Een paar maanden geleden schreef ik een stuk op Voetnoot dat ging over het filmpje Don’t Hug, Me I’m Scared. Het filmpje is ruim twee jaar geleden online gezet, maar is nog steeds relevant op onze maatschappij. Het lijkt op het eerste gezicht namelijk een Sesamstraatachtige setting te hebben, maar wordt al snel duister.
Wie verder kijkt dan zijn neus lang is, of een analyse van het filmpje googelt, ziet dat de poppen in het filmpje helemaal gevormd en bespeelt worden door het kladblokje. Zo laten de filmmakers zien dat het onderwijs van tegenwoordig kinderen stimuleert creatief te zijn. Dit echter volgens de regels en binnen de kaders die de maatschappij voor ze gesteld heeft.
Deze week is deel twee van dit kinderhorrorfilmpje met filosofische onderlaag verschenen op YouTube. De titel van dit vervolg is Time en de hoofdrol is dan ook weggelegd voor een zingend klokje. Het klokje begint met uit te leggen wat tijd is en vermeldt vervolgens dat het tijd is om een bad te nemen. Wanneer een van de poppen tegensputtert en zegt dat ze al schoon zijn antwoordt het klokje dat ze zich moeten blijven wassen. Dat is immer het schema, dat is de routine.
“There’s a time and a place for mocking around,” zegt het klokje wanneer een van de poppen met kaarten speelt. Hij geeft telkens duidelijk aan dat je je tijd niet moet besteden aan lol, maar aan goede dingen. Je tijd is immers snel op. Hoewel het klokje eerder in het filmpje zegt dat de toekomst niet bestaat, speelt het filmpje zich nu af in de ruimte waar allemaal hyper technologische gadgets zweven. Het klokje prijst de gadgets en raadt de poppen aan ze te gebruiken. Zie ik daar wederom een verband met de media? Ja.
Alles moet tegenwoordig sneller kunnen. We hebben een OV-chipkaart zodat we geen stom papieren kaartje meer hoeven te kopen, onze telefoon moet alles kunnen en het internet erop moet het snelste van het snelste zijn. Wat het klokje laat zien is dat dit ook de boodschap is van de media en bedrijven. Het is marketing. Je bent maar één keer jong, je hebt maar weinig tijd in een leven of, zoals ik het zelf graag zeg, YOLO (You Only Live Once)! Koop die telefoon, koop dat rare apparaat dat je huis voor je stofzuigt! Het spaart tijd en zo heb je weer tijd voor andere klusjes.
Een van de poppen staat bij een computer die gebruikt wordt door een andere pop, de vader van de eerste pop. Op het beeldscherm van de computer wordt duidelijk pornografie afgebeeld wat laat zien dat technologie eigenlijk ook slechte dingen met zich mee kan brengen. Of in ieder geval, slecht ten opzichte van het onschuldige kind dat ermee in aanraking komt. De tijd gaat echter snel, dus kinderen worden eerder volwassen. “Look at the time!” roept het klokje boos. De poppen gaan aan de haal met bloederige, rauwe vissen. Waarom? Ik heb werkelijk waar geen idee.
Het klokje begint weer eens over hoe belangrijk de tijd is, wat niet raar is want dat doet de media ook: dingen herhalen die al gezegd en gebeurd zijn. Wanneer de poppen in discussie gaan gebeurt er iets moois, namelijk een verwijzing naar het eerste deel van Don’t Hug Me, I’m Scared. Een pop pakt er een afbeelding bij van de hersenen en wijst naar een groene vlek. In het eerste deel zei men dat groen geen creatieve kleur is. Het stukje van de hersenen dat groen afgebeeld is, is echter het stukje van de hersenen dat verantwoordelijk is voor je denken. Wanneer de pop naar dat groene deel wijst, staat hij op het punt te zeggen dat tijd wellicht een illusie is gecreëerd door de hersenen. Het klokje onderbreekt hem echter met een vreselijk alarmgeluid. Een beetje als je zusje dat haar vingers in haar oren stopt en hard “LALALALALA” roept. Er staat naast de afbeelding van de hersenen ook de formule ‘hakenkruis = mc^2’ aangegeven. Dat dan terzijde.
Het klokje geeft aan dat tijd je uiterlijk verandert en opeens verouderen de poppen. Dit is het keerpunt in het filmpje, zoals de Don’t Hug Me, I’m Scared filmpjes dit kennen. De muziek wordt traag en de beelden duister. De poppen worden lelijk en de stof, het vlees, valt van hun botten af. Het klokje kijkt streng toe terwijl de poppen door rotten. Langzaam zoomt het beeld uit en blijkt het filmpje slechts afgespeeld te worden op de televisie in de huiskamer van de poppen. Het was allemaal niet echt.
“Eventually, everyone runs out of time.” zegt het klokje, en de pop doet de televisie uit. Heeft dit filmpje dan echt geen invloed gehad op deze poppen? Zeker wel. Want waar eerst een vrolijk schilderij hing aan hun muur, hangt nu een wit doek met het woord “nothing” erop. Er ligt een oogbal op de vloer, waarschijnlijk de oogbal die je zojuist uit de oogkas van een van de poppen zag vallen, en een pop is onrustig in zijn stoel aan het schommelen en ik word er al net zo onrustig van.
