The Shriver Report is een bundel publicaties die onregelmatig verschijnt. Onder redactie van Maria Shriver (onderdeel van de Kennedy-dynastie en ex van Arnold Schwarzenegger) worden wetenschappers, publicisten en celebrities gevraagd hun licht te schijnen op vrouwenemancipatie vandaag de dag. Vorige week verscheen een nieuwe editie, getiteld The Shriver Report: A Woman’s Nation Pushes Back from the Brink. De publicatie krijgt veel media-aandacht, niet in de laatste plaats omdat Beyoncé er een essay voor heeft geschreven: ‘Gender Equality Is a Myth!’
Beyoncé stelt dat vrouwen de helft van de werkende bevolking vormen, maar slechts 77 procent verdienen van een mannen-inkomen. Gelijkheid tussen mannen en vrouwen wordt volgens haar slechts bereikt “when men and women are granted equal pay and equal respect”. Ze vindt dat jongens opgevoed moeten worden met ‘de regels van gelijkheid en respect’ en dat we meisjes moeten leren dat zij alles kunnen bereiken wat menselijk mogelijk is. Je vraagt je af wie het daar mee oneens zou kunnen zijn.
Beyoncé stond al in de genderschijnwerpers vanwege haar nieuwe album. Er verschenen verschillende think pieces (bijvoorbeeld op Salon,The Guardian, The Huffington Post) over de mate waarin Beyoncé al dan niet een feminist is. Het stuk in The Shriver Report versterkt die discussie nog eens. Opvallend daarbij is dat niemand de vraag stelt of basketballer LeBron James, die een bijdrage leverde over alleenstaande moeders, een feminist is. Waarom Beyoncé?
Beyoncé, haar muziek en haar lichaam brengen allerlei discussies samen die momenteel gevoerd worden door feministen: pro-seks of anti, zwart feminisme versus wit privilege, emancipatie als strijd voor gelijkheid of juist voor verschil, het al dan niet bestaan van een generatieconflict. Die discussies worden met verve gevoerd en de persona Beyoncé voedt ze allemaal.
Daarbij valt vooral op dat dit allemaal oude discussies zijn die al eerder in de vrouwenbeweging aan bod zijn gekomen. Ook de vraag of een sexy celebrity wel een feministisch rolmodel kan zijn is al een aantal keer langsgekomen – met Madonna in de jaren ’80 en The Spice Girls in de jaren ’90 als duidelijkste voorbeelden. In plaats van navelstaren of Beyoncé het label feminist mag dragen (een zinloze discussie aangezien feminist geen eenduidige categorie is), is het nuttiger ons af te vragen waarom we zo graag deze oude discussies overdoen. Wellicht nog interessanter is de vraag waarom ze steeds maar niet beslecht worden.
