Ik mocht mij graag aftrekken op Michael Jackson. Ik bedoel, ik vond het een fijne frisse knul die heel verdienstelijk kon dansen en hij had leuk haar.
Mijn eerste singletje van Michael was Ben en dat ging over een hond of een aap die was plat gereden door een vrachtwagen en ik moest altijd vreselijk huilen als ik naar dat zo droevige liedje luisterde. We waren even oud en dat schiep natuurlijk ook een band. Later werd ik verliefd op andere popsterren omdat Michael gewoon te oud voor mij werd. Ik zit nu in mijn Justin Bieber-fase.
Muzikaal ben ik afgehaakt toen Michael The girl is mine uitbracht. Ik dacht toen: you ain’t my baby anymore, boy. Maar toen bracht hij ineens They don’t care about us uit! Een keigoeie verschillige tekst en gewoon hartstikke geile trommelnegers die gekke dansjes deden, zeg maar Al Jolson maar dan niet joods.
Ik had nog maar één doel: op bedevaart naar de wijk Pelourinho in de Braziliaanse stad Salvador! En daar ben ik nu, warempel nog aan toe! De receptionist (behulpzaam want van de verkeerde kant) van het hotel vertelde mij dat Pelo, zoals de wijk liefkozend genoemd wordt, nog gevaarlijker is dan Johannesburg, Rio de Janeiro, Lagos en het Mercator-plein bij elkaar. Ayton Murilo Junior (‘noem me maar Deisiany’) vertelde me dat slechte mensen druppeltjes Devils Breath in glaasjes caipirinhas van onnozele toeristen stopten. Die werden dan uren later in hun blote bips in een pissteeg van Pelo wakker: alle spulletjes kwijt!
Het riekt hier in de wijk inderdaad overal naar urine en dat deed me weer denken aan dat verhaal van die clochard in Parijs. Die haalde ‘ s morgens vroeg oude stokbroden op bij de bakker en legde die in diverse pisbakken. Zo had hij ‘s avonds lekker soppig en vooral voedzaam brood! Maar goed: ik was erg benieuwd naar die druppeltjes Duivels Adem (dat wordt in Nederland gewoon scopolamine genoemd). Razend nieuwsgierig vroeg ik aan Deisiany in welke barretjes die rommel gedistribueerd werd want van mij mogen mijn doors of perception wagenwijd openstaan, de geest moet immers waaien. Ik mocht echter onder geen beding in mijn eentje de deur uit van Deisiany want ik kon ook nog – met mijn aanstootgevende blonde koppie en mijn goddelijke billetjes – het slachtoffer worden van een groepsverkrachting. “Laat dat ballen maar zitten, mop”, zei ik tegen de receptionist.
Ik kon dus de hele dag op mijn kamer blijven zitten en nagelbijten vanwege de armzalige wifi in dit Afrikaanse deel van Brazilië of op suggestie van Deisiany een toertje doen, beschermd door diverse legereenheden. 150 euro voor twee uur vond ik ook eigenlijk ook geen geld. De receptionist ging gezellig mee en we moesten eerst even langs bij een geinig antiekzaakje dat uitgebaat werd door, hoe verrassend, twee oudere kale nichten. Ik was vooral benieuwd naar de voodoo-afdeling want ik heb heel veel vijanden en er is niets fijners dan enorme spijkers in een infantiel houten poppetje te meppen.
Ik bezocht eens in mijn hoedanigheid van royalty watcher de mondiale voodookoning in Ouidah, in het knusse West-Afrikaanse bananenrepubliekje Benin. Ik had die dag een enorme kater en waggelde over het kroondomein, dat volstond met piepkleine negerhutjes waar zelfs nog geen smurf in paste. Voor die hutjes wapperde een gordijntje en ik was wel eens benieuwd wie er in die Piggelmee-vinexwijk woonde. Op het moment dat ik dat deed begon het personeel van de koning met de ogen te draaien, bloedstollende kreten te slaken en hysterisch door de modder te rollen. Die Kabouter Plop-huisjes bleken fetisjen of totems te zijn (weet ik hoe al die heidense rommel heet) en nu had ik de toorn van de diverse afgoden in gans Afrika opgewekt. Vervolgens struikelde ik over een accu waarop kaarsen stonden, bedoeld om verkeersongelukken te voorkomen. Verder was er nog een slangenkuil maar die heb je in Artis ook. Ik had voor de voodookoning twee flessen whisky en een pak suiker meegenomen want dat vond hij nou eenmaal lekker.
Vervolgens moest ik maar liefst twee uur antichambreren en bladerde door het gastenboek waar warempel de namen in stonden van Winston Bogarde, Edgar Davids en die nepneger met die acnélittekens die altijd moddervette Surinaamse vrouwen belachelijk maakt bij de VARA. Toen mocht ik eindelijk op audiëntie. Voor mij zat een belachelijk dik mannetje in een wit pak. Hij had een wandelstok met als kop een cobra met gloeiende groene ogen en hij droeg een bolhoed. Toen ik zei dat ik uit Nederland kwam, vertelde hij met het kwijl op zijn lippen dat hij Anouk over de vloer had gehad en dat hij toen twee dagen niet had kunnen lopen. Enfin, waar was ik gebleven?
In het antiekzaakje van die twee oudere nichten vond ik warempel een mondgeschilderd kunstwerkje van Adolf Hitler die hier nog steeds reuze populair is. Het ontroerende meesterwerkje was echter al gereserveerd voor grapneger Dieudonné Balletje Balletje. Op weg naar het straatje waar La Michael zijn clipje had opgenomen kwam ik mijn oude held Rudi Völler tegen, die gezellig op vakantie was met zijn broer Wolfgang. “Da spuckt der Lama wieder” riep ik enthousiast. Vervolgens ben ik vervloekt door een of andere waarzegster in een Karin Bloemen-jurk omdat ik geen fooi wilde geven aan een of ander stom caipoeiraclubje. ‘ Dat hebben we in Amsterdam ook, juffrouw’, riep ik nog boos.
In de Michael Jackson-steeg stond het vol met blanke kinderen die aan het moonwalken waren. Een oudere mijnheer vertelde mij dat het weliswaar goed voor de nering was, al dat grut, maar dat Michael zich erg misdragen had tijdens het opnemen van de clip. Hij had the Harlem Globetrotters meegenomen en die zochten dan kindertjes op en die moesten, terwijl Michael toekeek, …. De man begon te huilen en ik besloot, kunstzinnig als ik ben, snel nog even het huis van de schitterende schrijver Jorge Amado te bezoek. Uiteraard heeft u nog nooit van deze wereldberoemde belletrist gehoord dus kijk maar even hier. We kunnen nou wel met zijn allen grappen maken over Brazilië maar voorlopig eert het land zijn artiesten op grootste en meeslepende wijze. Wanneer gaat godverdomme dat Harry Mullis-huis nou eens open? Tot de volgende keer fans!
Jump motherfucker, jump
Hitler en de kunsten
Boring…. Hebben we in Mokum ook
Kijken kijken niks kopen dus I put a spell on you
Der Rudi met zijn broer Wolfgang
Heilige slavin Anastacia
Amado en zijn vrouw
Tiepmasjien van Amado
