinken en waar niemand na negen uur nog over straat loopt. Een straf is het echter niet, de voordelen wegen zwaarder dan de nadelen. Dit dorpje brengt mij namelijk sneeuw, skiliften en de bijbehorende afdalingen. Ik ben tevreden, want ik mag weer snowboarden.
Zoals het hoort in een ouderwets dorp is internet hier schaars. Wat overigens geen probleem is, een Facebook-verslaafde ben ik nooit geweest en mijn twitter account met 188 volgers getuigt ook niet echt van dagelijks onderhoud. Wat echter wel jammer is, is dat het nieuws lastig te volgen is. Daarom schaar ik mij deze week bij een grote groep Nederlanders, namelijk die van Telegraaf-lezer.
Een week per jaar zondig ik, en ben ik verantwoordelijk van wat de Telegraaf wil dat ik ga lezen. Mijn Frans is niet goed genoeg om de lokale kranten te lezen, de Engelse tabloids raak ik niet eens aan en de enige andere buitenlandse krant die hier komt is dus de wakkerste van Nederland. En ook dit jaar duurde het niet lang voordat ik wist waarom ik eigenlijk een hekel aan de grootste krant heb. Het kleine leed stond weer trouw op de voorpagina. “Kat zit vier uur lang vast in boom’’ was het nog net niet, maar het zat er niet ver vanaf.
Omdat er blijkbaar geen ander nieuws te melden was, stond Armin van Buren mij vrolijk toe te lachen op de voorpagina. Niet dat er een nieuwe plaat uit is, maar Armin besloot dat het tijd was om in te grijpen. Hij werd namelijk gek van de overvloed van drank en drugs tijdens zijn sets, en nu was het tijd om daar tegen in te gaan. Met een citaat als ‘’je moest eens weten wat ik allemaal zie gebeuren voor mijn dj booth’’ is hij van start gegaan met een campagne om het drugs en alcohol beleid (of misbruik) aan te scherpen. Hoewel dit een redelijk naïeve gedachte is, hoe groot zou zijn koninkrijk immers zijn zonder mensen die wel eens een pilletje nemen, is het wel een actie die te prijzen valt. En een uitgelezen mogelijkheid om wat van mijn ervaringen op dit vlak met jullie te delen.
Goede dj’s draaien met hun hoofd omhoog, dit is om het publiek in de gaten te houden, om te checken of de gekozen route aanslaat en om te kunnen bedenken wat de strategie voor de volgende tien platen zal worden. Wat veel mensen niet doorhebben, is dat dj’s op deze manier ook veel zien van wat er in een club gebeurt. En dus ook de rare en grappige gewoontes die mensen er op nahouden. Zo kom ik ieder weekend wel patsers met een fles champagne tegen die vinden dat de hele club moet weten dat zij zojuist een dure fles (écht wel!) hebben gekocht. Alsof het de champions league is, wordt de fles aan iedereen getoond. Het ontkurken blijkt echter een lastig verhaal, dat pijnlijk bewezen werd door een stoere jongeman een tijdje geleden. Na een kwartier geworsteld te hebben zat de kurk er nog steeds in. Terwijl zijn strijdt met de fles door de halve club in de gaten werd gehouden, besloot het kleinste meisje dat bij hem in de buurt stond in te grijpen. Met een groots gebaar knalde zij de kurk eraf, wat haar op een ovatie kwam te staan. Net als de fles, droop de eigenaar van snel af.
In diezelfde categorie vallen de patjepeeërs die denken dat dj’s omkoopbaar zijn en daarom in de Jimmy Woo 20 euro op mijn draaitafels gooiden met de vraag of ik niet Andre Hazes kon draaien. Wat deze gasten echter niet weten, is dat er altijd baas boven baas is. Zo was er een Rus die wel heel graag Like I Love You wilde horen. Zoals het hoort in Rusland, zou hier natuurlijk een beloning op staan. Omdat het wel in de lijn van de avond paste, besloot ik de track te draaien waarna mijn nieuwe vriend breed lachend terug kwam, om vervolgens mijn beloning ter waarde van een Macbook Pro uit te tellen op mijn dj set. Na eerst de morele strijd verloren te hebben besloot ik het geld aan te nemen, en misschien was dat maar goed ook. Want twee jaar later kopte de New York Times ‘’Russian mob boss shot dead in street’’. Op de foto naast de kop lag mijn Russische vriend in een plas met bloed op een stoep ergens in Rusland.
Een ander fenomeen op de dansvloer is de stiekeme Shazam-er. Die zo onderhand niet meer op een hand te tellen zijn. Er is helemaal niets mis mee als je graag wilt weten hoe een track heet, maar ga niet nonchalant bij je vrienden staan met je telefoon stijf tegen je been terwijl de blauwe shamzam kleuren langs flitsen op je skinny jeans. Om daarna stoer aan je vrienden te vertellen welke track het is, en dat je die natuurlijk al lang kende. Erger nog zijn de afkijkers. Die subtiel in de dj booth komen staan om vervolgens te lezen wat er op het schermpje van mijn cdj staat. Vraag het dan gewoon in de toekomst. Maar niet zoals het meisje die na mijn weigering om Britney Spears te draaien 5 minuten een vriendin stuurt die toevallig net dezelfde track wil horen. Na weer een nee volgen nog twee vriendinnen die hetzelfde antwoord krijgen. Wat volgt is een prachtig plaatje van vier beteuterde meisjes die mij tien minuten lang boos aankijken want als vier mensen hun liedje willen horen wil de hele club dat toch?!
Ook door euforie ontstaan mooie momenten tijdens mijn werk. Zo was er een iets te vrolijke student die besloot op de dj booth te klimmen om zo zijn enthousiasme met de rest van het publiek te delen. Wat goed lukte, alleen volgde niet de reactie waar de jongen op hoopte. Hij was namelijk vergeten zijn broek dicht te knopen na een toilet bezoekje, en toen hij opstond voor zijn ultieme juichmoment bezweek zijn broek aan de wet van de zwaartekracht. Dat mijn mascotte geen onderbroek droeg, maakte het moment alleen maar beter. Ook de man die in Miami tijdens een pool party besloot in het zwembad te springen is legendarisch. Helaas voor hem was hij de enige op het feest die niet doorhad dat het zwembad leeg stond. Ongedeerd kwam hij echter het zwembad uit, om daarna trots aan iedereen te vertellen dat hij vroeger aan judo had gedaan en daarom nu niets had.
Daarom wil ik Armin graag uitnodigen. Ga een paar weken met mij mee! Ten eerste denk ik dat we het best met elkaar zouden kunnen vinden, en ten tweede denk ik dat er een stuk leukere dingen bij mijn gigs te zien zijn. En als we het echt goed aan willen pakken, gaan we daarna samen in de telegraaf op de voorpagina vertellen over wat we meegemaakt hebben!
P.S Omdat dit echter kleine samenvatting is van wat ik meemaak, zal er in de toekomst vast nog wel een vervolg van deze column komen. Blijf daarom lekker bezig in de club, ik blijf trouw om mij heen kijken.
DJ D-Rok (Daan Koekelkoren) draait onder andere op Wicked Jazz Sounds, Lovebirds en Zwarte Koffie, schrijft en produceert eigen tracks, maar is ook niet te beroerd om ons te onderwijzen in (zwarte) muziek.
Beeld: Shutterstock
